Zijn bezit

Leegte

Ik heb zo'n dorst. Ik doe mijn ogen open. Ik kijk om me heen. Dit is duidelijk een ziekenhuiskamer. Ik heb al zo vaak in zo'n bed gelegen. Ik kijk naast me. Ik zie Zayden in de stoel zitten. Hij heeft zijn ogen dicht en zijn hand in de mijne. Naast me staat een tafeltje met een glas water erop. Voorzichtig probeer ik het glas te pakken, maar het glas klettert hard op de grond. Shit.

"Wtf" roept Zayden wanneer hij wakker schrikt. Als hij ziet dat ik mijn ogen open heb, springt hij op uit zijn stoel. "Allison!" Hij geeft me een knuffel. Auw, ik krimp ineen. "Mijn buik." "Oh, sorry" mompelt hij.

"Ik heb dorst" zeg ik schor. "Zuster" roept Zayden richting de gang. Snel komt er iemand aanlopen. "Ah Allison, je bent wakker. Hoe voel je je?"

"Prima" lieg ik. Opeens denk ik aan Ella. "Waar is Ella? Hoe gaat het met haar? Ik hoorde haar huilen en en.."
"Rustig maar schatje, met Ella gaat het goed" zegt Zayden geruststellend. Ik zucht van opluchting. "Ze heeft dorst" zegt Zayden tegen de zuster. "Je mag best wat drinken, maar niet veel en hou het bij water" zegt de zuster terwijl ze Zayen blijft aankijken. "Bedankt, doei" zeg ik botter dan bedoeld was. Snel loopt de zuster weg. Zayden kijkt me aan en fronst zijn wenkbrauwen.

"Is er iets?" Ik kijk hem verbaasd aan. "Is er iemand jaloers?" Ik kijk hem boos aan. Hij komt naast me op bed zitten en geeft me voorzichtig een nieuw glas water aan. "Weet je nog wat er is gebeurd?" Zayden kijkt me bang aan. "Keegan nam ons mee. Ik probeerde je nog te roepen, maar het was al te laat. En dan alleen nog maar vlagen. Ik had pijn, zoveel pijn en Ella.." Ik begin te trillen en barst in huilen uit. "Ach meisje toch." Zayden pakt me vast en probeert me te troosten.

"Het gaat goed met Ella, beloofd. Ze komt er wel bovenop. Daxton is bij haar. We maken ons nu meer zorgen om jou" zegt Zayden. Hij kijkt me niet aan. Ik veeg de tranen van mijn wangen. "Waarom?" Hij kijkt weg. "Zayden, wat is er aan de hand?" Ik kijk hem aan met grote ogen. "Voordat ik het zeg wil ik dat je weet dat ik heel veel van je hou en je nooit meer laat gaan " zegt hij zacht.

"Zeg het nou maar" zeg ik geïritteerd. "Je hebt een paar flinke schoppen in je buik gehad..." hij kijkt me met grote ogen aan. Nee, nee dit kan niet waar zijn. "Er is een kans van 90% dat je geen pups kan krijgen." Hij kijkt me vol medelijden aan. "Nee" zeg ik terwijl mijn stem breekt. "Nee nee nee, dit mag mij niet gebeuren!" Ik schreeuw. Ik schud wild met mijn hoofd. "Het spijt me zo" zegt hij terwijl hij zijn armen om me heen slaat. Hij houdt me een poos zo vast.

Ik voel niks meer. Geen gevoel. Alleen maar leegte. "Allison?" Ik hoor de paniek in zijn stem, maar ik zeg niks. "Zuster" schreeuwt Zayden.

Ik staar voor me uit. Deze pijn is erger dan ik ooit heb gevoeld. Hij gaat me verlaten. Ik weet het. Hij zegt van niet, maar ik weet beter. Waarom zou hij mij nog willen? Ik ga weer alleen zijn.