Ona anlatamadıklarımı elimden geldiğince yazmaya çalışıyorum. Fakat elimden gelmiyor. Zaten o da gelmemişti. Sahi neden gelmemişti? Belkide ona uygun biri değildim, istediği kadar yakışıklı değildim, karizmatik, çekici değildim. Kim bilir? Belkide sadece sevemedi. İnsanı en çok üzen sevmemesi değil görmemesi. Hiç bir zaman onu nasıl sevdiğimi görmedi. Yazdıklarımı görmedi, okumaya tenezzül etmedi. Onu görebilmek umuduyla kaç kez okulunun önüne gittiğimi bilmedi. Kaç kez ağladımı, kaç kitap bitirdiğimi görmedi. En acısıda ne billiyor musun? Beni görmedi. Beni görmesine gerek yoktu oysaki. Kalbimi görseydi yeterdi. En azından görmeye çalışsaydı. Ben görme engelli olmayıpta görmemenin mümkün olduğunu ondan öğrendim. Sanki ona hep zifiri karanlıktım. Hiç farketmedi. Farkettirmeden sevdim. Farkedilmemek, görünmemek. Sanırım insan değilim. Doğa üstü yeteneklere sahip olduğum gerçek. Gerçek olmayan tek şey ise hayaller. Hayallerim yok oldu. Umutlarım, yarınlarım, planlarım, onla birlikte yapacaklarım darmadağın oldu. Ben darmadağınık oldum. Her şey bitti. Öldüm.
***
Darmadağınık değilim,
Çok sigara içtiğimden darma'dumanım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GECENİN SÜKÛTU
HumorSizce bu kadar acı yetmez mi? Her nefes alışımızda öldüğümüz yetmez mi? Güne onsuz uyanmamız, onsuz aldığımız her nefeste biraz daha öldüğümüz yetmez mi? Boğazımızın düğüm düğüm olduğu yetmez mi? Ağlamalarımız, hüzünlerimiz, ağrılarımız, sancılarım...
