Believe In My Words

15

Pov Perrie

De volgende dag ben ik gewoon naar school gegaan. Tja, we zitten eenmaal in een belangrijk jaar, dus zoveel kan ik niet missen. En alleen thuis zitten is ook een pretje, je schrik van elk geluidje en je verveeld je dood. Hier heb ik mensen om me heen en Jade. Lucas is wel thuis, snap ik ook wel. Joe probeert het, ja hij is een doorzetter. We zitten in de les en ik verveel me behoorlijk. Daarom zit ik achter mijn telefoon te appen met iemand van mijn vakantie, Kate.

Mijn chat veranderd in een foto, een foto van Zoe en mij. Wat? Verbaasd kijk ik op en merk dat de docent niks merkt. Ze belt, misschien is het Zoe wel? Mijn telefoon trilt en ik weet niet wat ik moet doen. Jade kijkt naar mij, niet wetend wat ik moet doen kijk ik haar aan. "Wat is er?" fluistert ze. "Zoe belt," zeg ik zacht. Haar ogen worden groot en ze steekt haar vinger op, "neem op." Ik neem op en hoe mijn telefoon bij mijn oor. "Perrie telefoon weg en Jade wat is er?" vraagt de docent. "Zoe belt," zegt ze en gelijk is iedereen stil en kijken ze naar mij.

"Zoe?" vraag ik zacht. "Perrie," huilt ze. "Zoe, waar ben je?" vraag ik blij en er ontstaan tranen in mijn ogen, ik ben zo blij om haar stem te horen. "Ga naar de politie en zeg dat ik ontvoerd ben," beveeld ze me. "Dat weten ze al. Ze zijn een heel onderzoek naar je gestart," zeg ik en er rolt een traan over mijn wang. "Echt?" "Echt," verzeker ik haar. Ze begint harder te huilen, "dank je." "Hoe gaat het? Herken je iets? Wie is het?" ratel ik in één stuk door. "Die gozer midhandeld mij, ik had een paniekaanval en die gozer sloeg mij. Perrie help," huilt ze. Ruw veeg ik mijn tranen weg van mijn wang en haal mijn neus op. "Huil je?" vraagt ze zacht. "Ja. Maar Zoe, zeg iets. Herken je iets?" vraag ik. "Nee, er zitten planken voor het raam en ik kan niet naar het raam," zegt ze bang.

Ik zet het gesprek op luidspreker omdat het opgenomen wordt. "Herken je echt niks?" vraag ik nog een keer. "Nee. Volgens mij zit ik dicht bij een snelweg en iets met vliegtuigen," zegt ze en je hoort de pijn in haar stem. "Zoe?" vraag ik zacht. "Ja," zegt ze zacht. "We komen je halen, snel," zeg ik. "Pez, zeg geen dingen waarvan je niet zeker weet dat het gaat gebeuren," zegt ze en hoest. "Zoe," probeer ik. "Kan je tegen Lucas zeggen dat ik van hem hou en dat hij sterk moet blijven voor mij, tegen Jade dat ze de beste is, tegen Joe dat ik me geen betere broer had kunnen voorstellen, tegen mijn ouders dat ze echt geweldige ouders zijn en Pez, je zal altijd mijn beste vriendin blijven. Hou je sterk. Doe je best en ga alsjeblieft samen met Jade naar X-Factor. Je hebt een verdomd goede stem, Jade ook. Ik weet niet of ik red, zeg dat in het geval van.." vertelt ze. "Zoe, dit gaat niet gebeuren. Je gaat ze zien, je gaat mij zien. Je gaat niet dood," zeg ik een soort van boos. "Perrie ik ben te zwak, ik weet niet wat deze gozer wilt doen. Doe het nou maar," zegt ze boos, maar klinkt toch zacht en zwak. "Je gaat dit zelf tegen ze zeggen, believe in my words," zeg ik dwingend, maar toch met hoop.

"Perrie, help! Hij komt," zegt ze in paniek. Mijn hart begint sneller te kloppen. Don't you dare to do something wrong. "Rustig," zegt de docent. Ik hoor de deur opengaan en voetstappen. Mijn borstkast gaat sneller op en neer en ik knijp zachtjes in Jade's hand die ik vast heb. Wat moet ik doen? Weer rolt er een traan over mijn wang. "Nee," slik ik. "Jij kreng," zegt een zware stem. Mijn ogen schieten in die van Jade, zij kijkt ook geschokt. "Stop," hoor ik in de verte. "Bel ik politie," zeg ik in paniek. "PERRIE HELP!" schreeuwt ze huilend. Op de achtergrond hoor je een man zwaar ademen. "Please do not hurt me," huilt Zoe. "Je bent te laat," lacht hij. "HELP!" gilt ze weer. Hopeloos kijk ik om me heen, ik weet niet wat ik kan doen. Ze gilt, echt met alle kracht die ze heeft. "Zoe," huil ik. Een klap is te horen, daarna een stompt. "Help," fluistert ze zacht, zonder kracht. "Sorry," zegt de man en je hoort weer een schreeuw voordat er op wordt gehangen.

Ik sta gelijk op en kijk om me heen, alles is een waas door mijn tranen. Het is zo verschrikkelijk als je niks kan doen. Ik loop het klaslokaal uit en ren naar de wc's. Waarom doet hij dit? Iemand, vertel het me. Ik ren de wc binnen en zet mijn handen op de wasbak. "Waarom?" fluister ik niet begrijpend. Ik sluit mijn ogen en probeer op adem te komen. Het... ik denk in beelden en ik zie dit nu voor me. Ik moet het niet doen, maar het gaat vanzelf. Ze zit vlakbij een snelweg, waar? Het kan overal zijn. Hier zijn al veel snelwegen, moet je nagaan door heel de UK. Misschien zit ze niet eens in de UK, maar in Ierland, Frankrijk, Amerika of Zweden. Niemand weet. Het enige wat we nu hebben is dat ze vlakbij een snelweg zit, het kan net zo goed een autoweg zijn. En iets met vliegtuigen, daar hebben we ook veel aan. Maar we zijn dan iets verder dan eerst.

Ik open mijn ogen weer en ga normaal staan. Jesus Perrie, je ziet er vooral niet slecht uit hoor. Zuchtend draai ik de kraan open en haal mijn neus op. Alles gaat verkeerd. Zoe is weg, ik slaag waarschijnlijk niet, mijn ouders hebben steeds vaker discussies - ruzies, school is stom, niks lukt zoals ik hoop. Ik maak een kommetje van mijn handen en hou het onder het stromende water. Koud. Ik laat het water weer vallen en draai de kraan uit, het is té koud. Mijn handen voelen koud, geweldig.