Zijn bezit

Eindelijk alleen

Mijn zusje is weg. Ik heb geen zusje meer. Voor de zoveelste keer stort mijn wereld weer compleet in.

Sinds we Mireya hebben gevonden heb ik een hele andere Zayden gezien. De Zayden die grapjes maakt en kliert is weg. Hij gedraagt zich als hoe mensen hem beschreven voordat ik hem kende. Ik kon het niet meer aan om hem zo te zien, dus ik ben naar boven gegaan.

Ik pak de shampoo en smeer mijn haar in. Ik voel de warme straal in mijn nek. Ik zucht. Huilen lukt niet meer. Ik heb al zoveel gehuild. Ella is bij me. Ik denk dat Zayden bang is dat ik mezelf iets aan doe. Ik zou liegen als ik zei dat ik daar niet over heb nagedacht. Door mij is dit alles ontstaan. Als ik niet was weggelopen, had ik Zayden niet ontmoet. Dan was ik nog bij Keegan geweest en leefde Mireya nog. Bij die gedachte laat ik mezelf op de grond vallen. Ik trek mijn knieën op en laat mijn hoofd op mijn knieën rusten. De warme straal staat nu gericht op mijn rug.

"Allison?" Ella klopt op de deur. Ik geef geen antwoord. Ella trekt de deur open. "He, beetje privacy graag" zeg ik terwijl ik mijn hoofd even hef. Snel leg ik mijn hoofd weer op mijn knieën. Alles voelt zwaar. Ella pakt een warme handdoek uit de droger. "Kom" zegt ze zachtjes. Met moeite sta ik op. "Ella, dit hoef je niet te doen" zeg ik terwijl ik de handdoek aanpak. Ik weet niet waarom het me niet boeit dat ze me naakt ziet. Normaal zou ik dit niet eens toelaten.

"Ik doe het graag" antwoord ze. Ze liegt, niemand vind het leuk om voor naakte mensen te zorgen. Bij die gedachte verschijnt er een kleine lach op mijn mond. "He, waar denk je aan?"

"Nergens aan" lieg ik. Ze knikt twijfelend. "Ik red het nu wel hoor" zeg ik botter dan bedoeld. Achja, boeien. Ella loopt snel weg zonder iets te zeggen. Ik droog me af en doe mijn kleren aan. Ik doe een spijkerbroek aan met een wit shirtje erboven.

Zuchtend loop ik naar beneden. Ik loop naar de keuken en zie Ruby staan. Ze kijkt me even vol medelijden aan, maar die blik verdwijnt snel en maakt plaats voor haar gewone blik. De arrogante blik. Ik loop langs haar heen, voor het eerst niet bang.

"Allison."

"Ruby." Ze komt dichter bij me staan. Ik draai me om zodat mijn gezicht richting de hare is gericht. "Wat moet je?" Ik zet een stap naar haar toe. Mijn gezicht is nu slechts enkele centimeters verwijdert van de hare. Er komt iemand aanlopen. Snel stapt ze achteruit en loopt weg. Ik pak een koek uit de la en werk hem snel naar binnen. Ik loop naar buiten. Het regent hard, maar dat maakt me niet uit. Ik haatte het altijd om in de regen te lopen of fietsen, maar nu niet meer. Ik snap zelf niet zo goed waarom het me niks meer boeit. Ik loop richting een boom en ga ertegen aan zitten. Het begint te hagelen, maar nog steeds blijf ik zitten.

"Allison, wat doe je daar?" Ik kijk wie er naar me schreeuwt, Ella. Uhg, zij weer. Heeft ze niks anders te doen? Ik reageer niet. Met een paraplu boven haar hoofd komt ze naar me toe lopen.

"Wat ben je aan het doen gekkie?" Gekkie? Is ze 10 of zo? Ik begin me opeens erg aan haar te ergeren. "Waarom snapt niemand dat ik gewoon even alleen wil zijn?" Ik klink boos. Heel boos. "Sorry" zegt ze terwijl ze zich snel omdraait en wegloopt. Eindelijk alleen.