Siedemnastoletni Matt Adams po tragicznej śmierci rodziców, która miała miejsce siedem lat temu zamieszkał wraz ze swoją siostrą w Norwegi-Dokładnie w Bergen.
Wiódł w miarę normalne życie.
Miał dwójkę przyjaciół, miano szkolnego bad boy'a i zawsze r...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Prawda. Czymże ona jest? Moim zdaniem w dzisiejszych czasach jest tylko dobrym wspomnieniem. Czymś już prawie całkiem zapomnianym w dzisiejszych czasach. Zatraceni w wierze kłamstw zapadamy w wieczny mrok i ciężko zrobić nam jakikolwiek krok w kierunku światła. Łatwiej jest ludziom pozostać w takim stanie, jakim się jest. Tworzenie kłamstw jest prostsze niż przyznanie się do błędu i poniesienie srogich konsekwencji. Jednak każdy powinien być przekonany, że nawet najlepiej strzeżone kłamstwo ujrzy światło dzienne. **** Siedzę w pobliskiej kawiarni, wpatrując się w filiżankę z kawą. Wsłuchuję się w piosenkę "Rude" lecącą w radiu i czuję coraz to większe znużenie. Nie wiem ile czasu minęło, ale ciągłe czekanie zaczyna mnie irytować. Umówiłem się tutaj na dwunastą z Andrew, żeby spotkać się z nim jeszcze przed moim wyjazdem do Londynu. Wzdycham i prostuję się na krześle. Wyciągam z kieszeni telefon i patrzę na godzinę. "Taki biznesmen, a tak się spóźnia?" - myślę i parskam drwiąco. Odkładam telefon na stolik i opieram głowę o rękę, czując jak moje oczy z powodu nabierającej na sile nudzie, stają się ciężkie. "Wyciągnij z niego jak najwięcej, Matt. To nam pomoże. Dobrze dobieraj pytania i staraj się być neutralny" - poinformował mnie Adam chwilę przed moim wyjściem z domu. Dał mi wtedy pluskwę, mówiąc, że dzięki temu, będzie mógł być na bieżąco. - Przepraszam za spóźnienie. Podnoszę wzrok i widzę przed sobą uśmiechniętego Andrew'a. Ubrany jest w idealnie dopasowany, szary garnitur i czarny krawat. Białą koszulę ma zapiętą pod samą szyję i ma idealnie ułożony kołnierzyk. Jego czarne włosy zaczynają mieć pojedyncze siwe pasma, a usta układają się w sztuczny uśmiech. - Andrew - mówię, patrząc na niego - Nareszcie. "Nie nauczyli cię, że się nie spóźnia?" - Wybacz - krzywi się i siada - Korki były. - Rozumiem - lustruję go przeszywającym spojrzeniem. - Matt, zaczynaj - słyszę w słuchawce głos Adama. Odchrząkuję, prostując się na krześle. - Podobno jedziesz do Londynu - zaczyna Andrew, a ja marszczę brwi zaskoczony - Na trzy tygodnie. - Skąd wiesz? - staram się przybrać pewność siebie w głosie, lecz słychać wahanie. "Skąd on wie?" - Moja bratanica też jedzie. Po Londynie wpadniecie na chwilę do Manchesteru. - No tak. - Cieszysz się? - Oczywiście - rzucam krótko. - Jak się trzymasz? - zadaje kolejne pytanie, a ja zaczynam się denerwować. - Jakoś muszę... Ale nie po to tu jestem. - Twoja siostrę poznałem trzy lata temu. Byłem akurat w firmie twoich rodziców, kiedy ona po raz pierwszy miała prowadzić konferencję. Wpadła na mnie i wyglądała na przestraszoną - uśmiecha się -Pomogłem jej i jakoś potoczyła się rozmowa. Potem zaczęliśmy ze sobą rozmawiać. - O? - Jej problemach w drugiej pracy, o dylematach z ukochanym... i ukochaną - uśmiecha się znacząco, a ja zaciskam dłonie w pięści. - Jakie problemy? - Ciągle nalegający na nią szef, Andrew mający problemy z gangiem i wiele innych. - Kim jest Ornelia? - Moją byłą pracownicą. - Czemu ją zwolniłeś? - Nie sprawdzała się. - To znaczy nie umiała cię kryć? - mierzymy się wzrokiem, a ja zauważam, że jego rozbawione spojrzenie, staje się chłodne. - Nie twój interes, chłopcze. - Ona przyjaźniła się z moją siostrą... Zmarła chwilę przed jej śmiercią. W podobny sposób. To daje do myślenia. - Do czego ty zmierzasz? - warczy. Nachylam się w jego stronę i uśmiecham sztucznie. - Chcę po prostu wiedzieć czemu. Nie oszukasz mnie Andrew, wiem, że ty coś wiesz. - Sprawa Ornelii ciebie nie dotyczy. - Co jej groziło? Kto pragnął jej śmierci? - pytam, a wcześniej widoczny stres i zdenerwowanie znikają z twarzy mojego towarzysza. - Radzę ci nie węszyć. Tylko tyle ci powiem. Mam ochotę warknąć, lecz nie daję tego po sobie poznać i zmieniam temat. - Ma być bankiet, prawda? - Tak - potwierdza, kiwając głową. - Po co? - Nasze firmy muszą zostać połączone. Tak miało być. - Owszem, miało - Mężczyzna marszczy brwi i przechyla głowę w bok. - Chyba czegoś nie rozumiem. - Moi rodzice specjalnie się odłączyli. - Chcieli mnie zniszczyć. Parskam drwiąco. - Twoja siostra chciała połączyć firmy. - Tyle, że jej nie ma i to ja tu decyduję - mężczyzna patrzy mnie groźnie, po czym z groźbą słyszalną w głosie mówi: - Radzę ci uważać na to, co mówisz, bo możesz zostawić krwawy ślad. Poprawia swoją marynarkę, po czym, nawet nie mówiąc durnego "do widzenia", wychodzi. ****
