Yazar; Aslıhan Saranghae
Kitaplıktan aldığı kitabı, elinden bırakmadan pencerenin önünde duran koltuğa oturdu. Kitabın sayfalarını karıştırmaya başladığı anda ise yüzünde acı bir gülümseme belirdi. Dün gece gördüğü rüyanın devamı gibiydi elinde ki kitap. Ormanın derinliklerinde koşmaya devam eden küçük bir kız çocuğu vardı. John, onun yardım çığlıklarını duyuyor ama sesin nereden geldiğini tam olarak anlayamıyordu. Ormanın içinde ki ağaç dallarının arasından geçen rüzgârın set uğultusunu, gecenin o saatinde bölebilen tek şey ise hayvanların çıkardığı seslerdi. Ya da birbirlerine eşlik ediyorlardı. Hızla arkasına dönüp kızın nerede olduğunu anlamak için bağırmaya çalıştı. Ama sesi çıkmıyordu. Tekrar denedi ama yine olmadı. Bu kez bütün gücünü boğazından dışarı vererek gırtlağına yüklendi ve istediğini yaptı. Artık sesi çıkıyordu. Hem de bin mil uzaktan duyulacak şekilde. “Ben kralım küçük kız. Korkmana gerek yok. Sana yardım etmek istiyorum.”
John’un sesine karşılık veren küçük kız ise koşmayı bırakmış ve birden bire “Ben kralım.” Diyen adamın elli metre ötesinde belirdi. Hava ne kadar soğuk, gece ne kadar karanlık olsa da; genç kız ne üstünde ki ince geceliğin bedenine yansıttığı soğuğu hissediyor gibiydi, ne de ormanın içinde ki karanlıktan korktuğunu belli eden bir ifade vardı yüzünde. John biraz daha yaklaştı ve konuşmaya başladı. “Korkma! Sana yardım etmek istiyorum.” Elini kıza doğru uzattım “Hadi gel.” Diye seslendi. Ama John’un sesinde ki yumuşaklığın aksine küçük kız daha çok gerilmişti. “Git buradan.” Dedi John’a.
“Neden?” diye sordu John ve devam etti. “Sadece sana yardım etmek istiyorum. Bu karanlık ormanda küçük bir kızı, yalnız başına bırakamam. Unuttun mu? Sana bu ülkenin kralı olduğumu söyledim.” “Git buradan ve bir daha da gelme.” Diye tekrar etti küçük kız. John ise aynı soruyu yineledi. “Neden?” “Sen kralsın.” “Evet kralım.” Dedi John. “Sen benim ailemi öldürdün. Beni de öldüreceksin.” “ben kimseyi öldürmedim.” Diye cevap verdi John, karşısında hıçkırıklar içinde ağlamaya başlayan küçük kıza doğru tekrar uzattı elini. Kız ise “Ben burada olmamalıyım, sen benim ailemi öldürdün.” Deyip arkasını dönerek yürümeye başladı. John şaşkındı. Sanki boğazına bir el yapışmış gibi nefes almakta zorlanıyordu. Ama bu küçük kızın karanlıkta kaybolmasına da izin veremezdi. İleri doğru bir adım atmaya çalıştı. Bedeni felç geçirmiş gibi kıpırdayamıyordu artık. Küçük kız gözden kaybolana kadar da aynı şekilde hareket edemedi.
Uykudan uyandığı anda terin suyun içindeydi. Gördüğü rüyanın neye alamet olduğunu bilmiyordu. Ama o küçük kızın kim olduğunu uyandıktan sonra hatırlamıştı. Maya’ydı gördüğü kız. Tıpkı yıllar önce hatırladığı gibiydi karşısında dikilirken. Saatler sonra ise eline aldığı kitapla, pencerenin karşısında otururken aklına gene Maya gelmişti. Kitap son otuz yıl içinde ülkede meydana gelen salgın hastalıklarla ilgiliydi. Nerede, ne kadar insan yaşamını yitirmiş vs. istatistikleri içeriyordu. Annesi hastalandığından beri bu gibi konuları içeren kitaplarla doldurmuştu kitaplığını.
John; çocukluk arkadaşı Maya’yı ve onun ailesinin başına gelen hazin olayı düşünürken Hector ve Maya ise kraliçenin odasına doğru yürüyorlardı. Kapının önünde duran muhafızlara yaklaştıkları anda ise Hector, Maya’nın kolundan tutup durdurdu. “Saray içinde konuşmalarına, davranışlarına dikkat et. Krala karşı yapacağın en ufak bir saygısızlığı canınla ödersin.” Dedi Maya’ya. Maya ise hala kolunu tutmaya devam eden Hector’a bakıp, yüzünde alaycı bir gülümsemeyle “Bakıyorum da yeniden eski kişiliğine dönmüşsün.” Diye karşılık verdi. “Kendini çok akıllı sanıyorsun değil mi?” diye sordu Hector kendisiyle haddini aşarak konuştuğunu düşündüğü Maya’ya karşı. “Çok akıllı olmayabilirim ama en azından bu saraydan çıktıktan sonra gene özgür olacağım.” Deyip hızla yürümeye başladı Maya. Ve koşar adım geldiği kapı önünden, aynı hızla içeri girdi. Hector ise onun arkasından bakarken yüzünde beliren gülümsemeyi hiçbir anlama bağlamıyordu.
