Changing Maria

Hoofdstuk 33

Vic
Ik kijk naar Maria en dan naar het schermpje. De arts laat het zien. "Alles ziet er verder hartstikke mooi uit. 2 gezonde kindjes zover ik het kan zien. Geen open ruggetjes, geen waterhoofdjes. Zo zien we het graag."
Ik glimlach en geef Maria een kus. Ze kijkt naar het schermpje.
"Maria?" vraag ik en ze kijkt me aan. "Gaat het?"
Ze knikt. "Ik moet het even verwerken."
Ik kijk naar de arts. "Hoe gaat het nu verder? Is er een risico voor Maria?"
"Een tweeling zwangerschap brengt altijd risico's met zich mee. Voor Maria is dat niet anders. Maar omdat ze maar 1 long heeft mag ze absoluut niet natuurlijk bevallen. Daar heeft ze niet genoeg kracht voor met 1 long."
Maria kijkt op. "Is er een risico voor de baby's?"
De arts schudt zijn hoofd. "Alles ziet er heel erg mooi uit. We houden jullie goed in de gaten. En als er iets is waar je over twijfelt, kan je gewoon langs komen. Liever een keer te vaak als niet vaak genoeg."
Maria knikt en legt haar hand op haar buik.
"Ik wil wel de baby's eerder halen als 40 weken. Tweelingen worden vaak te vroeg geboren maar ik wil eigenlijk alles zelf in de hand houden."
Ik kijk op. "U wil een datum plannen voor de bevalling?" vraag ik en hij knikt.
"Ik wil jullie over 2 weken terug zien en dan gaan we een afspraak maken."
Ik help Maria overeind en knik. "Dat komt goed. Dank u wel."
Maria bedankt de arts ook en we lopen naar de receptioniste voor de afspraak over 2 weken.
In de auto naar huis kijk ik even naar Maria. "Maria? Wat is er?"
Ze kijkt op. "Ik maak me gewoon zorgen om de baby's."
Ik glimlacht en leg mijn hand op haar bovenbeen. "Alles komt goed lieverd. Maak je niet te druk."
Ze glimlacht en knikt. "Je hebt gelijk."
We rijden naar ons nieuwe huis om nog even te kijken. "Ik kan niet wachten tot we er wonen." Zegt Maria.
Ik glimlach naar haar. "Nee ik ook niet."
We stappen uit en lopen een rondje om het huis. "Misschien kunnen we hier een klimtoestel neer zetten voor de kindjes."
Ik kijk haar lachend aan. "Maria, daar zijn ze nog lang niet oud genoeg voor."
Ze lacht en draait zich om naar mij. "Ik ben zo ontzettend gelukkig Victor."
Ik sla mijn armen om haar middel en trek haar dichterbij. "Ik ben ook heel gelukkig Maria. Je betekend alles voor me."
Ik kus haar zacht op haar lippen en kijk diep in haar groene ogen. "Je bent zo mooi Maria..." zeg ik zachtjes. Steeds als ik naar haar kijk maakt mijn hart een sprongetje.
Ik leg mijn hand op haar buik en meteen als ik dat doe voel ik een schopje.
Verwonderd kijk ik haar aan en glimlach. "Wauw."
Ze knikt. "Dit is de eerste keer dat ik ze voel."
Ik kus haar. "2 kleine wondertjes."
Maria knikt en pakt mijn hand. "Laten we naar je ouders gaan."
Ik loop naar de auto en stap in. Als ik naar huis rijd denk ik alleen maar aan de kinderen.
Ik parkeer de auto bij het huis van mijn ouders. Tot mijn verassing staat de auto van Trace er nu ook. Hij is terug uit New York. De motor van Zed staat er ook dus de hele familie is aanwezig. Dat komt mooi uit.
We lopen naar binnen en me moeder kijkt op. "Hoe was de echo?"
Ik glimlach. "Goed!" Maria gaat zitten en ik loop naar de trap.
"Kan iedereen komen?!" roep ik naar boven ik loop terug naar de keuken en ga naast Maria zitten.
Niet veel later zit de hele Benedict familie in de keuken. "we hebben 2 mededelingen."
Ik glimlach. "We hebben een huis gekocht." Zeg ik en iedereen feliciteert ons. Meteen worden we overladen met vragen. We beantwoorden alles en dan staat Maria op.
"We willen nog iets vertellen." Begint ze. "We krijgen een tweeling."
Weer is iedereen super enthousiast en we krijgen van iedereen weer felicitaties.
Ik glimlach en kus Maria.
Niet veel later gaat mijn telefoon en ik loop naar de gang. Ik zie dat mijn baas belt en ik neem op.

