Sonun Başlangıcı: Zemheri

21.BÖLÜM: "SUÇ ORTAĞI"

Her iki elim de onun belini bulurken, Karlina'yı biraz daha kendime yaslıyorum. "Buna alışmam zaman alacak." diyorum ve ekliyorum. "Hala az sonra çekip gidecekmişsin gibi hissediyorum."

Göğsümdeki elini hafif hafif dolaştırmaya devam ediyor. "Benimde alışmam zaman alacak. Ben değişmedim. Değişmem de. Ben buyum. Ama senden başka kimsem yok. Senden başka gidebileceğim bir liman yok. Sadece sen varsın. Sadece daha ılımlı olmaya karar verdim ama damarıma basarsan karşılığını da alırsın!"

Son cümlesinin sonrasında kahkaha atıyorum. "Demek damarına basarsam..." diyorum ve kaşlarımı havaya kaldırıyorum ve bu istemim dışında gelişiyor. Dudaklarım başka adres bilmezmiş gibi onun dudaklarını bulurken, Zeynepte bunu yadırgamayarak öpüşüme karşılık veriyor. Belindeki ellerimle onu daha çok kendime bastırırken nefes almak için geriye çekilen ilk Karlina oluyor. "Sen benim..." diye mırıldanıyorum. "Gerçekten sonum olacaksın."

~*~

Bölüm şarkısı: Güliz Ayla - Sevgilim.

21.BÖLÜM: "SUÇ ORTAĞI"

KEREMDEN

"Gerçekten benim sonum olacaksın."

Yolumuz uzun 

Sen bana yaslan, bende sana, gidelim

O gözler bana bakmayacaksa al canımı öleyim

Kendimizi toparladıktan bir süre sonra karavanın arka kapılarını kapatıp ben sürücü koltuğuna, Karlina da sürücü koltuğunun yanındaki koltuğa geçiş yapıyor. Arabayı çalıştırmadan önce Zeynep'e bakıyorum, camdan dışarıyı seyreden Zeynep benim ona bakmamın ardından sanki hissetmiş gibi bana bakıyor. Koyu kahve hareleri yüzümün her noktasında dolanırken kaşlarımı havaya kaldırıyorum. Benim bu hareketim onun sırıtmasına yol açıyor. Benimle kafa mı buluyor acaba diye düşünmüyor değilim ama az evvel söyledikleri beynimde yankılanınca artık şüpheye yer yok diye geçiriyorum defalarca kafamın içinden. 

Arabayı çalıştırdıktan sonra benim külüstür arabamı aratmayacak kadar gürültülü bir ses sarıyor etrafımızı. Zeynep camı tamamen açıp başını camdan dışarıya çıkarırken bende arabayı harekete geçiriyorum. Saptığımız sapaktan ana yola 5-6 dakika içerisinde çıkarken benim uyarmama gerek kalmadan, sanki beni duyuyormuş gibi Karlina kafasını içeriye çekiyor ve camı hafif açık kalacak şekilde kapatıyor. Bu durum karşısında gülümsememi engelleyemezken göz ucuyla ona bakıyorum. 

Sessizlikle devam eden yolumuz benim Boğaz köprüsüne yönelmem doğrultusunda Zeynep'in bana dönmesine yol açıyor. "Karşıya mı geçeceğiz?" 

"Evet." diyorum ona hafifçe dönüp göz kırparken. Memnun bir şekilde gülümseyip, sanki onca polisten kaçmıyormuş gibi, sadece ufak bir tatile çıkıyormuşuz gibi hissetmeme yol açıyor. Neden bilmiyorum ama onunla minik bir tatile çıkma düşüncesi, hiçbir sıkıntımız olmadan, özgürce, beynimin içerisinde dönüp duruyor sürekli. İç sesimin beni darlayacağını fark ettiğimde karavanın radyosunu açıyorum.

Bir iki cızırdamanın ardından radyodan karavanın içerisine yayılan melodiye bırakıyorum kendimi. 

Boğaz köprüsünün üzerinde ilerlerken Zeynep'in büyük bir hevesle, küçük bir çocuğun sahip olduğu bir istekle camın ardından denize bakışını izledim ara ara, yoldan gözümü alabildikçe. Gerilmedim değil. Emniyet ayağa kalkmış olmalı, buralarda polis çevirmeleri vs ile karşılaşacağımızı düşünmekten doğru dürüst Karlina'ya da odaklanamadım. Neyse ki şansımız yaver gidiyor da hiçbir engelle karşılaşmadan, karavanın izin verdiği hızla karşıya geçiyoruz.