Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)

|Κεφάλαιο 6|

«Αντώνη;» φώναξα δειλά, μπαίνοντας στις αγορίστικες τουαλέτες και στα αυτιά μου έφτασε ένα πνιχτό κλάμα. Η καρδιά μου σφίχτηκε οδυνηρά έντονα. Ακολούθησα το κλαψούρισμα και σταμάτησα έξω από την τελευταία στη σειρά τουαλέτα. Χτύπησα ελαφρά δύο φορές με ανάστροφη παλάμη αλλά απάντηση δεν πήρα. «Αντώνη είσαι μέσα; Εγώ είμαι, η Θέλξη, άνοιξε μου λίγο σε παρακαλώ» παρακαλάω με τρεμουλιαστή φωνή. Στην ιδέα ότι έχει πάθει κάτι μπορώ να πεθάνω.

«Δεν είναι κανένας εδώ μέσα» ακούστηκε από μέσα μία αδύναμη φωνή και δεν είναι του Αντώνη. Έγυρα το κεφάλι πλάγια και τοποθετώντας τα χέρια στη μέση έσμιξα περίεργη τα φρύδια μου. Κάπου την ξέρω αυτή τη φωνή.

«Αν δεν είναι κανένας μέσα τότε πως μου μιλάς;» αστειεύτηκα για να ελαφρύνω το ήδη βαρύ κλίμα.

Αυτός που στέκεται από την μέσα πλευρά έβγαλε έναν πνιχτό ήχο, που κατά πάσα πιθανότητα θα χαρακτήριζα ως μια προσπάθεια να γελάσει.

«Να μπω;» ψιθύρισα ανυπόμονη

«Κι όχι να σου πω θα μπουκάρεις» σχολίασε και έσπρωξα την πόρτα. Στη κλειστή λεκάνη καθόταν ο Ερνέστο, με λυγισμένους τους αγκώνες στα γόνατα. Πέτρωσα στη θέση μου όπως ήμουν βλέποντας τα χάλια του. Μα ποιος τον πείραξε; Τα μάτια του είναι κόκκινα σαν αίμα κι η μύτη του τρέχει.

Στραβοκατάπια. «Ερνέστο, τι σου συμβαίνει;» ρωτάω ξέπνοα.

«Εσύ τι δουλειά έχεις στις αγορίστικες τουαλέτες;» η φωνή του τόσο κουρασμένη, σαν ετοιμοθάνατος ταύρος σε αρένα μάχης.

«Εγώ έψαχνα τον Αντώνη και σε άκουσα» το στόμα μου ξεράθηκε σαν σόλα και γλείφοντας τα χείλη μου πήρα μία σταθεροποιητική ανάσα για να βρω τα κατάλληλα λόγια.

Με μιμήθηκε παίρνοντας μία τρεμουλιαστή ανάσα ρουφωντας τη μύτη του. Παρέμεινα να τον κοιτάω δίχως τα λόγια να βγαίνουν από τις φωνητικές χορδές μου.

«Ήταν πριν εδώ, αλλά δεν με είδε και έφυγε»

«Θες να μου πεις τι έγινε;» τόλμησα να αρθρώσω και σηκώνοντας το κεφάλι του τα αστραφτερά αχνογάλανα ολοστρόγγυλα μάτια του με κάρφωσαν. Ένιωσα σαν κάποιος να μου καρφώνει πρόκες ανελέητα παντού, σε όλο μου το σώμα. Αυτά τα μάτια έκρυβαν τόσο πόνο, το γαλάζιο χρώμα τους είχε ξεθωριάσει εξαιτίας του κόκκινου που είχε επισκιάσει όλο το ασπράδι.