ΈΠΕΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΆΓΚΗ ΣΟΥ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 37

ΔΑΦΝΗ

"ΜΕ ΒΡΗΚΕ "

Οι μερες για μενα περνάνε βασανιστικά. Καθε μερα ζω με τον φόβο μήπως και ο Χριστόφορος με ανακαλύψει. Δεν φοβάμαι για τον ευατό μου αλλα για τον Αλέξανδρο και την κόρη μου. Είναι ικανός για όλα.

Ο Δημήτρης είναι δίπλα μου, προσπαθεί να μου δωσει δύναμη ενω η Λίζα δείχνει καθημερινά την ανησυχία της.Θελει να μιλήσει στον Αλέξανδρο. Δεν ξερω κατά ποσο ακόμα θα την πειθω να μην μιλήσει. Εγω πρέπει να το κάνω. Και θα το κάνω.Θελω μονάχα λιγες μέρες ακόμα μέχρι να βρω τα απαραίτητα στοιχεία που ενοχοποιούν τον Χριστόφορο.

Σήμερα ένιωθα ένα βάρος κοντα στο στήθος μου.Με ξύπνησε η φωνούλα της μικρής μου. Ανοιξα τα ματια μου και την είδα να χοροπηδάει πανω στο κρεβάτι. Γελούσε και μαζι της ο Αλέξανδρος.

Ομορφε μου...

Μου έλειπαν τοσο οι στιγμές μας. Οι ωρες, τα λεπτά που με έπαιρνε αγκαλιά, πουμε φιλούσε και με έκανε δική του... Εγω έφταιγα για ολα.Εγω!
Ειμαι ανόητη που δεν του μιλάω απο την αρχή. Θέλω πρώτα να βρω στοιχεία στοιχεία εναντίον του Χριστοφόρου.... Λίγο χρόνο!

Θα πηγαίναμε βόλτα σημερα μιας και είχε ωραία μερα και η μικρή μου ήταν ενθουσιασμένη.Οταν ο Αλέξανδρος μου ειπε πως θελει να μιλήσουμε μολις γυρίσουμε σαστισα. Δεν μου αρεσε καθόλου αυτο. Το κακο προαίσθημα που είχα έγινε πιο έντονο

Φτασαμε στο πάρκο και η μικρή έτρεξε να παίξει ενω εγω με τον Αλέξανδρο καθίσαμε σε ενα παγκάκι.
Είχαμε γινει δυο άγνωστοι.Οι σκέψεις μου με είχαν απορροφήσει που δεν καταλάβαινα τίποτα μέχρι που τον είδα. Ηταν εκει. Κοντά στο παιδί μου και της μιλούσε... Θεε μου!

Ενιωθα το σώμα μου να τρέμει και την καρδιά να χτυπά δυνατά έτοιμη να σπάσει. Ο Χριστόφορος δίπλα στο παιδί μου. Με είχε βρει. Και οχι μονο εμένα...

Το παιδί μου...

Απομακρύνθηκε κοιτάζοντας με. Εβλεπα το μισος στα μάτια του. Δεν έπρεπε να μείνουμε αλλο εδω. Ζήτησα απο τον Αλέξανδρο να παρει την μικρή και να φύγουμε αμεσως. Ειδα την απορια στα μάτια του αλλα δεν ήμουν σε θεση να του εξηγήσω. Επρεπε να φύγουμε..

Με είχε βρει....

Ο Αλέξανδρος δεν ρώτησε τίποτα άλλο.Αφήσαμε την μικρή στην γιαγιά της και εμείς συνεχίσαμε για το σπίτι.
Η Μαρια στεναγχωρηθηκε που φύγαμε τόσο γρήγορα αλλα ευτυχώς δεν είπε τίποτα.Δεν μπορούσα να ηρεμήσω,ο Χριστόφορος με είχε βρει και τωρα ολα θα ήταν δύσκολα. Τόλμησε να πλησιάσει την κόρη μου και να της μιλήσει....έπρεπε να ενημερώσω τον Δημήτρη. Επρεπε να ξέρει.

Λίγες στιγμές αργότερα βρισκόμασταν στο σπίτι. Καθόμουν στον καναπέ χαμένη για ακομα μια φορά στις σκέψεις μου οταν τον ένιωσα να κάθεται δίπλα μου. Γύρισα το βλέμμα μου πάνω του, εκείνος ηδη με κοιτούσε.Το ήξερα πως με την συμπεριφορά μου τον στεναγχωρουσα και θύμωνα με τον ίδιο μου τον ευατό για αυτο.

"Δάφνη.. " τον άκουσα να λεει "κοίταξε με.. " ήρθε δίπλα μου και με τον αντίχειρα του σήκωσε το πηγούνι μου για να τον κοιτάξω. Δίχως να το περιμένω ένιωσα τα χείλη του πάνω στα δικά μου σε ενα απαλό και γλυκό φιλί "συγγνώμη μωρό μου", ειπε μολις διέκοψε την επαφή μας, ένωσε τα μέτωπα μας και με κοίταξε για ακομα μια φορα

Σηκώθηκε όρθιος γυρίζοντας την πλάτη του προς έμενα. Ηξερα τι θα έλεγε. Το ένιωθα. Η καρδιά μου άρχισε να παγώνει πριν καν ακούσω τι θα πει.Σηκώθηκα και εγω όρθια θέλοντας να τον πλησιάσω"θέλω να χωρίσουμε " αποκρίθηκε κάνοντας το σώμα μου να σαστισει

Θέλω να χωρίσουμε. Θελω να χωρίσουμε.... αισθανόμουν το κεφάλι μου να γυρίζει, να πονάει λες και κάποιος το πίεζε επίτηδες και ολα σκοτείνιασαν στα επόμενα δευτερόλεπτα

Θέλω να χωρίσουμε.....

Αυτο ηταν τον ειχα χάσει!

Συγγνώμη που σας παραμελω αλλα δεν έχω χρόνο. Υπόσχομαι να γράψω τα τελευταία κεφάλαια και να μην αργήσω πολυ.

Ευχαριστώ οσους περιμένουν και συνεχίζουν να με διαβάζουν