Geride bırakılanlarız. Umursanmayanlarız. Tıpkı tozlanmaya mahkum edilmiş kitaplar gibiyiz. Dipsiz kuyunun en dibi gibiyiz. Çaresiziz. Biraz dalgın, biraz da hayalsiziz. Ruhsuzuz. Kimsesiziz...
Sabretmek. Alışmaya çalışmak. Unutmaya çalışmak. O kadar zor ki bunları yapmak. Yapamıyorum. Ben aşkı böyle öğrendim. Ben aşkı sevilmemek bildim. Sikmek değildi benim derdim. Sevişmek değildi. Göğüslerini ellemek değildi benim derdim. Derdim kokusuydu. Saçlarıydı. Teni, elleri, burnuydu derdim. Gözlerine bakabilmekti derdim. Şimdi karşımda olsaydı ona hakettim mi lan ben bunları derdim. Zaten hep öyle olmaz mı? Kadınlar uğurlarında ölmeyi bile göze alabilecek adamları sevmezler, kendilerini sikmek için ellerinden gelen her şeyi yapan, kendilerini kullanmak için her türlü orospu çocukluğunu yapan adamları sevmezler mi? Aslında kadınlar kimi seveceklerini bilmezler. Zaten kadını kadın yapanda bu değil mi? Yanlış adamları sevmeleri. Yanlış adamlarda sığınacak liman aramaları. Kadını kadın yapan budur abi. Şu şarkılar olmasa, şu gözü kör olası şarkılar. Aslında pek bir sıkıntım yok. Ama ne zaman bir şarkı çalsa. Sil baştan, sıfıra dönüyorum. Unutamıyorum. Zaten artık unutmayada çalışmıyorum. Her şeyden vazgeçtim. Yarın olmasın istiyorum. Yeni bir gün daha başlasın istemiyorum. Onsuz uyanmak istemiyorum. Özlemek. Çok özlemek. Deli gibi özlemek. Emin olun ölmekten daha zor. Acısı geçmiyor. Hiç hafiflemiyor bu acı. Sadece bu acıyla yaşamaya alışıyorsun. Bu öyle bir şey ki, ölmek bile yanında hafif kalır. Yine saçmaladım. Verdiğim rahatsızlıktan dolayı özür dilemiyorum. Eğer rahatsız olan varsa siktirip gidebilir.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GECENİN SÜKÛTU
ComédieSizce bu kadar acı yetmez mi? Her nefes alışımızda öldüğümüz yetmez mi? Güne onsuz uyanmamız, onsuz aldığımız her nefeste biraz daha öldüğümüz yetmez mi? Boğazımızın düğüm düğüm olduğu yetmez mi? Ağlamalarımız, hüzünlerimiz, ağrılarımız, sancılarım...
