Siedemnastoletni Matt Adams po tragicznej śmierci rodziców, która miała miejsce siedem lat temu zamieszkał wraz ze swoją siostrą w Norwegi-Dokładnie w Bergen.
Wiódł w miarę normalne życie.
Miał dwójkę przyjaciół, miano szkolnego bad boy'a i zawsze r...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Matt Pov:
Stan otępienia jest czymś okropnym. Nie polecam nikomu w niego wpadać. Bo nie warto. Łapie on nas nagle. Zazwyczaj po jakimś smutnym lub szokujący wydarzeniu i odbiera chęci na zrobienie czegokolwiek. Jesteśmy jak w transie. Ciało, jest w tym samym miejscu, lecz gdzie jest nasz duch?
To jest okropne gdyż zazwyczaj będąc w tym stanie nie jesteśmy do końca świadomi tego, co robimy. Do tego takie osoby wygląda strasznie. Wydają się takie smutne, pozbawione chęci na cokolwiek. Wpatrują się w martwy punkt i sami po pewnym czasie stają się martwi.
Szczerze nie za wiele pamiętam z wydarzeń, które miały miejsce po przeczytaniu listu. Wiem na pewno ze po przeczytaniu, go dostałem jakieś histerii. Potem przyjechała Miriam z Adamem a potem pustka. Aż do teraz. Do momentu, kiedy ocknąłem się przykryty kocem, wyciśnięty w fotel. Na początku mnie to zaniepokoiło. Nie wiedziałem jak tu się znalazłem. Ale jakoś nie miałem chęci żeby stąd wstawać i iść się dowiedzieć. Tak, więc otuliłem się szczelnie kocem, i zainteresowaniem zacząłem przygadać się tańczącym w kominku płomieniom. Co było naprawdę interesujące ·-Diabełku-z tego stanu, w którym się znajdowałem wyrwał mnie ciepły, przepełniony troską głos mojej przyjaciółki. Przeniosłem na nią wzrok. Stała w progu, spoglądając na mnie z smutkiem i bólem. Tak samo jak Adam z resztą stojący u jej boku. Blondynka ostrożnie i powoli do mnie podeszła. Następnie uklękła przede mną i położyła swoje ręce Na moich kolanach-Jak się czujesz? Patrzyłem tylko na nią I nie umiałem wydobyć z siebie głosu. Potrafiłem tylko wpatrywać się w nią i poruszać bezbłędnie ustami. Przełknąłem z trudem śline czując okropną suchość w gardle i pieczenie. Złapałem się ręką za szyję krzywiąc się. -Adam daj mu wody-poleciła blondynka. Chłopak pośpiesznie wyszedł, po czym wrócił z szklanką wody. Wyciągnąłem po nią rękę obejmując ją palcami. Była tak rozkosznie zimna.
Zawartość wypiłem za jednym razem i mogę stwierdzić ze chłodna ciecz nieco poprawiła stan mojego gardła. -Co się-mój głos był strasznie zachrypnięty, więc odchrząknąłem-stało? -Nic nie pamiętasz?-Spytała Miriam spokojnie głaszcząc moje kolano. -Nie. Wyglądam pewnie jak mały bezradny chłopiec, który nie wie, co się dzieje i boi się otaczającego go świata. Co po części jest prawdą. -Miałeś napad-oświadczył Adam.
W jednej chwili moje zagubienie zmalało a wezbrał się we mnie okropny gniew. Czy ja dobrze rozumiem? Mój kumpel uważa, że jestem chory psychicznie? -Sam miałeś napad-wykrzyknąłem zrywając się na równe nogi.-Nie jestem jakimś psycholem. -Matt, źle mnie chłopie zrozumiałeś. -Jestem zdrowy-wycedziłem ze złością. -Diabełku-Miriam podeszła do mnie i położyła rękę na moim ramieniu-Spokojnie. Ty cały dygoczesz. Dziewczyna miała rację. Klatka piersiowa opadała szybciej niż powinna, serce waliło mi jak szalone jakbym przebiegł, co najmniej kilka metrów, nasilił mi się szum w uszach i lekki ból głowy. Nie powiedziałem im jednak o tym. Westchnąłem spuszczając głowę. Zauważyłem swoje ręce zaciśnięte w pięści i... Cholera. Moje knykcie były zaczerwienione i widziałem na nich świeże rany. -Co się stało?-Opanowałem emocje i spytałem na spokojnie. -Miałeś napad lęku-wyszeptała cicho Miriam odchodząc ode mnie. Usiadła w fotelu, gdzie jeszcze przed chwilą ja siedziałem-Twoja babcia usłyszała twój cichy głos, po czym jakiś hałas, więc poszła sprawdzić, co się dzieje. Szarpałeś się za włosy i kołysałeś w przód i w tył. To nie może być prawda! Ja nie jestem taki!-Spytała, więc co się stało. Spojrzałeś na nią pustym wzrokiem i powiedziałeś, że to koniec. Że musisz odejść, bo inni cierpią, że czekają za rogiem, żeby zabić kolejną niewinną osobę. -Twoja babcia była przerażona, więc zadzwoniła do nas-wtrącił Adam.
