Zijn bezit

Grote ogen

Zachtjes schraap ik mijn keel. Langzaam draait zijn stoel om.

Hij kijkt me met grote ogen aan. "Allison" fluistert hij. Hij loopt naar me toe en omhelst me. "Hé." Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik moet zeggen. "Hoe gaat het? Heb je pijn? Wat herinner je nog? Moet je niet in bed liggen?" Ik kijk hem aan. "Een vraag tegelijk?" Ik knik.

"Hoe voel je je?" Hij kijkt me angstig aan. "Gaat wel, alleen mijn bui.." Ik probeer mijn zin af te maken, maar barst in huilen uit. "Allison, alsjeblieft. Huil niet." Hij veegt mijn tranen weg. "Ik.. ik." Zayden tilt me voorzichtig op en brengt me naar boven. "Shh, stil maar" zegt hij wanneer hij me weer in bed legt. Zayden loopt richting de deur. "Waar ga je heen?" Ik klink bang. "Even een zuster bellen" zegt hij geruststellend. Ik ben zo bang dat hij weg gaat. Ik adem een keer diep in en uit. Rustig Allison.

Ik hoor Zayden hard praten op de gang. Hij klinkt boos. Op mij? Ik hoop het niet. "Verdomme" zegt Zayden terwijl hij weer de kamer in komt lopen. "Wat is er aan de hand?" Hij ziet er geïrriteerd uit. "Ze sturen die ene zuster weer." Ik kijk hem verbaasd aan. "Welke zuster?" Ik voel me meteen heel dom terwijl ik dat vraag. "Zullen we het er later over hebben? Ik wil je nu gewoon even vasthouden" zegt hij terwijl hij naast me komt liggen. Hij slaat zijn arm om mijn buik heen. Ik krimp ineen van de pijn. Hij schiet overeind. "Allison, heb je er nog zoveel last van?" Hij klinkt boos. "Eh een beetje" stotter ik. "Waarom zeg je dat niet?" Ik zeg niks. Niet omdat ik het niet wil zeggen, maar omdat ik bang ben dat hij me verlaat zodra ik het zeg. Laat hem maar hoop houden op die 10%.

"Allison, je doet het weer" zegt hij ongeduldig. "Wat?"

"Je staart voor je uit alsof je heel diep in gedachten verzonken bent en dat vind ik verschrikkelijk" zegt Zayden droevig. "Waarom?" Ik leg mijn hand op zijn gezicht in de hoop om hem gerust te stellen. "Omdat ik niet weet wat je denkt, Allison. Ik weet niet wat voor dingen jij je in je hoofd haalt, omdat jij het me niet verteld."

"Ik ben bang" zeg ik. "Bang waarvoor?" Ik kijk hem angstig aan. Twijfelend of ik het hem zal vertellen. Opeens besluit ik alles eruit te gooien. "Bang dat je mij verlaat. Bang dat je mij niet meer leuk vind. Bang, omdat ik je geen pups kan geven." Bij de laatste zin breek ik. Ik barst in huilen uit. Hij pakt me vast. "Allison, hoe kan je dat nou denken? Heb je daar al die tijd over na gedacht?" Ik sla mijn ogen neer. "Wat kan ik doen om jou er zeker van te maken dat ik je nooit zal verlaten?" Ik kijk hem met grote ogen aan. "Weet ik niet" antwoord ik. "Mark me. Bijt me" zegt hij terwijl hij met zijn hoofd naar achter leunt.