Loving you was the most beautiful-- NIGHTMARE (CHANBAEK FANFIC)

"Reconcile"

Pagkatapos nung mga araw na 'yun, hindi na kami nakapag-usap ni kyung. "So ano na? Bukas nalang yung pag-asa mo besy para makausap si kyung." Paalala ng mga bakla saakin.

"Kasalanan ko 'to mga bakla e. Hays"

"No bakla. It's not your fault always r'member that and hindi rin kasalanan ni kyung kung bakit ka niya minahal. Walang may gusto na mangyari 'yun. Okay?" -rio

"I wish I was smart as you." Niyakap naman nila akong lahat.

"You don't need to be 'that' smart in love beks. All you need to have is a genuine heart to solve anything about love. Hmmkay?" -rio

"Okay. Naiiyak tuloy ako, pasensya na kayo ha? Lagi niyo nalang akong kinocomfort. Nahihiya na ako sainyo."

"Haha gosh bakla. We've been together since birth. Nahiya ka pa?" Asar nila saakin. Buti nalang talaga may mga totoo akong kaibigan na tulad nila.

Sana nga maging maayos na ang lahat bukas.

Kinabukasan

Hindi ko inaasahang maikakalat yung tungkol saamin ni dara, like how we are related to each other. "Ugh. Who the hell spread that?!" Galit na saad ng mga bakla. Andito kami sa school ngayon for our research subject.

"Hindi ko nga din alam mga beks e. Tayo tayo lang naman ang may alam nun." Pagkapasok na pagkapasok palang kasi namin sa gate, todo na ang bulungan nila at lalakasan pa talaga nila yung pangalan ko.

"Yes. Nako, I bet si dara na naman ang may pakana neto." -luhan

"Kaya nga para siya na naman tong magmukhang anghel!" -suho

"Shh. Wag mo na nating isipin 'yun mga beks. Tara na sa klase natin." So ayun, sakto namang kadadating ni Dr. Song Joogki nung pagpasok namin kaya di kami late. Luminga linga ako pero wala si kyung.

"Okay so what's your update about your research studies? How is it going guys?" Tanong nito saamin. Hay nasan ka na ba kasi kyung?

"Girl, di yata papasok si kyung." -rio

"Kaya nga beks e. What to do?" Nag-kibit balikat lang sila.

Pinakita lang namin yung mga natapos namin these past few weeks. Maayos naman yung mga result ng study namin pero may konting problema nga lang at dinismissed na kami ni sir.

"Ano na girl? San ka pupunta?" -suho

"I dunno guys. Kayo? Kung may mga lakad kayo sige lang."

"Sure kang ayos ka lang mag-isang umuwi girl?" -luhan

"Oo naman mga beks. Sige na ingat kayo ha? Mauna na ako." Paalam ko sakanila at lumarga na palabas ng school.

Maglalakad-lakad nalang muna siguro ako. Feel ko lang tska namimiss ko na din kasi si yoda. Ano na kaya ginagawa nun ngayon? Nakailang tawag at texts na kasi ako magmula pa nung umuwi kami galing baguio kaso wala e, ni
isang text wala.

Habang naglalakad ako, biglang may nag-stop na kotse sa harapan ko at agad bumaba yung taong may-ari nun.

Para akong napipi ng dahil sa taong nasa harapan ko ngayon.

"P-pa." Halos mawalan na ako ng hininga habang binabanggit ang iisang salita lamang.

I heard him hissed. "So you're baekhyun?" Tanong niya at tumango lang ako.

I wanted to hug and tell that I missed him, but I just stood in front of him like a statue.

"Nakakahiya ka. Your mother shouldn't raised you like that. Hindi ka niya dapat hinayaang maging ganyan." Mahinahon pero matigas niyang sabi. Nasaktan ako at tuluyan ng naiyak sa harapan niya.

I laughed sarcastically. "Wow pa, this is the very first time that we met pero ayan na kaagad pambungad mo. How could you blame mom for letting me grew up like this when you.. YOU that who made me is not there even just for once to help MY MOM raise me! Wag na wag mo siyang sisihin dahil ikaw.. IKAW PA ANG SUMIRA NG LAHAT!" Then he slapped me.

"Don't you even dare to raise your voice infront of me! Simula nung iniwan ko ang mommy mo, matagal ko ng inisip na wala kaming anak! And you're not worthy to be my child!" Then he left me like a dog longing for love and care from their owners. Wtf

Naglakad nalang ulit ako ng naglakad hanggang sa mapadpad ako sa park. Walang tao, tanging ako lang. Hindi ko na napigilan at humagulgol nalang ako bigla. Nasasaktan na naman ako, paulit-ulit nalang ba?

Hindi ko namamalayan, may biglang yumakap saakin habang nakaupo ako sa may swing. "Umiiyak ka na naman. Don't cry over a person who's never worth in your tears. Magsisisi din ang papa mo for leaving you like that." Ani nito at agad kong nakilala kung kaninong boses iyon.

"K-kyung?" Pag-tawag ko sakanya in a soft voice. Wala na kasi akong lakas. He knelt down infront of me and started caressing my face. I could really feel that he's concern to me. "Kyung, I-I'm s-sorry." He just smiled.

"Shh. Don't be, walang may kasalanan kung bakit kita mahal baek at matagal ko ng taggap na si kuya lang yung tanging mamahalin mo. But please, please just let me take care of you. I'm always here for you okay?" Ani nito na siyang mas lalong nagpaiyak saakin. Niyakap niya ulit ako. "Iloveyou Baek, and I will always be." Dagdag pa niya.

Nagyakapan lang kami ng ilang mga minuto. Gumaan ng konte yung kalooban ko. Nung kumalas kami ng yakap, he kissed me. Nung una, hindi ako gumaganti kasi nagulat ako pero nung tumagal, gumanti na ako because this was the least that I could give to him. Nagtagal lang yung kiss ng isang minuto.

"Yun na yung last na hiling ko and thank you for granting it." Sabi niya at ngumiti. Pinisil ko naman ang magkabilang pisngi niya at naglakad na pauwi sa bahay. Habang naglalakad kami, nasabi niya na narinig niya lahat. He was about to approach me last time pero 'yun nga, biglang may tumigil na sasakyan sa harapan ko.

Next time ko na sasabihin 'yun kay mama. "Take a rest baek. Babantayan kita." Pagpapatulog saakin ni kyung, niyakap ko lang siya habang hinanaplos niya yung buhok ko hanggang sa nakatulog na ako ng mahimbing.

Sana siya nalang, hindi na sana ako nasasaktan ngayon.