Pest Of My Life

Kabanata 14

Para akong walang buhay na lumalakad palabas ng University.

6:30pm ang dismissal ko at umuwi na kaagad ako. Si Mika naman ay nagpaiwan muna dahil sa may delivery pa raw siya ng binebenta niyang cookies.

Maraming estudyanteng palabas na rin, meron ring papasok pa lang. Siguro may mga classes pa.

Akala ko kapag may gusto ka sa isang tao madali lang. Yung inspired ka, yung masaya at masarap sa pakiramdam pero bakit akin ganito? Sobrang bigat at sakit.

Tama pala ang sinasabila nila na mare-realize mo na lang ang kahalagahan ng isang tao kapag wala na ito sa'yo. Before, I really don't want to be friend with Chester kasi nakakainis siya, ilang beses akong naiyak sa mga ginagaa niya, halos araw-araw sinisira niya ang araw ko, walang katapusan ang pagpapahiya niya at marami pa. Sabi ko pa sa sarili ko naman Chester will be forever immature pero hindi ko inakala ng dahil pala sa dalawang taon na hindi ko siya nakita at nakasama ay naging matured siya. Hindi na siya ang papansin na Chester na kukunin o tatapon ang mga gamit ko para mapansin ko, kasi ngayon siya iyong Chester na bubuntot sa'yo hanggang saan ka magpunta at kululitin ka hangga't mararamdaman mo ang presensya niya at mapapahalagahan ito.

Umihip ang malakas na hangin kaya inayos ko ang buhok ko. Ng hinawi ko ito dahil natakpan ang mga mata ko, si Chester kaagad ang nakita ko nakasandal sa sasakyan niya at nakatingin sa kalangitan.

Sobrang bilis ng puso ko na para bang nangangabayo ito.

He stared at the stars like it was all the best creation here on Earth and I stared at him because he is the best creation for me.

Unting-unting binaba ni Chester ang mga mata niya at napaawang ang bibig niya ng makita niya ako sa harap niya, hindi kalayuan sa kanya.

Gumalaw ang adams apple nito at doon ko nalaman na napalunok ito.

I tried to smile. Damn it, I missed this beast.

Akala ko madali lang iwasan ang isang tao para makalimutan mo ang nararamdaman mo sa kanya. Isang bagay rin pala ito na hirap gawin.

Chester nodded but didn't smile at me.

Hindi na rin ako nagsalita pa at lumakad na lang.

Parang nanginginig ako habang palapit ng palapit dahil doon ako dadaan malapit sa pwesto niya. I almost stopped breathing!

"Zoe...." at parang doon ako natigilan talagang huminga.

I was about to take another step but  I stopped myself. I can't step.

If this was before, for sure I already walked and  didn't stopped but it was not before. It is the present. It is now that we are talking about, now that I am falling in love with the pest of my life.

"A-Ano yun?" I turned my back to face him. I smiled.

"Where are you heading?" he asked. Bakit parang ako lang nauutal?

"Going home. W-Why?" if this was before I should not ask him why because in the very first place I don't give a damn about him.

"Why you always take an evening class, Zoe?" pag-iiba niya.

"I just want it, Chester." sobrang lambot ng boses ko! Dapat tinatarayan ko siya!

He smirked sarcastically. "You just want it huh? Why you don't think about your safety before thinking about your wants, Zoe?" hindi ako nakasagot.

"Oh well... You're Zoe Mendoza after all. Your wants always above from your needs." what the hell is he saying?

Nanatili lang ang mga mata ko sa kanya. I missed him! SO MUCH.