De Grijze Jaagster, boek 5, Ontvoerd

Hoofdstuk 4

POV Tony
Silferina vinden was moeilijker dan ik had gedacht. Oké, de tuin is ook enorm, maar ik had verwacht dat ik haar ondertussen al wel gezien had. Ik loop de hoek om, net op tijd om de situatie waar Silferina zich in verkeerde te zien. Ze was aan het vechten met een in zwart gehulde gedaante met een stok. De stok zwaaide naar haar benen, maar Silferina was slim en sprong over de stok heen. "SIL!" roep ik. Silferina draait zich om en ziet me. Helaas zag ze daardoor niet dat de in zwart gehulde gedaante naar haar hoofd uithaalde met zijn stok. "ACHTER JE!" roep ik zo hard als ik kan. Ze draait me om, maar het was al te laat. De in zwart gehulde gedaante raakt haar hard op haar slapen, waardoor Silferina ineen zakt en hard op de kiezelstenen terecht komt. "Laat haar met rust!" roep ik, waarna ik mijn mes trek en uit wil halen. De in zwart gehulde gedaante had helaas voor mij al door wat ik wilde doen en drukte een mes op Silferina's keel. Ik stop meteen met bewegen. "Leg je wapens op de grond." zegt de man met een accent. Ik kan het accent niet helemaal plaatsen, dus waarschijnlijk komt hij niet uit een land dat ik ken. Met wat gekletter valt mijn Saksische mes op de grond. "Schop hem weg." beveelt de man nu. Ik geef er een klein schopje tegenaan. "Harder." Ik schop wat harder. "Harder!" De man zet zijn mes wat dichter op Silferina's keel. Ik bijt op mijn lip. Ik speel met Silferina's leven. Ik schop hem de struiken in, zo'n zeven meter van me vandaan. De man knikt. "Goed zo." Hij haalt het mes van Silferina's keel af en begint haar vast te binden. Zal ik aanvallen? Hij is nog te dicht bij Silferina om dat te riskeren. De man richt zich weer op en kijkt me dreigend aan. "Hierheen komen." Schuifelend loop ik in zijn richting. Misschien kan ik nu tussen hem en Silferina in gaan staan en haar zo verdedigen. Ze is nog steeds bewusteloos. Ik hoef alleen maar tussen ons in te staan en heel hard om hulp te gaan roepen. Het was een simpel plan, maar voor ik hem uit kon voeren grijpt de man me ruw vast en doet hij een prop in mijn mond, die me belemmerde geluid te maken. Dan bindt hij mijn handen vast. Ik probeerde nog het trucje door mijn handen met de duimen tegen elkaar aan te doen, zodat het touw minder strak om mijn handen heen zat en ik mezelf kon bevrijden, maar dat trucje had de man door. "Geen trucjes." sist hij. Hij doet ruw mijn polsen tegen elkaar en bindt me vast. Ik observeer te omgeving, op zoek naar een uitweg. Schreeuwen kan niet, om hulp roepen gaat ook niet, wegrennen kan niet want dan moet ik Silferina achterlaten bij de in zwart gehulde man, iets wat erg slecht voor haar uit kan pakken, al helemaal in bewusteloze toestand. De man fluit eerst lang, dan kort en dan nog een keer lang. Vanuit het niets komt er een zwart met wit gevlekt paard tevoorschijn. Ik frons mijn wenkbrauwen. Die had ik niet gezien toen ik daarlangs liep, maar hoe kan je een paard verbergen? De man schopt mijn benen onder me vandaan, waardoor ik met een harde klap op de grond terecht kom en net kon voorkomen dat ik mijn hoofd stootte door wat te draaien. Hierdoor liep mijn schouder wel een lelijke blauwe plek op, met wat schrammen. Silferina werd op het paard getild, waarna ik aan de beurt was. Ik vraag me af hoe hij uit het paleis wil gaan ontsnappen met de prinses van Emara en mij duidelijk zichtbaar op het paard. Uit de tuinen komen is niet zo moeilijk, die zijn zo groot, maar uit het paleis lijkt me een hele opgave. Ik grijns. Misschien is er nog hoop voor mij en Silferina.

POV Silferina
Voorzichtig open ik mijn ogen. Ik lag op de rug van een paard te hobbelen, met mijn armen op mijn rug gebonden en een prop in mijn mond. Naast me zag ik twee voeten en onder me ging de grond aan me voorbij. Oké, wie ligt er naast me en wat doe ik vastgebonden op een paard? Dan herinner ik me de in zwart gehulde man. Duizelig probeer ik mijn hoofd op te richten om te zien waar we heen gaan, maar daar wasmijn hoofd het niet helemaal mee eens. Een enorme pijnscheut gaat vanuit mijn hoofd naar de rest van mijn lichaam en ik laat me weer zakken, om daarna weer buiten bewustzijn te raken.

POV Tony
Ik zag Silferina's voeten bewegen en wist daardoor dat ze bij was gekomen. Kon ik maar iets geruststellends zeggen, iets om haar de moed in te praten. Dan worden haar voeten weer slap en beweegt ze niet meer. Vast weer buiten bewustzijn geraakt. Of dood, omdat ze teveel deed- zegt een irritant stemmetje in mijn hoofd. Ik grom en knijp mijn ogen dicht. Nee, ze leeft nog en we zijn op weg naar de poorten. Nog steeds tast ik in het duister over de ontsnappingsplannen die de in zwart gehulde man heeft. Het paard stopt met lopen. Ik kijk opzij, maar het paard stond in mijn gezichtsveld. Wat ik wel hoorde was Silferina's gekreun en het geluid van een blaaspijp en een op de grond vallend lichaam. O, zo wilde hij ontsnappen.

POV Silferina
Doordat het paard stopte werd ik kreunend weer wakker. Mag ik niet even fatsoenlijk buiten bewustzijn blijven? Mijn hoofd tolt als een malle, maar ik zweer te horen dat iemand een blaaspijp gebruikte en iemand anders op de grond viel. Ik beweeg mijn hoofd in de richting van het geluid, maar Tony's voeten zaten ervoor. Ze bewogen een beetje, wat gelukkig betekent dat hij nog in leven is. Ergens voelde ik me opgelucht, ook al worden we ontvoerd door weet-ik-veel-wie en raakte ik het bewustzijn langzaam weer kwijt. Zolang Tony in leven is en we samen zijn zal het goed komen. Uiteindelijk dan.