Believe In My Words

22

Pov Jade.

Het is inmiddels alweer één maand verder en Zoe is nog steeds niet gevonden. Ik lig vaker in mijn bed dan dat ik op school zit. Misschien moet ik dit jaar wel over doen of een niveau lager doen, maar het maakt me allemaal niks meer uit. Ik ben bang om naar school te gaan. Naar buiten gaan vind ik altijd eng, sinds de ontvoering ben ik niet meer alleen buiten. Ik moet van iedereen met iemand gaan praten, maar ik wil het niet. Wat heeft het voor zin? Alsof ik daardoor alles vergeet. Ik wil Zoe niet vergeten.

"Jade.." Fluistert mam.

Ik sluit mijn ogen en doe alsof ik slaap. Ik hoor de deur weer dicht gaan. Ik draai me om en zie dat mam weer weg is. Ik pak mijn mobiel en zie dat ik heel veel berichtjes heb. Even later wordt er weer op de deur geklopt.

"Jade, je moet vandaag echt naar school. De directeur en je klasgenoten willen je zien. Ik breng je naar school en ik blijf de heletijd bij je als je dat wil." Zegt mam als ze de deur open heeft gedaan.

"Oké.." Zeg ik zacht. Ik stap uit bed en zie mijn lichaam meteen in de spiegel. Ik ben een paar kilo's afgevallen, omdat ik geen honger heb. Er zitten donkere wallen onder mijn ogen. "Wat moet ik aandoen?" Vraag ik.

"Gewoon een joggingbroek met een simpele trui. Wil je nog wat make-up op?" Vraagt mam lief. Ze legt een grijze joggingbroek en een trui op mijn bed.

Ik haal mijn schouders op en kleed me langzaam om. "Het maakt me niet uit.. Hoelang moet ik op school blijven?" Vraag ik.

"Ik ga met de directeur praten en jij bent er dan ook even bij. Daarna mag je bij je klas zitten en dan gaan we daarna naar de huisarts." Zegt mam.

"Huisarts?" Vraag ik fronsend.

"Ik vind echt dat je hierover met iemand moet gaan praten. Je ligt alleen maar in je bed, je durft niet alleen naar buiten te gaan. Dit kan niet langer meer, Jade. Ik snap dat het heel erg moeilijk is, maar dit kan helpen. Echt waar." Zegt mam. Ze loopt naar me toe en legt haar armen rond mijn nek. "Je hebt het echt nodig, geloof me maar."

Ik knik en sla mijn armen ook om haar heen. Ik heb er geen zin in, maar misschien helpt het wel.. Ik moet het tenminste maar gaan proberen. "Ik doe alleen wat make-up op bij mijn ogen.. Ik zie er niet uit." Mompel ik en ik laat mam los. Ik doe wat concealer onder mijn ogen en vind het al stukken beter. "Laten we maar gaan." Mompel ik.

Mam knikt en we lopen naar beneden. We doen onze schoenen en jassen aan. "Hier, een lekkere warme sjaal." Zegt mam en ze doet een sjaal rond mijn nek. Ze glimlacht lief naar me en pakt dan mijn hand. "We moeten alleen naar de auto lopen, er gaat niks gebeuren." Zegt ze. Ze doet de deur open en ik trek mam snel mee naar de auto.

De plek bij de straat maakt me nog banger, want daar werd ik ontvoerd. Het is precies op de plek waar de auto's ook kunnen parkeren. Ik doe mijn gordel om en kijk naar buiten als mam aan het rijden is.

"Heb je er zin in om je klas weer te zien?" Vraagt mam.

"Nee, ze denken waarschijnlijk allemaal dat ik nu aandacht wil trekken." Mompel ik.

"Aandacht trekken? Jade wat denk jij allemaal? Je bent ontvoerd, mishandelt en verhongerd daar. Je trekt geen aandacht en dat vinden zij ook niet." Zegt mam. Als we bij school zijn, parkeert ze de auto en we stappen uit. Mam weet dat ik school ook een stuk enger vindt, omdat het gebouw waar ik al die tijd was naast school was en als ik dat gebouw zie brengt me dat herinneringen op. We lopen de school binnen. "Ga maar eerst naar de les, dan kom ik je daarna ophalen als ik klaar ben. Ik weet niet hoelang het gaat duren." Zegt mam als ze voor de deur van de directeur staat.

Ik knik en geef haar een knuffel. "Tot straks." Zeg ik zacht en ik loop snel naar het lokaal waar mijn klas les heeft. Ik ben best zenuwachtig om iedereen weer te zien, hoe zullen ze reageren? Weten ze wel eens dat ik nu kom? Ik raap mijn moed bij elkaar en klop op de deur. Ik open de deur en zie alleen de docent.

"Jade?" Vraagt ze verrast. "Kom binnen!"

Ik loop ongemakkelijk naar binnen.

"Hoe is het met je?" Vraagt ze blij. Ze legt haar hand even op mijn schouder.

Ik knik even en kijk naar Perrie.

"Ga maar naast Perrie zitten en jullie mogen allemaal jullie boeken wegleggen." Zegt de docent.

Ik ga snel naast Perrie zitten.

"Waar was je al die tijd?" Vraagt een meisje uit mijn klas.

"Thuis." Zeg ik.

"Hoezo? Wij moeten ook gewoon naar school terwijl Zoe nog steeds ontvoerd is." Zegt ze arrogant.

"Ze is zelf ook ontvoerd, waarschijnlijk voelt ze zich helemaal niet goed." Zegt een ander meisje uit mijn klas tegen het arrogante meisje.

Ik draai me om naar Perrie.

"Hey." Zegt ze zacht en ze glimlacht. "Hoe gaat het?"

Ik haal mijn schouders op. "Mijn moeder wil zometeen met me naar de huisarts. Ze vindt dat ik moet praten met iemand." Zeg ik zacht.

Perrie knikt. "Snap ik. Het is niet niks wat je hebt meegemaakt."

"Alsof ik me beter ga voelen als ik er met iemand over ga praten. Mam zegt dat ik het dan kan vergeten, maar ik wil Zoe toch niet vergeten." Mompel ik.

"Het is niet dat je dan alles vergeet, je kunt je trauma's en nachtmerries wat verminderen. Je kunt alles verwerken en weer een normaal leven oppakken, want je kunt niet heel je leven met iemand anders naar buiten." Zegt Perrie.

"OMG! Zoe is op het nieuws zegt mijn moeder! Ze is gespot!" Gilt een meisje uit mijn klas.