Believe In My Words

8

Pov Perrie.

"Doei Jade." Gil ik en ik zwaai naar haar als ze de andere kant op fietst. Ik zucht. Ik kan niet wachten om thuis te zijn en dan in bed te liggen met een warme kruik tegen mijn buik. Het meidenprobleem van de maand is namelijk aangekomen. Als ik thuis aankom zet in mijn fiets in de schuur en ik stap het huis binnen. "Home!" Gil ik. Ik hang mijn jas op en zet mijn schoenen er onder neer. Ik loop naar de keuken en maak een kopje thee voor mezelf.

"Hey lieverd." Zegt mam. Ze zet het emmertje met sop op het aanrecht. "Je kamer is echt een zwijnenstal, dus je gaat het nu meteen opruimen en schoonmaken. Ik heb al een sopje voor je gemaakt."

"Mam, ik heb buikpijn." Mompel ik.

"Nou en." Zegt ze.

"Mag ik het een andere keer doen?" Vraag ik lief.

"Nee. Je gaat het nu doen. Wees blij dat ik het niet meteen zei toen Jade en Zoe weg gingen. Het is nu al woensdag en sinds het weekend is het een puinhoop!" Zegt ze streng.

"Als jij buikpijn hebt ga je toch ook niet schoonmaken of wel?" Zeg ik chagrijnig.

"Jawel, want wie doet het anders hier? Ik doe het altijd alleen hoor!" Zegt ze boos. "En nu opschieten!"

"Jonnie en ik helpen je heus wel met het schoonmaken van het huis. Wees blij dat we altijd zelf onze kamer doen!" Zeg ik nu ook boos.

"Zeg geen woord meer! Pak die emmer en ga naar boven! Als je terug komt doe je normaal en dan is je kamer opgeruimd! Ik ga het checken!" Zegt ze nog bozer.

Met een boos gezicht pak ik de zware emmer die gevuld is met water en sop. Ik loop naar boven en stamp expres hard op de trap.

"Ik ben nog niet klaar met jou, jongedame!" Roept mam van onder aan de trap.

"Leuk voor je!" Gil ik en ik sla de deur dicht. Ik zet de emmer neer en ga op bed zitten. De tranen glijden over mijn wangen. Waarom moet ik altijd huilen als ik boos ben. Ik veeg ruw mijn tranen weg en begin de troep in mijn kamer op te ruimen. Met enorme tegenzin maak ik mijn kamer schoon en gooi dan het water weg in de gootsteen in de badkamer. Ik kijk naar mezelf in de spiegel en zie dat mijn ogen dik en rood zijn van het huilen. Ik voel weer tranen opkomen, maar ik knipper ze weg. Niet huilen. Ik heb geen zin om te huilen. Huilen is voor mietjes en zwakke mensen. Ik zet de kraan van de douche aan en kleed me uit. Een douche zal me goed doen. Ik was mijn haren en lichaam voordat ik de kraan weer uitzet en me afdroog en een onesie aantrek. Ik loop naar beneden en ga aan de eettafel zitten met mijn Engels boek.

"Is je kamer schoon?" Vraagt mam als ze naar de keuken loopt.

"Ja. Je mag gaan kijken." Zeg ik zonder op te kijken.

"Wil je ook thee?" Vraagt ze.

"Ja, lekker." Zeg ik en ik maak een paar opdrachten in mijn Engels schrift.

Mam zet een nieuw kopje thee voor mijn neus, omdat ik die andere liet staan. Ze komt tegenover me zitten en pakt een tijdschrift. "Wat ben je aan het doen?" Vraagt ze.

"Engels." Mompel ik. "En dankjewel voor de thee."

"Geen dank, maar misschien kan je beter wiskunde leren. Ik zag je cijfer en het is niet zo best. Een 3,9. Jij kan toch veel beter." Zegt mam.

Ik kijk even op en ga daarna weer verder met Engels.

"Hoe komt het dat je zo'n laag cijfer hebt?" Vraagt ze bezorgd.

"Het was moeilijk." Mompel ik en ik maak weer een opdracht.

"Hoeveel opdrachten moet je nog maken? Ik wil namelijk even met je praten." Zegt ze en ze zucht diep.

"Je mag het wel vertellen. Ik kan werken en luisteren tegelijk." Zeg ik.

"Ik heb al een tijdje soort van tegen je gelogen. Ik vind wel dat het tijd is om het te zeggen." Zegt ze en ze slikt nerveus. "Ik ben al een tijdje aan het daten met een man."

Mijn mond valt open van verbazing.

"Ik weet dat het schrikken is en-"

"Je bent aan het daten?" Zeg ik boos. "Waarom houd je dat ook geheim? Waar slaat dit op! Je zegt ook helemaal niks meer tegen Jonnie en mij!" Gil ik.

"Wat is hier aan de hand?" Vraagt Jonnie die binnen komt lopen.

"Mama is aan het daten en ze verteld het nu pas!" Zeg ik boos en ik sta op. "Denk maar niet dat hij hier kan wonen en al helemaal niet dat hij een papa kan zijn voor ons!" Ik loop voor de tweede keer stampvoetend te trap op. Ik pak mijn telefoon en ga op bed liggen. Ik bel Zoe op, maar die neemt niet op. Zoe's ouders zijn ook gescheiden en ze heeft ook een stiefvader en stiefmoeder, dus zij kan me hiermee helpen. Ik bel Jade op, misschien kan zij me rustig maken.

"Hey Pezz! Met mij." Zegt Jade vrolijk door de telefoon.

"Hey." Zeg ik en ik begin te snikken.

"Hé, wat is er?" Vraagt ze bezorgd. Ik hoor dat ze wegloopt, want de achtergrond stemmen vervagen.

"Mam vertelde me net dat ze al een tijdje aan het daten is. Ze heeft helemaal niks gezegd tegen ons." Zeg ik boos.

"Oh." Mompelt Jade. "Weetje.. Je moeder is al sinds dat ze ging scheiden alleen. Ze heeft nooit meer een vriend gehad.. Misschien moet je haar gewoon gelukkig laten zijn.." Zegt ze voorzichtig.

"Sta je nou aan mijn moeders kant?" Zeg ik boos.

"Ik sta aan niemands kant, maar Perrie luister. Jou moeder is al die tijd alleen geweest, omdat ze weet dat jij het moeilijk vond om een stiefmoeder te hebben. Ze heeft altijd rekening met jou en je broer gehouden. Misschien klinkt het nu wel dat ik aan je moeders kant sta, maar ik zeg gewoon dat ik denk dat je moeder denkt. Laat haar gelukkig zijn. Je wil toch dat iedereen gelukkig is?"

"Je hebt gelijk." Mompel ik verdrietig. "Het is gewoon moeilijk."

"Dat snap ik.. Het komt echt wel goed. Misschien gaat het helemaal niet aan tussen je moeder en die vent. En als hij bij je komt wonen en hij is mega kut, dan kom je toch bij mij wonen!" Zegt Jade blij.

"Je bent geweldig!" Zeg ik lachend.