De Grijze Jaagster, boek 5, Ontvoerd

Hoofdstuk 21

POV Tony
Als Adam en Robert de tent inlopen spring ik op. Mijn snijwerk laat ik liggen en ik snel naar ze toe. "Hebben jullie-" Midden in mijn zin stop ik met praten, want dan zie ik wie er in Roberts armen ligt. Sil. Ze was erg mager en had blauwe plekken op haar kaak en wang, maar ze ademde nog wel. Ergens voelde ik een last van mijn schouders vallen. Ze leefde nog. Ze was erg mager, en gewond, maar nog wel in leven. Ik strijk met mijn vingers over haar wang. "Waarom is ze zo mager?" Het kwam eruit als een fluistering. Adam haalde zijn schouders op. "Geen idee. Maar ze zal hier in alle rust kunnen aansterken." Ik knik, terwijl Robert Silferina voorzichtig op bed neerlegt. Adam loopt de tent uit en komt even later weer terug met een bord pap. "Hier." zegt hij, en hij geeft me de pap. "Probeer haar maar voorzichtig wat te eten te geven." Ik pak het bord aan, schep wat pap op de lepel en doe het voorzichtig in Silferina's mond. Even gebeurde er niks. Toen slikte ze door en murmelde ze wat in haar slaap. Robert haalt opgelucht weer adem. "Goed, ik denk dat jullie je wel vermaken verder. Morgen trekken we verder. Silferina kan wel op een van de ezels, dan hoeft ze zelf niet te lopen." Met die woorden loopt hij de tent uit. Adam gaat naast me zitten en kijkt toe hoe ik beetje bij beetje de pap in Silferina's mond giet. "Ze is wel erg mager, niet?" merkt Adam na een lange stilte op. Ik knik bezorgd en laat nog een lepel pap haar mond in glijden, de laatste. "Zou ze uitgehongerd zijn door de bandieten?" Adam denkt nu denk ik hardop na. "Maar waarom dan? Als marteling lijkt me van niet, want dat doet Geldar nooit. Hij is meer van de fysieke pijn, niet van het uithongeren." "Mentale pijn is ook een manier die hij gebruikt om te martelen hoor." merk ik op. Ik leg het lege bord op de grond. "Hij dwong mij te luisteren naar Sils geschreeuw elke avond. Ik kan je verzekeren dat dat niet leuk was." Adam knikt zachtjes. "Maar uithongeren doet hij niet. Waarom is ze dan zo mager?" "Misschien vertrouwde ze het eten niet." Ik zei ook maar wat. "Hm." humt Adam. "Kan." Het blijft weer even stil. "Zou je alles voor haar doen?" vraagt Adam dan zacht. "Ja." Ik blijf even stil. "Ja." "En zou zij hetzelfde voor jou doen?" "Ja." Ik frons mijn wenkbrauwen. "Waarom vraag je dat?" "Gewoon." antwoordt Adam. "Nieuwsgierig." Hij leunt met zijn ellebogen op zijn knieën en kijkt een tijdje naar Silferina. Dan staat hij weer op. "Ik denk dat ik onze gevangene even ga inspecteren." Oh ja, ze hadden een gevangene meegenomen. Ergens was ik wel nieuwsgierig naar wie het was, maar dat werd naar achteren gedrongen door de zorgen om Silferina. Ze at wel, maar was nog steeds niet bij bewustzijn. Ik maakte me zorgen.

POV Silferina
Er werd iets in mijn mond gegoten. Ik slik het door en murmel. Pap. Ergens wilde ik niet eten, maar ik was te zwak om te protesteren. Ik heb geen honger- wilde ik zeggen. Ik hoorde iemand opgelucht ademhalen. "Goed, ik denk dat jullie je wel vermaken verder. Morgen trekken we verder. Silferina kan wel op een van de ezels, dan hoeft ze zelf niet te lopen." Er liep iemand de tent weer uit. Er viel een lange stilte, een stilte waarin er steeds pap mijn mond in werd gegoten. "Ze is wel erg mager, niet?" merkte Adam opeens op. Er werd nog een lepel pap mijn mond in gegoten, maar die werd niet meer opgevolgd. Op, denk ik. Ik laat me weer in de duisternis zakken en val in slaap.

POV Tony
Een paar dagen later houd ik weer wacht bij de slapende Silferina. Ze is al die tijd niet wakker geworden volgens de rebellen, alleen als ze wat pap kreeg. Een keer deed ze zelfs haar ogen even open, maar ze was nog zo zwak dat ze alweer dichtvielen voor ze haar wat konden vragen. Haar wangen waren wel wat minder hol, en haar lichaam iets minder mager. Ik leun tegen de leuning van de stoel aan en staar naar de vredig slapende Silferina. De blauwe plekken waren nu paars en geel geworden, wat betekende dat ze herstellende was. Ondanks al het goede nieuws bleef ik bezorgd. Ze was nog steeds niet volledig bij bewustzijn geweest al die dagen. Ergens zat de knagende angst dat dat misschien wel nooit meer zou gebeuren, maar die schoof ik vlug weer aan de kant. Ze was herstellende. Ze zou zo bij kunnen komen. Dus bleef ik staren, wachtend op een teken van bewustzijn en leven. Silferina bleef slapen.