Zijn bezit

Verassing

"Wat kan ik doen om jou er zeker van te maken dat ik je nooit zal verlaten?" Ik kijk hem met grote ogen aan. "Weet ik niet" antwoord ik. "Mark me. Bijt me" zegt hij terwijl hij met zijn hoofd naar achter leunt.

"Zayden, doe normaal" zeg ik. "Wat? Wil je de mate band niet completen?" Hij kijkt me verbaasd aan. "Tuurlijk wel, alleen niet zo. Ik wil dat het op een speciaal moment gebeurd" antwoord ik geïrriteerd. Zayden staat op en loopt naar de kast toe. "Wat doe je?" Hij trekt een la open en pakt er een lading kaarsjes uit en een aansteker. Hij gooit ze neer op het bed en wil er één aansteken. "Zayden stop." Hij kijkt me aan. "Wat? Niet speciaal genoeg?" Hij klinkt boos. Wanneer ik niet reageer laat hij zich achterover op het bed vallen. "Allison, soms snap ik je niet. Als het aan mij had gelegen had ik je al meteen luna van de pack gemaakt, maar jij zegt nooit wat je wil. Ik bedoel, ik hou van je. Zo veel. Dus zeg nou eens wat jij wil?"

"Ik wil onze mate band completen, Zayden. Alleen niet zo, niet nu." Zayden zucht. "Oké, maar ga nou geen domme dingen meer in je hoofd halen." Ik kijk hem lachend aan. "Ik heb honger" zeg ik zuchtend. "Ik lust ook wel een broodje" antwoord Zayden terwijl hij nog iets uitgebreider op het bed gaat liggen. "Ik haal het wel" antwoord ik. "Zeker?" Lachend loop ik de deur uit. Mijn buik doet nog steeds veel pijn, maar het is te doen.

Wanneer ik de keuken inloop zie ik Ruby staan. Zal ik terug gaan en Zayden laten gaan? Nee, ik moet dit doen. "Hoi, Ruby" zeg ik terwijl ik de keuken in loop. "He, oh jij bent het" zegt ze geïrriteerd. Ik loop langs haar heen om brood te pakken. Terwijl ik langs haar heen loop slaat ze haar arm opzij, recht in mijn buik. Ik krimp ineen van de pijn. "Sorry, ik zag je niet" lacht Ruby. "Zijn bed lag fijn toen je weg was trouwens." Wanneer ze de keuken uit is zak op mijn knieën. Ik trek mijn knieën op en begin zachtjes te huilen.

"Allison, waar ben je?" Ik hoor Zayden de keuken in komen. "Allison, wat doe je?" Hij kijkt me met grote ogen aan wanneer hij me op de grond ziet zitten. "Ik uh, viel" lieg ik. "Kom, ik breng je naar boven." Wanneer ik wil opstaan tilt hij me snel op. "Ik kan wel lopen hoor" zeg ik chagerijnig.

Eenmaal boven legt hij me zachtjes in bed neer. "Ik had eigenlijk een verassing voor je vanavond, maar daar heb je zeker geen zin in?"

"Jawel" zeg ik snel. "Wat is de verassing?" Zayden kijkt me lachend aan.