Jak ze snu

Rozdział 5

22 sierpnia 2016 roku

Mija dzisiaj równo rok od mojego pierwszego spotkania z Adamem. Od naszej randki się nie odezwał.

Byłam załamana. 

-Dlaczego?- pytałam samą siebie. Nie mogłam sobie tego wszystkiego poukładać. Ale tak było tylko z początku.

Po dwóch miesiącach przyjechała do mnie Amma. 

- Koniec z tym- powiedziała.

- Z czym? - Spytałam siedząc na kanapie i jedząc popcorn.

Wzięłam garść popcornu i rzuciłam w telewizor, gdy usłyszałam: "Nigdy cię nie zostawię."

- Kłamie!!- Krzyknęłam.-  Tacy są najgorsi- Dodałam ciszej.

Amma włączyła telewizor.

- Ej, oglądałam to- powiedziałam, trochę jak kapryśne dziecko.

- Zbieraj się wychodzimy na miasto, nie mogą już na ciebie patrzeć.

- Nigdzie nie idę- teraz już całkowicie brzmiałam jak kapryśne dziecko.- Nic mi nie zrobisz- pokazałam jej język.

- Idziesz i tak zrobię- powiedziała podnosząc mnie za ręce.

Wstałam z jej pomocą.

- Co zrobisz? - Spytałam, trochę zbita z tropu.

- Uratuje tamtą Emme- powiedziała.

Potem namawiała mnie na imprezę. Zgodziłam się w trakcie przygotowań mówiła mi, że muszę zacząć żyć normalnie. Stać się starą Emmą. Tak się po części stało.

Po kilku miesiącach poznałam faceta. Przystojnego, zabawnego i wolnego faceta. Miał na imię Alex. Był wysokim brunetem o brązowych oczach. Miał jedną z największych firm mody na świecie. Powiedział mi o tym dopiero jak lepiej się poznaliśmy. Mówił, że inne były z nim dla jego pieniędzy. Wtedy już prawie zapomniałam o Adamie. Prawie.

Kompletnie zapomniałam o nim właśnie dzisiaj 22 sierpnia 2016 roku. Właśnie tego dnia się poznaliśmy, zaledwie rok temu. Ale to nie jest ważne, znaczy nie było, jeszcze do 16.

Tego dnia wybrałam się na zakupy z Amma. Byłyśmy w supermarkecie oglądając się za tym co możemy wrzucić do koszyka. Właśnie sprzeczałyśmy się o firmę czekolady. Amma wolała ta bardziej znaną, a ja lubiłam próbować czegoś innego.

 Aż nagle poczułam jak coś uderza wózek z taka siła, ze odpycha mnie do tyłu. Zauważam, że to tylko ktoś uderzył nasz wózek swoim. I mam zrobić awanturę do czasu, aż nasze oczy się spotykają.