¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Δεν έμεινα ούτε λεπτό στο σπίτι της Χριστίνας,η Λίζα ειχε ηδη ξεκινήσει για το διαμέρισμα μου.Εμενε και πιο κοντά οποτε δεν θα αργούσε πολυ να φτάσει.Οταν με πήρε τηλέφωνο ένιωσα τα πάντα να παγώνουν. Σταμάτησα το αυτοκίνητο απότομα, παραλίγο να είχα τρακάρει με αυτό που είχε ξεστομίσει
"Αλέξανδρε... " έκλαιγε με δυσκολία καταλάβαινα τα λόγια της "Αλέξανδρε η Δάφνη είναι...Είναι νεκρή!" και ολα είχαν γκρεμιστεί με μιας!
Τι έλεγε; δεν γινόταν να ηταν αλήθεια...Οχι οχι η Δάφνη μου δεν είναι νεκρή!
Δεν ξέρω πόση ώρα καθόμουν εκεί εξω.Το σώμα μου το ένιωθα παγωμένο,δεν μπορούσα να κουνηθώ.Ξαφνικά κρύωνα τοσο πολύ,στο μυαλό μου έπαιζαν επαναλαμβανομενα τα λόγια του γιατρου.Ο χρόνος ειχε σταματήσει για μενα.Ολα είχαν σταματήσει,μαζι και η καρδιά μου
Η Δάφνη μου είχε χαθεί.Το κοριτσάκι μου είχε χαθεί!Κάποιος της είχε στερήσει την ζωή τοσο άδικα.
Δεν με άφησαν να την δω.Οταν έφτασα οι αστυνόμοι είχαν ηδη περικυκλώσει το σπίτι.Οτι την είχαν πάρει για να την πάνε στο νοσοκομείο.Βρήκα την αδερφή μου να έχει γονατίσει κάτω με τα ρούχα της να έχουν χρωματιστει με αίμα.Το αιμα της.Εκλαιγε φωνάζοντας το όνομα της Δάφνης.Δεν μπορούσε ούτε να μιλησει ζητούσα να μου πει τι συνέβαινε.
Ημουν απελπισμένος.Απο την μια η αδερφή μου σε κατάσταση σοκ,απο την αλλη η Δάφνη και εγω... εγω απλα δεν ήξερα τι ειχε γίνει..
Δεν είχα καθαρο μυαλό.Προσπάθησα να μάθω τι γινοταν αλλα κανεις δεν μου μιλούσε.Κάποιος απο τους αστυνόμους μας πηγε στο νοσοκομείο. Εκει όπου λιγη ώρα αργότερα με ενημέρωσαν πως η μικρή μου δεν τα είχε καταφέρει... Στο άκουσμα αυτο τα γόνατα μου λύγισαν με μιας, τα δάκρυα ελευθερώθηκαν και η καρδιά μου έσπασε
