Changing Maria

Hoofdstuk 37

Vic
Het is inmiddels al vroeg in de ochtend. Half 8 om precies te zijn. Daniel Kelly is niet gevonden. De politie van Las Vegas is nog steeds naar hem opzoek. We hebben besloten Jason mee te nemen naar Wrickenridgs zodat we een manier kunnen bedenken om hem weer te genezen. Ons vliegtuig gaat over een half uur vertrekken en we mogen eindelijk boarden. Ik ga zitten en Yves komt naast me zitten. Aan de andere kant zit Jason. Hij heeft nog niets gezegd en ik weet ook niet zeker of hij wel kan praten. Elena en Trace zitten voor ons samen met Will. Voor het vliegtuig is opgestegen ligt Yves al te slapen. Ik betrap mezelf erop dat ik ook enorm moe ben. Zal Maria nog wakker zijn?
Marley?
Vic! Waar zijn jullie is alles goed?
Vrijwel meteen krijg ik antwoord.
We zitten weer in het vliegtuig. We hebben Elena gevonden en Jason.
Is alles goed gegaan? Is er niemand gewond?
Nee lieverd. Iedereen is ongedeerd.
Gelukkig. Is mijn vader opgepakt?
Ik zucht en kijk naar buiten uit het raampje als het vliegtuig opstijgt.
Hij is nergens te vinden.
Oke... nou ik ben blij dat jullie Elena en Jason hebben gevonden en dat jullie naar huis komen.
Ik hoor de teleurstelling in haar stem.
Marley het spijt me..
Het is niet erg.. we vinden hem wel.
Ga nog even slapen schat. Over een paar uur ben ik er weer.
Niemand slaapt hier Vic. We maken ons allemaal zorgen.
Trace kijkt om naar me en ik glimlach naar hem. "Ik heb Marley even ingelicht." Hij knikt en draait zich weer om.
Probeer toch maar wat te slapen en Diamond ook. Jullie moeten allebei rustig aan doen.

Maria
Ik vertel de andere dat de jongens onderweg zijn samen met Elena en Jason. Iedereen is enorm opgelucht. Zeker Milan want zijn broer komt mee.
Ik ben eigenlijk ook wel blij maar ik ben wel teleurgesteld dat mijn vader is weggekomen en dat Jason nog steeds niet zichzelf is. Ik sta op en loop de kamer uit de gang in.
Xav komt achter me aan.
"Ben je niet blij Marley?" zegt hij en ik kijk om.
"Jawel.." zeg ik zachtjes.
Hij kijkt me aan en ik zie dat hij niet weg gaat voor hij weet wat er is.
"Ik heb Jason gebroken weet je nog? Ik kan er niets aan doen. Ik weet niet hoe en of ik het ongedaan kan maken.."
Xav trekt me mee naar zijn kamer. "Ik heb wel iets bedacht. "
Ik kijk hem aan.
"Ik denk dat ik weet hoe je gave werkt." Zegt hij dan.
"hoe dan?" is mijn antwoord. Hij weet hoe mijn gave werkt? Dat weet ik zelf niet eens.
"Ik denk dat je de neurologische paden Uit elkaar trekt."
Ik kijk hem aan alsof hij chinees praat.
Hij pakt een papier en pen en begint te tekenen. "In je hersenen zitten neuronen. Ook wel zenuwcel genoemd. Deze neuronen zorgen ervoor dat er informatie van de hersenen naar zenuwen kunnen en andersom. Neuronen staan met elkaar in verbinding en dat zijn neurologische paden. Bij mensen die aan dementie lijden worden deze paden verstoord of ze zijn aan het slijten. Ik denk dat jij deze paden uit elkaar trekt."
Ik kijk hem aan en mijn mond valt open. De mensen die gebroken zijn lijken inderdaad mensen die dement zijn. Alleen dan in een zeer ver gevorderd stadium.
"Misschien kunnen we samen deze paden verstellen." Zegt Xav.
"Denk je echt dat dat gaat lukken?"
Xav kijkt me aan. "Ik weet het niet zeker maar het is het proberen waard."
Ik glimlach en geef hem een knuffel. "dank je Xav.. Je bent echt een wonderdokter."
Hij glimlacht. "Pas op dat je me ego niet teveel streelt."
Ik lach en samen lopen we naar beneden.

