ΈΠΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΆΓΚΗ ΣΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 33

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

"ΘΑ ΜΕ ΑΝΑΓΚΑΣΕΙΣ..."

Εφυγα απο το σπίτι για να μην ξεσπάσω πάνω της.Είχα νευριάσει τοσο πολυ με την Δάφνη που φοβήθηκα τον ευατό μου.Σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να κάνω τίποτα που θα το μετάνιωνα πικρά

Δεν πήρα το αυτοκίνητο μου. Αρχισα να περπατάω χωρις συγκεκριμένο προορισμό.Να φύγω ήθελα απλά, να καθαρίσω το μυαλό μου και να μπορέσω να ηρεμήσω...

Η Δάφνη ήμουν σίγουρος πως μου έκρυβε κατι πολυ σημαντικό. Φαινόταν στα μάτια της, κατι την είχε κάνει να μελαγχολησει και να φοβάται. Αυτό που με πείραζε περισσότερο ήταν οτι δεν μου έδειχνε εμπιστοσύνη.

Γιατί ρε μωρό μου... Γιατί;

Γύρισα ύστερα από δεν ξέρω και εγω ποσες ωρες στο σπίτι.Το σκοτάδι επικρατούσε καθως επίσης μια νεκρική σιωπή.Φώναξα μια φορα το όνομα της αλλα δεν πήρα απάντηση.
Με γρήγορα βήματα έφτασα στο δωμάτιο, ενα περίεργο συναίσθημα είχε φωλιάσει στην καρδιά μου. Μια ανεξήγητη αγωνία... Φοβος!

Αν είχε φύγει; στο μυαλό μου ήρθε ενα μύνημα που ελαβα πριν λιγες μέρες Τοτε δεν έδωσα σημασία. Θεώρησα πως κάποιος ήθελε να μου κανει πλάκα.Φυσικά ο νους μου πηγε και στην Χριστίνα!Ηταν ικανή για όλα δεν θα της έκανα όμως την χάρη!

Πρόσεχε! Ποτε δεν ξέρεις πότε θα χάσεις αυτό που έχεις. Μπορει να σου φύγει χωρις να το καταλάβεις

Μόλις άνοιξα την πόρτα και την είδα μια ανάσα ανακούφισης βγήκε απο τα χείλη μου.Ηταν εδω και κοιμόταν. Την πλησίασα αθόρυβα, με το χέρι μου χάιδεψα τα μαλλιά και έπειτα το μάγουλο της

Μωρό μου...την φίλησα τρυφερά ξεχνώντας τα πάντα. Οσο θυμωμένος και αν ήμουν την αγαπούσα σαν τρελός

Η αγάπη μου για την Δάφνη εκανε μέχρι και τον θυμό να μοιάζει ασήμαντος

Ξεντυθηκα στα γρήγορα και φόρεσα μια φόρμα.Ξάπλωσα δίπλα της τυλιγοντας το χέρι μου γύρω της. Εισεπνευσα το άρωμα της κλείνοντας τα μάτια. Την ένιωσα να κουνιέται, προφανώς με κατάλαβε. Γύρισε ωστε να είμαστε αντικριστά

"ήρθες... Σε περίμενα αλλα... " την διέκοψα προτού συνεχίσει

"Κοιμήσου Δάφνη!Αύριο ξεκινάει μια νεα μέρα,απο αύριο θα υποστείς τις συνέπειες... " δεν είχα κουράγιο για τίποτα τωρα. Ειχα θυμώσει μαζί της και έπρεπε να το καταλάβει...

Ισως έτσι την ανάγκαζα να μου μιλήσει!

Ζήτημα να κατάφερα να κοιμηθώ. Μια περίεργη ανησυχία με είχε καταλάβει. Λες και αν έκλεινα τα μάτια μου η Δάφνη θα έφευγε.Σηκώθηκα νωρις το πρωί,έκανα πρώτα ενα γρήγορο ντουζ και κατέβηκα κάτω για να φτιάξω πρωινό

Ακουσα τα βήματα της,γύρισα προς το μερος της,την είδα να με πλησιάζει δειλά στην αρχή.Απο την μεριά μου δεν έκανα τίποτα.Οχι αυτή την φορα. Συνέχισα να φτιάχνω το πρωινό όταν ένιωσα το άγγιγμα της καυτό πάνω στην πλάτη μου

"Αλέξανδρε.." τα μάτια της φανέρωναν πόνο, δεν μπορούσα όμως τοσο απλα να ξεχάσω,απο την στιγμή κιόλας που δεν μου έχει εμπιστοσύνη. Της το είχα ξεκαθαρίσει πως για να πετύχει η σχέση μας σημαντικό κομάτι είναι η εμπιστοσύνη ανάμεσα μας

Τι άλλαξε ρε μωρό μου;

"Ξύπνησες μαναράκι μου;όλα καλα;"
δεν ήθελα να της μιλάω σε αυτόν τον τόνο πόσο μάλλον σε τέτοιο ύφος

Σκληρό... Απόμακρο... Ψυχρό!

Απομακρύνθηκα απο κοντά της σπρώχνοντας την ελαφρά, ανέβηκα στο δωμάτιο χωρις να της δώσω σημασία.Επρεπε να φύγω για την δουλειά..

Κατέβηκα ξανα κάτω, την είδα να κάθεται στον καναπέ με τα πόδια της μαζεμένα κοντά στο στήθος της. Εκλαιγε! Ακριβώς εκείνη την στιγμή ήθελα να παω κοντά της, να την τραβήξω στην αγκαλιά μου ζητώντας της συγγνώμη για την συμπεριφορά μου

"Φεύγω! Θα γυρίσω το βράδυ!" απάντησα τελικά και έφυγα γρήγορα πριν λυγίσω

Επρεπε για να την κάνω να καταλάβει οσο σκληρός και αν ήταν ο τρόπος μου. Ηδη το μετανιώνω!

Συγγνώμη... Ισα που άκουσα να βγαίνει απο τα χείλη της...

Συνεχίζεται

Οδεύουμε προς το τέλος...

Ολες οι ιστορίες μου θα αργούν να ανανεώνονται απο εδώ και περα!