Siedemnastoletni Matt Adams po tragicznej śmierci rodziców, która miała miejsce siedem lat temu zamieszkał wraz ze swoją siostrą w Norwegi-Dokładnie w Bergen.
Wiódł w miarę normalne życie.
Miał dwójkę przyjaciół, miano szkolnego bad boy'a i zawsze r...
Zacznę tak, że ten rozdział w stu procentach dedykuję wspaniałej KrolowaJednorozcow
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
-Znacie się? - Słyszałem w głosie Anthony'ego niepokój, jak i zdziwienie. Zerkał to na mnie to na Naomi, która nie spuszczała ze mnie wzroku.
- Poznaliśmy się - oświadczyła z uśmiechem - I jest tak samo przystojny, jak zapamiętałam.
Odwróciłem głowę, czując, że zaczynają piec mnie policzki. Co się ze mną do chuja dzieje?
- A ty tak samo porąbana - odparowałem po chwili, wysyłając jej pogardliwy uśmiech.
Dziewczynie humor zaczął dopisywać jeszcze bardziej, słysząc moją docinkę. - Zostałabym z wami, ale przyszłam tylko po kawę. Więc pa.
- Sztuczniejszego uśmiechu nie miała - parsknąłem, spoglądając na Anthony'ego, który się we mnie wgapiał.
To było... Cholernie peszące. Nie wiedziałem co mam robić.
- Nie gap się - warknąłem- Ziemia cię z powrotem wzywa. - Po coś ty się zaczął wtrącać w to śledztwo? - Bo to jest moja siostra. Proste. - Poznałeś ją tamtego dnia, prawda? - Ta, chciała sprzedać mi kulkę włeb - odparłembeznamiętnie - Coś długo ta blondi w kiblu siedzi. - To kobieta. U nich to normalne - wziął łyk kawy - Matt, odsuń się od tej sprawy, bo zagłębiasz się w nieciekawe rejony i możesz na tym ucierpieć. - Więc, co mam zrobić? - Wynieś się stąd. - Wrócić do Holandii? - pokręcił energicznie głową. - Oni wiedzą, że tam mieszkałeś. I obstawiam, że jeśli uciekniesz, to tam. - Oni? Kto? - Anthony,idziemy - do naszego stolika podeszła zdenerwowana dziewczyna - Nagadaliście się już. - Nic się nie dowiedziałem. Ale spoko. - Pamiętaj, co ci mówiłem - oświadczył Tony, zakładając kurtkę - Nie mieszaj się. Nie chcę trafić także i na twój pogrzeb...
Patrzyłem, jak wychodzą z kawiarni pod rękę ze sztucznym uśmiechem.
Mój pogrzeb... Bardzo śmieszne. *** Następnego dnia w szkole chodziłem niesamowicie wkurzony. Od dziś bowiem będę musiał zostawać po lekcjach, co wiąże się z tym, że na razie nici z moim własnym śledztwem. Chociaż z drugiej strony cieszyłem się z przyjścia. Nareszcie będę mógł porozmawiać z Miriam o tym, co zaszło u mnie w domu ostatnio. Na pewno nie pozwolę, żeby to poszło w niepamięć.
Co to, to nie. Na szczęście nie musiałem jej szukać.
Sama mnie znalazła. I nie wyglądała z tego powodu na szczęśliwą.
- Mój ojciec kazał ci przekazać, że kilka godzin przed śmiercią, Ana była umówiona w kawiarni z Anthonym. A jeszcze prędzej z jakąś dziewczyną o imieniu Betty. Tu masz jej wizytówkę - podała mi małą papierową karteczkę, nawet na mnie nie patrząc - A! I komenda policji zamknęła ten temat. - Niby czemu? - Bo uważają, że ta sprawa nie ma sensu. Tyle. Muszę iść. Cześć. Patrzyłem na jej oddalającą się sylwetkę.