Vic
Ik parkeer de auto bij het huis van me ouders. Trace doet hetzelfde. Ik stap uit en Yves helpt me Jason uit de auto te krijgen. We lopen naar binnen. Als ik de kamer in loop ligt Maria tegen Uriel aan te slapen. Ik glimlach naar hem. Ik loop naar haar toe en maak haar voorzichtig wakker. Trace maakt Diamond wakker die ook in slaap is gevallen.
"Goedemorgen lieverd." Zeg ik zachtjes en ze kijkt me lachend aan.
"Ik ben blij dat je terug bent Vic." Ze komt overeind en kijkt even naar Uriel.
Yves zet Jason op een stoel en meteen komt Milan naar hem toe. Hij krijgt ook geen contact met hem.
"Xav weet misschien hoe we Jason kunnen genezen." Zegt Maria en ik kijk naar Xav.
Xav legt uit wat de bedoeling is. Het klikt logisch.
"Oke dan proberen we dat."
Even laten zitten Xav en Maria naast Jason. Ieder heeft een hand vast. Ik zie dat Maria het moeilijk heeft. Ook Xav kijkt niet al te makkelijk.
Na een half uur stoppen ze. Jason is in slaap gevallen en ik kijk Xav aan.
"Is het gelukt?"
Xav haalt zijn schouders op. "We moeten wachten tot hij wakker wordt."
"Hoe lang duurt dat?" Vraagt Milan.
"Dat kan over 5 minuten zijn het kan ook over 5 weken zijn."
Ik kijk naar Xav en zucht. "Laten we hem op de logeer kamer leggen."
Samen met Trace breng ik Jason op bed en ik kijk naar hem. "Hopelijk is het gelukt..." Zeg ik zachtjes en we lopen weer naar beneden.
We praten iedereen bij wat er gebeurd is. Elena zit stilletjes in een hoekje.
"Waar is Sean?" vraagt ze plots en we kijken allemaal op.
"Sean is..." Ik kijk naar Maria die naast Elena gaat zitten.
"Hij is overleden." Zegt ze zachtjes.
Elena begint te snikken en ik kijk naar Trace. Sean had dus wel degelijk gevoelens voor Elena en zij voor hem.
Mijn vader loopt naar Elena toe en kijkt haar aan. Elena had hem en Uriel neergestoken in het ziekenhuis.
"Elena?" Zegt hij rustig.
Elena kijkt hem niet aan. "Het spijt me echt heel erg Meneer Benedict.. Ik wist niet wat ik deed."
Hij pakt haar hand en wrijft eroverheen. "dat weet ik lieverd."
Ze kijkt hem aan. "echt?"
Mijn vader knikt. "Als je wilt kunnen we vanmiddag naar zijn graf gaan."
Ze kijkt mijn vader dankbaar aan. Will komt de kamer in lopen met de moeder van Elena, haar stiefvader en haar vriend.
Ze kijkt op en als ze haar vriend ziet staan kijkt ze weg. "Ik wil Tom niet zien.." zegt ze zachtjes.
Ik kijk naar de jongen die niet weet wat hij fout heeft gedaan. Tom mag dan wel geen lieverdje zijn maar dit heeft hij niet verdiend.
"Elena, dit kan je zo niet doen. Je moet hem vertellen wat er is." Zeg ik en ze kijkt me aan. Het is duidelijk dat ze dat niet wil. Ik wordt licht boos in mezelf.
"Elena.. Hij heeft het recht te weten wat er is. Hij heeft er alles aan gedaan je terug te vinden."
Elena kijkt Tom even aan. "Ik ben verliefd geworden op iemand anders." Zegt ze zachtjes. Tom kijkt haar aan alsof hij in zijn hart is gestoken.
"Ik begrijp het.." zegt hij zachtjes. "Je houdt niet meer van mij?"
"Niet zoals ik van hem hou.. "
"Mag ik weten wie het is?" vraagt Tom zachtjes en hij kijkt haar niet meer aan. Het is duidelijk dat hij oprecht veel van haar houd.
"Sean Kelly.. Hij is overleden." Zegt Elena.
Tom kijkt haar weer even aan. "Dat spijt me voor je."
Ik leg mijn hand op Toms schouder. "Ik zal je thuis brengen." Zeg ik tegen hem en hij knikt en loopt mee.
"Ik begrijp niet waarom ze zo doet..." zegt Tom als we instappen.
Ik start de auto. "Wij snappen het ook niet.. Geef jezelf niet de schuld. Ze is te lang bij de verkeerde mensen geweest."
Tom kijkt me aan en ik rijd weg. "Je woont naast de school toch?"
Tom knikt. "Wie is die Sean precies?"
Ik zucht. "Hij is het broertje van mijn verloofde. Geen goeie jongen. Hun vader heeft eerst mijn verloofde neergeschoten en een tijdje later toen Sean zijn rug naar hem wou keren is hij dood geschoten."
Tom kijkt me geschrokken aan.
"Ik denk dat ze een tijdje naar een psycholoog moet. Een ontvoering is niet niets. Geef de hoop niet op Tom. Misschien draait ze bij en ziet ze dat je een goeie jongen bent."
Tom kijkt naar buiten. "Een half jaar geleden was je anders nog overtuigd dat ik haar ontvoert had."
"Daar was ik niet van overtuigt Tom. Het was iets wat onderzocht moest worden."
Ik stop bij het huis en kijk hem aan. "Doe je rustig aan? Als er iets is.." Ik geef hem mijn telefoon nummer.
Tom stapt uit en glimlacht naar me. "Dank je Victor."
Ik knik en rijd weer naar huis. Hij had niet helemaal ongelijk. Ik dacht echt dat hij er iets mee te maken had. Na de verhalen van Zed en Sky hoe hij zich op school gedraagt, was het erg aannemelijk. Daarbij heeft hij ook een keer vast gezeten voor inbraak.
Nu ik zo met hem gesproken heb valt hij me reuze mee. Een onzekere jongen die graag zijn meisje terug wil.
Een onzekere jongen die zijn meisje terug wil.... Fabiano Toscane? Snel veeg ik die gedachte weg. Fabiano is alles behalve onzeker. Zijn ego is groter als dat van Trump. Als ik weer thuis ben zie ik dat Elena en haar ouders al weg zijn. Maria loopt me tegemoet en ik sla mijn armen om haar heen. "Hoe gaat het met je?"
Ze knikt. "Heel goed. Al heb ik me wel wat zorgen gemaakt om je.."
Ik druk een zachte kus op haar lippen. "En hoe is het met de baby's?" vraag ik terwijl ik me hand op haar buik leg.
"Ze zijn erg druk. Ik zou bijna denken dat ze ruzie hebben."
Ik lach. "Misschien zijn ze aan het dansen."
Maria lacht ook. "Ja dat zal het zijn."
We lopen naar binnen en ik zie dat Yves al klaar is met koken. We kunnen meteen aanschuiven.
Na het eten spelen we nog een bordspelletje om vervolgens op tijd naar bed te gaan.

