Zijn bezit

Secrets

"Ga je mijn vragen eerlijk beantwoorden?"

"Ja."

"Is dat de kamer van je slachtoffers? En wie is dat wolvenhoofd?"

Hij zucht diep. Wow, hij gaat echt antwoorden.

"Weet je zeker dat je het wil weten?" Twijfelend knik ik. Als hij net begint te praten stop ik hem. "Het is toch niet heel erg he?" Ik kijk hem vragend aan. "Allison, ik hoef het niet te vertellen he. Ik vertel het ook liever niet, maar jij wil het zo graag weten" antwoord hij. "Oke, ja. Vertel het maar." Ik klink onzeker, maar ik wil het weten. Denk ik?

"Die kamer is inderdaad van, hoe noemde je dat nou?"

"Je slachtoffers?"

"Ja, van mijn slachtoffers ja" antwoord hij. "Hoe kun je nou onschuldige mensen vermoorden?" Ik kijk hem aan alsof hij net zei dat de lucht groen is. "Allison, ik heb nooit gezegd dat mijn slachtoffers onschuldig waren. Ik heb alleen mensen vermoord die het verdienen" zegt hij. "Mensen die het verdienen?"

"Ja, zoals mensen die mijn pack iets aan willen doen, mensen die mij iets aan willen doen of gewoon mensen die mij irriteren." Ik knik begrijpend. Wacht, wat zei hij nou als laatste?

"Mensen die jou irriteren?"

"Ga je nou alles wat ik zeg nazeggen?" Ik kijk hem onbegrijpend aan. "Nee."

"En van wie is het wolvenhoofd?"

"Van de laatste leider van de West-Side pack" zegt hij alsof het niks is. "Heb jij hem wa wat?"

De West-Side pack was de machtigste pack van het land, misschien wel van veel meer landen. En hun leider, meedogenloos. De BlackRiver pack en de West-Side pack stonden voor jaren recht tegenover elkaar. De vorige alfa van de BlackRiver pack heeft het gevecht verloren met de alfa van de West-Side pack. Blijkbaar Zayden niet.

"Ja, eitje" lacht hij. Ik weet dat het gevecht geen eitje moet zijn geweest. Ik heb de verhalen gehoord. Ik geloofde ze alleen niet, tot vandaag.

"Hoe dan?"

"Geloof me, Allison. Je wil de details niet weten" zegt hij terwijl hij opstaat. Hij trekt zijn shirt uit. "Wat doe je?" Ik kijk hem vragend aan. Ik voel mij hart in mijn keel. "Rustig maar" zegt hij wanneer hij merkt dat ik sneller begin te ademen. "Ik wil je iets laten zien" zegt hij rustig.

Hij gaat voor me staan en wijst naar een litteken op zijn heup. Zachtjes raak ik het aan. "Dit is me helemaal niet opgevallen" antwoord ik. "Nee, jij was op iets lager gefocust" zegt hij lachend. Ik voel het bloed naar mijn wangen lopen. "Heb je er veel last van?"

"Niet meer" zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. "Hmm.." Ik krijg kippenvel op mijn armen. "Waar denk je aan?" Hij komt weer naast me zitten. "Dat je zoveel pijn moet hebben gehad" zucht ik. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. Hij begint te lachen. "Ik vertel je net dat ik mensen vermoord en jij denkt daaraan, mafkees" Hij geeft me een kus.

"Oke, dat waren de geheimen" zucht ik. Ik voel me opgelucht. Wanneer hij niks zegt weet ik dat er meer is. "Nog niet alle" antwoord hij eindelijk. "Wat is er nog meer?" Hij zegt niks. "Zayden?"

"Ik heb iemand in de west-schuur zitten."

"Maar is de west-schuur niet een soort martelkamer?"

Hij knikt voorzichtig. "Waarom zit daar iemand, Zayden?"

"Hij verdiende het" zegt hij boos. Wow, meneer stemmingswisselingen is ook weer terug. "Wat heeft hij gedaan?"

"Te veel om op te noemen" zucht hij. "Geef een voorbeeld."

"Mishandeling" antwoord hij. "En wat heb jij daarmee te maken?" Ik kijk hem vragend aan. "Omdat hij dat deed bij iemand waar ik heel veel van hou.

Langzaam dringt het tot me door. "Zayden, is het Keegan?" Hij knikt.

Oh. My. God.