ΈΠΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΆΓΚΗ ΣΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 29

ΔΑΦΝΗ

"ΕΙΜΑΙ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ"

Με είχε στην αγκαλιά του όλο το βράδυ.Ηταν η καλύτερη νύχτα της ζωής μου!Το πρωί ξυπνήσαμε μαζί,ο Αλέξανδρος με φίλησε τρυφερά και σηκώθηκε για να μας φτιάξει πρωινό

Ηταν υπέροχος! Με πρόσεξε τοσο πολυ κάνοντας με να νιώσω υπέροχα.
Τον αγαπάω!Είναι μοναδικός για μένα.

Με τον Αλεξάνδρο θέλω να ζήσω.
Δεν θα αφήσω κανέναν να απειλήσει την οικογένεια μας!

Μετά απο εκείνο το πρωινό έχει περάσει μια εβδομάδα.Η μικρή είναι σαφώς καλύτερα και σήμερα για καλή μας τύχη θα πάρει εξιτήριο.Ο Αλέξανδρος μαζί με την Λίζα έχουν πάει στο αεροδρόμιο.Κανονικά η φίλη μου έπρεπε να είχε γυρίσει Λονδίνο μα με ολα αυτά που εγιναν αναγκαστικά θα μείνει εδώ.Για αυτόν τον λόγο θα έρθει το αγόρι της, ο Στέφανος

Απο σε στιγμή σε στιγμή θα έρθουν. Οσο περιμένουμε με την μικρή μου ετοίμασα τα πράγματα της.Δείχνει τοσο ενθουσιασμένη που θα μείνουμε με τον Αλέξανδρο.Πιστεύω πως θα το πάρει αρκετά καλά το θέμα.

"Κοριτσάκι μου είσαι καλα;" χάιδεψα το μάγουλο της, φίλησα το μέτωπο της και της χαμογέλασα

"Ναι μανούλα μου. Είμαι πολυ χαρούμενη που θα μείνουμε με τον μπαμπά Αλέξανδρο. Δεν πιστεύω να τον πειράζει που τον λέω μπαμπά απλά είναι τοσο καλός... " κοριτσάκι μου γλυκό

"Μην έχεις καμια αμφιβολία.Μολις πάμε σπίτι σου εχουμε και μια έκπληξη που θα σε κάνει χίλιες φορές ευτυχισμένη.Κάνε υπομονή άγγελέ μου..."

"Εντάξει μανούλα μου" άνοιξε τα χεράκια της για να την αγκαλιάσω.

Λίγες στιγμές αργότερα είχαν γυρίσει. Ο Στέφανος φαινόταν καλό παιδί,απο τα λόγια και τον τρόπο που κοιτούσε την φίλη μου φαίνονταν τα αγνά και αληθινά συναισθήματα που αισθανόταν για εκείνη.Αξιζε στην Λίζα να βρεί κάποιον που να την αγαπά αληθινά

Μείναμε στο νοσοκομείο μέχρι ο Αλέξανδρος να μας ενημερώσει πως μπορούσαμε να φύγουμε. Η μικρή άρχιζε να φωνάζει απο χαρά. Είχα παει να κανονίσω κατι θέματα οπως το οικονομικό.Οπως με ενημέρωσαν κάποιος είχε ήδη πληρώσει ολα τα έξοδά της νοσηλείας.Δεν χρειάστηκε πολυ για να καταλάβω πως ο Αλέξανδρος είχε πληρώσει! Το είχαν μάθει όλοι πως η μικρή ήταν κόρη του Με χαροποίησε το γεγονός πως ήταν ειλικρινής και δεν το έκρυψε. Μας αποδεχόταν!

Φύγαμε απο το νοσοκομείο σαν οικογένεια. Σήμερα θα λέγαμε επιτέλους στην μικρή την αλήθεια. Αύριο το βράδυ κανονίσαμε να έρθουν οι γονείς του! Επρεπε κάποια στιγμή και εκείνοι να μάθουν για την ύπαρξη της Μαρίας

"Τι κάνουν τα όμορφα κορίτσια μου;" καθόμασταν στον καναπέ παρακολουθώντας μια σειρά κινουμένων σχεδίων.Ο Αλέξανδρος κάθισε δίπλα μας,το χέρι του τυλίχτηκε γύρω μας κλείνοντας και τις δύο στην αγκαλιά του...

"Μήπως ήρθε η ώρα; " τον ένιωσα που με φίλησε στο πίσω μερος του κεφαλιού μου. Εγνεψα θετικά και ανασηκωθηκα καλύτερα. Εκλεισα την τηλεόραση,η μικρή παραπονέθηκε αλλά της ζήτησα να κανεί λίγο ησυχία για την έκπληξη που της είπα το πρωί

"Κοριτσάκι μου ξέρεις πως τόσο καιρό ζούσαμε μόνες μας.Σου είχα πει ο μπαμπάς ζουσε μακριά... " με κοιτούσε και ένιωθα να χάνω τα λόγια μου... Και εκεί που ήμουν έτοιμη να μιλήσω ξαφνικά έχασα την δύναμη μου... Αγχώθηκα... Αν θυμώσει; Αν θυμώσει που τοσο καιρό της το είχα κρύψει
Ο Αλέξανδρος το κατάλαβε, έπιασε το χέρι μου σφίγγοντας το μέσα στην παλάμη του

"Αυτό που θέλει να πει η μαμα μικρή μου είναι πως ο μπαμπας πλέον είναι εδώ.Ειναι μεγαλη ιστορία.Ο μπαμπάς είχε φύγει στο εξωτερικό για τις σπουδές του για αυτό χάθηκαν με την μαμά αλλα τωρα ξανα βρέθηκαν.Τωρα ο μπαμπάς είναι κοντά σου... Δεν θα τον αγκαλιάσεις; " τον είδα να ανοίγει τα χέρια του περιμένοντας την μικρή να τον πλησιάσει

"Εισαι ο μπαμπάς μου;Εσύ είσαι ο πραγματικός μπαμπάς μου;"ρώτησε κοιτάζοντας και τους δύο μας

"Ναι άγγελε μου.Εγω είμαι!" την είδα να δακρύζει,σε λίγα λεπτά είχε βρεθεί στην αγκαλιά του φωνάζοντας απο χαρά

"Σε αγαπάω πολυ μπαμπάκα"....

Η οικογένεια μου!