Maria
Ik schrik wakker van Victor's telefoon. Ik kom omhoog en Victor neemt op. Ikkan niet verstaan wat er aan de andere kant gezegd wordt maar aan Victor's blikte zien is het niet goed. Ik kijk hem en ik hoor de naam Fabiano vallen. Ikschrik op. Vic ziet dat en loopt naar de gang om verder te praten. Na ongeveer5 minuten hangt Vic te telefoon op en komt hij terug de kamer in.
"Wat is er?" vraag ik meteen. Hij pakt mijn hand.
"Fabiano heeft weer een poging gedaan om te ontsnappen."
Ik kijk hem aan en de tranen springen in mijn ogen. "We komen nooit van hemaf.."
Vic schud zijn hoofd. "We komen van hem af. Ik heb met mijn baas overlegd en wemorgen mogen samen naar hem toe. Je mag hem breken en ik zorg dat hij zijn gavenooit meer mag gebruiken."
Mijn mond valt open. "Wat?"
"Brown heeft toestemming gegeven. Hij is te gevaarlijk. Niet alleen voor onsmaar iedereen. Hij is niet bang iemand te vermoorden. Hij heeft in deze pogingweer 2 agenten vermoord."
Ik kijk Vic aan. "Maar Vic... Mijn gave werkt niet bij hem.."
Vic kijkt me aan. Hij wist het, ik had het verteld.
"Waarom werkt je gave niet..?"
Ik haal mijn schouders op. "Ik weet het niet."
Hij legt zijn hand op mijn hoofd. "Mag ik?"
Ik knik en hij dringt mijn geest binnen op zoek naar een blokkade of ietsdergelijks.
Na een tijdje vind hij iets. In mijn slaap heeft mijn vader mij gemanipuleerdzodat ik nooit mijn gave op Fabiano zou kunnen gebruiken. Het is gebeurd de dagvoordat mijn moeder is vermoord.
"Het is allemaal gepland..." zeg ik zachtjes. Victor knikt.
"Je vader wist waarschijnlijk dat je Fabiano zou breken als hij je wat aan zoudoen. Daarom heeft hij je gemanipuleerd."
Ik kijk Vic aan en ik begraaf me in zijn armen.
"We kunnen het verbreken Marley" zegt Vic zachtjes en ik knik.
"Gaan we het nu doen?" vraag ik en Vic knikt.
Ik sluit mijn ogen en net als de vorige keer zoekt Vic het bevel. Ik probeerweer een storing te maken in het bevel en Victor breekt het.
"Laten we morgen gaan testen of het lukt."
Ik knik en leg mijn hoofd tegen zijn schouder aan.
"Het zal de laatste keer zijn dat ik iemand breek.."