Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)

|Κεφάλαιο 2|

Θέλξη

Μπροστά μου αμέτρητο κενό κι άλλο τόσο πίσω, λες και δεν υπάρχει τέλος ούτε αρχή. Δειλιάζω να συνεχίσω γιατί δεν ξέρω που στο καλό είμαι, ο χώρος είναι άδειος από ανθρώπινη παρουσία. Προσπαθώ να βρω μια λογική εξήγηση, αλλά το μυαλό μου είναι σκορπισμένο εδώ κι εκεί. Νιώθω μουδιασμένη, ανίκανη να το χρησιμοποιήσω τώρα, σαν να κοιμάται μακριά μου, ενώ το σώμα μου μένει αμέτοχο.

Παντού άσπρο όπου κι αν πέσει το μάτι μου, πιο άσπρο κι απ' το άσπρο. Το εκτυφλωτικό αυτό λευκό φώς με περιλούζει και δεν μου επιτρέπει να κατανοήσω τίποτα. Ίσα ίσα που με ζαλίζει χειρότερα. Σταματάω να περπατάω, αφού το μόνο που ακούγεται είναι η αχνή ανάσα μου. Ευθεία και πολύ μπροστά μου, διαδραματίζεται μια σκηνή η οποία είναι πολύ περίεργη, γιατί, είναι σαν γίνεται μέσα σε νερό, με τις κινήσεις αργές και τον ήχο ανύπαρκτο. Μισοκλείνω τα μάτια εστιάζοντας σε... Γαμώτο, δεν βλέπω καθαρά! Φέρνω μπροστά το ένα πόδι, πηγαίνοντας το άλλο πίσω κι έτσι μου δίνω την δυνατότητα να συνεχίσω το βάδισμα.

Ναι, τώρα μάλιστα. Κάποιοι τσακώνονται, αν διακρίνω από τα μπινελίκια που στολίζει ο ένας τον άλλο. Επισπεύδω το τρέξιμο μου. Δεν νομίζω ότι είμαι η μόνη που όταν κάποιοι μαλώνουν τρέχω να τους παρακολουθήσω αλλά ποτέ δεν επεμβαίνω;

Το φως όσο προχωράω δυναμώνει, γι' αυτό, λέω να κόψω ταχύτητα μιας κι η θέα από εδώ είναι μια χαρά. Λοιπόν, ένας άντρας, —που η μορφή του είναι θολή σαν να την σκεπάζει ένα παχύ στρώμα τζαμιού—δείχνει πολύ ψηλός και γενικά μεγαλόσωμος. Το πρόσωπο του δεν είναι ξεκάθαρο, αλλά μπορώ να διακρίνω τα μελαχρινά μαλλιά του. Χμμμ... να είχα πιο ολοκληρωμένη εικόνα, γαμώτο μου! Ξεφυσάω ενοχλημένη και στρέφω την προσοχή μου στο άλλο άτομο, απέναντι του. Είναι κοπέλα. Πολύ πιο μικροκαμωμένη, με αδύνατη σιλουέτα και καστανά μακριά μαλλιά που... Μισό λεπτό. Αυτή είναι... εγώ; Βρίσκομαι στο όνειρο μου; Παρατηρώ τον χώρο γύρω μου, σαν να τον βλέπω για πρώτη φορά. Είναι τεράστιος σαν Ολυμπιακό στάδιο, αλλά τόσο άδειο που η ανάσα μου κάνει αντίλαλο. Αγκάλιασα τον εαυτό μου, καθώς τίναξα το κεφάλι μου. Δεν έχω ιδέα που στον διάολο βρίσκομαι, αλλά θα μάθω. Κι ο μόνος τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να εστιάσω στον εαυτό μου που δείχνει έξαλλος. Θέλω να φωνάξω, να πάω κοντά τους μήπως αλλάξει κάτι, αλλά μου δωρίζεται η αυταπάτη, ότι σε κάθε βήμα που εκτελώ, βυθίζομαι όλο και περισσότερο στο όνειρο.