Crazy Over You √

Chapter 25:

CHAPTER 25

LALAINE's POV

"I'm done eating."

"But you haven't finish eating your foods, Lalaine. Tatlong subo palang ang ginawa mo. You have to eat a lot."

Hindi ko pinansin ang sinabi ni Mommy at tumayo na ako mula sa pagkakaupo ko. Napatingin silang lahat sakin, tahimik at nag o-obserba. Hindi ko sila pinansin at kinuha na ang bag ko.

"I'm done, too" sabi ni Kuya Kage at tumayo na sa hapag-kainan.

The atmosphere are so cold, or it was me who feel that. Isang linggo narin ang nakalipas mula ng sampalin ako ni Mommy. Hindi ko sya pinapansin. I'm acting as if she doesn't exist.

Hindi ko parin kasi matanggap. Ang pagbuhatan nya ako ng kamay ang hindi ko maiisip na magagawa nya sakin, but she did it. Expect the unexpected, ika nga nila.

Lumabas ako ng bahay ng walang kinakausap kahit sinong myembro ng pamilya ko. Wala ako sa mood. Mabuti nalang at may pasok sa school kaya kahit papaano, na di-divert ang attention ko dito.

"L-lalaine..anak..can we talk?" dinig ko ang boses ni Mommy sa likod ko. Sinundan na naman nya ako.

Sa loob ng isang linggo, ganyan sya palagi. Susundan ako kapag papasok na ako sa school para subukang kausapin pero hindi ko sya pinapansin. She also tried to wait me on my school pero hindi ko parin sya kinausap.

Ayoko sakanya.

"Let's go, Kuya, ayokong ma-late" hindi ko pinansin si Mommy at bumaling ako kay Kuya. Pumasok nadin ako sa loob ng sasakyan at mabilis na sinara 'yun.

Tinted ang sasakyan ni Kuya kaya tumingin ako sa bintana at nakita kong ki-niss ni Kuya si Mommy sa noo bago pumasok nadin sa sasakyan. Tulala lang si Mommy habang nakatingin sa direksyon ko. Regret and sadness are visible to her face. Napa-iwas ako ng tingin sakanya dahil pakiramdam ko ay bumibigay na ako.

"You should talk to her already."

Tinignan ko si Kuya saka tinignan sya ng masama.

"Sa tingin mo, ganun lang kadali na kausapin sya matapos ang ginawa nya sakin? No, Kuya" inis kong sabi sakanya.

Huminga ng malalim si Kuya saka mainam na tumingin sakin.

"She's our Mother, Lalaine. How can you resist her? She already apologize and can't you see her efforts just for you to forgive her?"

Inis kong tinignan si Kuya. How could he said those things to me? My MOTHER SLAPPED ME! at masakit pa 'dun ay hindi sya naniwala sakin. Mas pinaniwalaan nya ang kasinungalingan ng iba!

"Pwede ba, kuya? Tigilan mo ang pagkampi kay Mommy!" medyo tumaas na ang tono ng boses ko.

"Hindi ko sya kinakampihan. Not on you either. Ang akin lang ay kausapin mo na si Mommy. Forgive her! It's been a week, Lalaine!" he hissed. He pinch the bridge of his nose like he's already losing his patience to me. "Well atleast, kung hindi mo pa sya mapatawad. Can you please stop acting like she doesn't exist anymore? You're hurting Mom's feelings!"

"Kung iniisip mo kung ano ang nararamdaman ni Mommy, pwes! You should consider my feelings, too! Hindi lang si Mommy ang nasasaktan, Kuya. Nasasaktan din ako!" my voice broke and I looked away at him.

Pain started to build on my system again. Nasasaktan naman talaga ako, sobrang nasasaktan. Hindi lang iyon maintindihan ni Kuya dahil Mommy's Boy sya.

"Then talk to her! Ilabas mo lahat ng hinanakit mo hanggang maubos, and after that, magiging okay narin kayo!"

Napapikit nalang ako sa sobrang inis.