Zijn bezit

Het onverwachte

De naam die ik heb gekozen is "De foto" van Miss_Writer002 . Bedankt voor het insturen allemaal! Jullie maken het me moeilijk met kiezen!

Ik pak de foto uit mijn zak. Een foto van Allison. Er verschijnt een lach op mijn gezicht. Dit gaan ze nooit verwachten.

Allison's p.o.v

Ik word wakker van een stekende pijn in mijn buik en rug. De tranen springen in mijn ogen. Ik krimp in elkaar. "Zayden!" Veel geluid komt er niet uit, maar ik roep zo hard als ik kan. Ik sta op, maar dat gaat niet veel beter. Ik loop in kleine stapjes naar de deur. Als ik bijna bij de deur ben vliegt de deur in een keer open. De deur raakt nog net mijn neus niet. Zayden komt binnenstormen. Hij ziet helemaal bleek. "Wat is er aan de hand?"

"Mijn buik, mijn rug. Ik kan niet lopen" jammer ik. Tranen stromen over mijn wangen. In een beweging tilt hij me op en rent met mij in zijn armen naar beneden. Daxton zit beneden op de bank. Hij kijkt geschrokken op als hij ons naar beneden ziet komen. "Wat is er gebeurd?" Hij kijkt me bezorgd aan. "Daxton, deur open. Nu" beveelt Zayden. Daxton rent naar de deur toe en gooit hem open. Hij rent meteen door naar de auto en gooit ook die deuren open. Zayden zet mij aan de passagierskant en stapt zelf achter het stuur. Daxton kan nog net achterin springen voordat Zayden begint te rijden. "Wat is er gebeurd?" Zayden geeft geen antwoord op zijn vraag en ik kan geen antwoord geven. "Pijn" mompel ik.

"Daxton, bel het ziekenhuis en zeg dat we eraan komen. Zorg dat ze een kamer klaar hebben en ik wil dat ze een dokter klaar hebben staan bij binnenkomst. Daxton pakt zijn telefoon en toets het nummer van het ziekenhuis in. Wat hij allemaal precies zegt kan ik niet goed verstaan. Ik ben te afgeleid. Afgeleid door de pijn.

De reis naar het ziekenhuis lijkt een eeuwigheid te duren, terwijl het in werkelijkheid maar een kwartiertje is. Zayden parkeert de auto pontificaal voor de deur neer. Ik schud mijn hoofd. Hij springt uit de auto en geeft Daxton snel de sleutel voordat hij mij uit de auto tilt. "Ik kan wel zelf lopen" mompel ik. "Weet ik" antwoord hij terwijl hij snel naar binnen loopt.

Er staat inderdaad al een dokter te wachten. "Volgt u mij maar" zegt hij terwijl hij voor ons uit loopt. Ver hoeven we niet te lopen. Kamer 43. Zayden legt me neer op het bed. De dokter duwt hem zachtjes iets aan de kant. Zayden kijkt geïrriteerd, maar doet toch een stapje opzij. "Kunt u mij vertellen wat er is gebeurd?" Hij kijkt me vriendelijk aan. "Pijn in mijn buik en rug" mompel ik. "Wanneer merkte u dat voor het eerst?"

"Vanochtend heel vroeg" antwoord ik zachtjes. De dokter knikt. Er komt een verpleegster binnen lopen. "Kan ik iets voor jullie doen?"

"Een glas water graag" vraag ik beleefd. Ze knikt en loopt gehaast weer weg. De dokter drukt midden op mijn buik. "Doet het hier pijn?"

"Een beetje." Hij drukt aan de linkerkant van mijn buik. Meteen krimp ik in elkaar. "Ik wil graag even een echo maken" zegt hij terwijl hij wil weglopen. "Een echo?" Ik kijk hem verbaasd aan. "Ja, ik vermoed dat u nierstenen heeft" zegt hij terwijl hij snel wegloopt. Zayden loopt naar me toe en houd mijn hand vast. "Het komt wel goed" zegt hij wanneer hij mijn bezorgde gezicht ziet.

Binnen een paar minuten is de dokter al weer terug met het apparaat. Hij smeert een koude gel op mijn buik en gaat met bewegingen, met het apparaat, over mijn buik heen. Hij knikt een paar keer. "Hmm" zegt hij terwijl hij het apparaat in een keer stil houdt. "Wat is er? Is er iets mis?" Zayden klinkt bezorgd. Bezorgder dan hij er uit ziet. De dokter knikt twijfelachtig zijn hoofd. "U heeft inderdaad nierstenen" zegt hij terwijl hij naar het schermpje kijkt, "maar daar is geen operatie of iets voor nodig. Dat kunt u gewoon uit plassen als het goed is."

Ik knik opgelucht. Hij zet het apparaatje weer op mijn buik neer en beweegt nu iets verder naar onderen. "Is er nog iets mis?" Ik kijk hem vragend aan, maar hij is druk bezig met het beeldscherm.

"Wanneer was uw laatste scan?" Hij richt zijn aandacht weer op mij. "Mijn laatste scan?" Zayden en ik kijken elkaar verbaasd aan. "Ja?"

"Sorry, ik volg u even niet" antwoord ik fronsend. "Voor de pup. Wanneer was uw laatste scan voor uw pup?" Ik kijk hem met grote ogen aan. Oh. My. God. Ik richt mijn blik op die van Zayden. Ik voel de tranen weer in mijn ogen springen, maar dit keer van geluk. Ik ben zwanger. Oh. My. God. Ik ben zwanger. Zayden vliegt op me af en slaat zijn armen om mijn heen. "Ik zei toch dat je je geen zorgen moest maken" zegt hij lachend.

"Ik kom later wel terug" zegt de dokter terwijl hij de kamer verlaat. Zayden klimt bij me op bed en houd me stevig vast. "Ik hou van je" zegt hij terwijl hij zijn lippen op de mijne drukt.

"Ik ook van jou."

Dit was deel 1 van Zijn Bezit. Bedankt allemaal voor het lezen! Jullie zijn geweldig!