Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)

|Κεφάλαιο 17|

Χριστόφορος

Ένα ευγενικό, ανάλαφρο χτύπημα διακόπτει τις σκέψεις μου κι ο ήχος του κουδουνιού, με ξυπνάει εντελώς.

Άνοιξα την πόρτα και την βλέπω απέναντι μου, με την τσάντα-φάκελο στον ώμο της και το ζεστό χαμόγελο φορεμένο στα χείλη της.

«Με συγχωρείτε που άργησα απλά...» έξυσε τον κρόταφο της και οφείλω να ομολογήσω πως ήταν χαριτωμένη κίνηση «... απλά κάτι έτυχε» χαμογελά άλλη μια φορά. Αυτό το κορίτσι, είναι η προσωποποίηση της ευτυχίας. Και όταν χαμογελάει είναι σαν να βγαίνει ο ήλιος και να με χτυπάει κατακούτελα.

Την χάζεψα λίγο, ίσως και αδιάκριτα. Φοράει ένα μαύρο μπλουζοφόρεμα που φτάνει λίγο πιο πάνω από τα γόνατα της. Το έχει συνδυάσει με μαύρο, χοντρό καλσόν και αρβυλάκια. Τα μαλλιά της είναι πιασμένα σε έναν χαλαρό και πρόχειρο κότσο, επιτρέποντας την ελευθερία σε δύο καστανές τούφες, να πέφτουν μέχρι τους ώμους της. Η επιδερμίδα της είναι χιονάτη, χωρίς ίχνος ακμής, εναρμονισμένη με τα γαλαζοπράσινα πετράδια των ματιών της. Λεπτεπίλεπτα, στρογγυλά ζυγωματικά και μικρά χείλη. Εστίασα στην ζωηρότητα που κυβερνούσε το βλέμμα της και αισθάνθηκα τον παλμό στο στομάχι μου.

«Άργησες αρκετή ώρα και νόμιζα πως δεν θα ερχόσουν. Συνέβη κάτι;» οχυρώθηκα πίσω από το ψυχρό μου ύφος και της έκανα χώρο για να περάσει. Η παρουσία της μου προκαλεί νευρικότητα κι αυτό με εκνευρίζει αφόρητα.

«Τίποτα που να σας αφορά» το είπε με τόσο γλυκό τόνο και δεν συνέχισα την κουβέντα αυτή.

Κλείδωσα την πόρτα και γύρισα να την κοιτάξω. Είχε ήδη φτάσει στον μεγάλο καναπέ του χολ. Απαλλάχθηκε απ' την τσάντα της και την ακούμπησε στα πόδια της καθώς βόλεψε τον εαυτό της, πάνω στο σώμα του καναπέ. Την πλησίασα σιγανοπερπατώντας και στήριξα τον κορμό μου δίπλα της. Πρόσεξα πως ήδη το βλέμμα της ήταν παγιδευμένο στο πρόσωπο μου, δίνοντας μου έτσι περιθώριο, να ξαναδώ από κοντά τα μάτια της. Η ίριδα επεκτεινόταν σφαιρικά σε όλες τις σκούρες αποχρώσεις του πράσινου καθώς μπλέκονταν με φωτεινές μπλε σκιές. Το φως που αντανακλούσε στο κέντρο, με καθρέπτιζε. Αθώο, καθαρό βλέμμα.

Μην την κοιτάς!

Ανάσανα και το στήθος μου σηκώθηκε. Απομακρύνθηκα, χτίζοντας μια απόσταση.