Maria
Ik zie Vic naar de gang lopen maar besteed er verder geen aandacht aan. Trace stelt voor dat iedereen helpt met het huis zodat we er snel kunnen gaan wonen.
"Dat zou geweldig zijn!"
Diamond kont naar me toe. "Maria? Heb je zin om van de week samen uiteten te gaan? Alleen wij 2?"
Ik kijk haar verbaast aan en knik. Diamond heeft zich altijd erg afstandelijk van me gehouden. Ik weet niet waarom. Ik ken haar helemaal niet, ik weet dat ze de soulmate van Trace is maar verder weet ik niets van haar. Met Sky, Phee en Crystal is dat anders. We zijn goede vriendinnen geworden.
"Had je een datum in gedachten?" vraag ik.
"Misschien donderdag? Dat is over 2 dagen." Ik knik. "Lijkt me een goed plan."
Ik glimlach en iedereen heeft het er enorm druk mee.
Victor komt terug lopen en hij kijkt ernstig. Ik loop meteen naar hem toe. "Wat is er?"
"Mijn baas belde. Ze kregen een melding over een schietpartij in Denver. Hij is meteen erheen gegaan. Sean is 2x in zijn rug geschoten en 1x in zijn nek."
Ik kijk hem aan en de tranen springen in mijn ogen. Mijn benen worden zwaarder. "L..leeft hij nog?" vraag ik zachtjes en Victor knikt.
"Hij ligt in het ziekenhuis. Ze weten niet of hij het gaat overleven en als hij het overleefd is hij vanaf zijn nek verlamd."
Ik snik en hou me vast aan Victor. Hij slaat zijn armen om me heen. Iedereen is stil. "Maria, mijn baas heeft even met hem kunnen spreken. Hij is door je vader neergeschoten nadat hij heeft verteld dat hij aan jou kant wou staan. Hij wou naar ons komen."
Ik zak op de grond en huil. Ik kan niets zeggen alleen huilen. Victor slaat zijn armen om me heen en drukt me tegen zich aan. "Kan ik naar hem toe?"
"Natuurlijk kan dat lieverd." Hij drukt een kus op mijn hoofd en tilt me op. "we gaan meteen. Hij is net geopereerd."
Xav en Trace gaan mee en ik staar doelloos uit het raam van de auto. Ik hoor Trace en Vic met elkaar praten maar het dringt niet tot me door waarover. Als we bij het ziekenhuis zijn stap ik snel uit. Victor houd me tegen. "Doe je rustig aan Maria?"
Ik knik en pak zijn hand en loop naar binnen. Ik vraag naar Sean Kelly en ik kan meelopen naar de kamer. Het voelt alsof elke stap zwaarder en zwaarder wordt. De deur gaat open en Vic en ik stappen naar binnen. Xav en Trace wachten buiten de deur. Ik kijk naar mijn broertje die in het bed ligt. Hij ziet er slecht uit. Lijkbleek, met slangetjes in zijn neus en allemaal draden langs zijn lichaam. Naast hem staat een monitor te piepen.
Ik loop naar hem toe en zie dat hij wakker is.
"Sean?"
Zijn ogen draaien mijn kant op. Een kleine glimlach verschijnt er op zijn gezicht. "Maria.."
Ik glimlach en ga zitten op de stoel naast het bed. "Victor is er ook bij. We hoorde van zijn baas wat er gebeurd is."
Sean kijkt de kant van Vic op. "Maria, het spijt me."
Ik kijk hem aan. "Het is al goed. Papa heeft ons voorgelogen. Victor heeft mama niet gemanipuleerd."
Sean kijkt me weer aan. "Het was papa." Zegt hij zachtjes. "Papa heeft mama het huis in de brand laten steken. Ik kwam er achter en toen zag ik pas in hoe hij echt is."
Ik kijk hem aan en dan naar Victor.
"Maria, je moet Elena vinden."
Ik kijk naar hem. "Wat heb je met haar gedaan Sean."
Sean krijgt tranen in zijn ogen. "Ik heb niets gedaan Maria, ik hou van haar. En dat meen ik echt. Pap kwam erachter en heeft haar ergens anders heen gebracht."
Ik kijk hem aan. "Weet je waarheen?"
"Nee"
Ik zucht. "Sean, ik moet je iets vertellen."
Hij kijkt me aan, nog steeds met tranen in zijn ogen.
"Ik ben zwanger van een tweeling."
Seans mond valt open. "maar ik dacht dat.."
Ik schud snel mijn hoofd. "Het was een leugen. Fabiano heeft me mishandeld Sean. Ik wou geen kinderen van hem. Hij is gewelddadig. Ik hou niet van hem en nooit gedaan ook."
Sean kijkt richting Victor. "Gefeliciteerd Victor. Pas goed op mijn zus en de kindjes."
Victor glimlacht en knikt.
"Je hebt geluk met haar Victor, besef dat goed. Ze lijkt heel veel op mam."
Ik glimlach en de tranen springen in me ogen. Dat is het grootste compliment wat iemand mij zou kunnen geven.
"Dat weet ik Sean. Maria is alles voor me." Victor komt naast me staan en legt zijn hand op mijn schouder.
Seans ogen gaan even dicht. "Maria, ik heb pijn."
"Geen zorgen, Xav is er. Victors broertje, hij heeft helende krachten. Waar heb je pijn?"
Ik sta op.
"Overal, alles doet pijn. Ik ben bang Maria."
Ik ga weer zitten. "Je hoeft niet bang te zijn ik ben bij je."
"Maria.." zegt hij zachtjes. "Het spijt me echt zo erg.."
De tranen lopen over mijn gezicht.
"Papa weet waar je bent. Hij weet dat je bij meneer en mevrouw Bright bent...." Hij sluit zijn ogen even. "Je moet daar weg Maria."
Ik snik en kijkt hem aan. "Hoe weet hij dat?"
"Ik... Maria..." Ineens begint alles te piepen en ik kijk naar de hartslag lijn die niet meer beweegt.
"Sean?" Ik pak zijn hand. "Sean!"
Er komen artsen naar binnen rennen en Victor trekt me weg en sluit zijn armen om me heen.
"Nee.. nee.." ik snik en Vic trekt me tegen zich aan. De artsen doen alles wat ze kunnen. Ik hoor van alles maar ik wil niets zien. Ik graaf me diep in Victors shirt. Xav en Trace zijn inmiddels ook binnen. Ik voel de had van Trace op mijn rug. Hij zegt iets tegen Victor maar ik versta het niet. Ineens valt alles stil. Ik hoor een arts 4 woorden zeggen.
"Tijd van Overlijden: 17.48"