Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)

|Κεφάλαιο 26 - μέρος 1ο|

“Ψάχνοντας τον παράδεισο, βρήκα έναν δαίμονα μέσα μου.”

***

Τα βλέφαρα μου τρεμόπαιξαν κι αμέσως άνοιξα τα μάτια μου. Το μετάνιωσα οικτρά. Τα μηνίγγια μου πάλλονται έτοιμα να εκραγούν.

Γαμώτο. Που είμαι, τι είμαι, ποια είμαι και τι εποχή έχουμε;

Σου έχω ευχάριστα νέα, ο τουρκικός ζυγός έπεσε με επιτυχία.

Τι;

Ξύπνα χαζή βρίσκεσαι στο νοσοκομείο!

Νοσοκομείο;

Μισοζαλισμένη τέντωσα το βλέμμα μου στο σκοτεινό ταβάνι. Τι ώρα να είναι;  Σίγουρα πολύ νωρίς, μιας και το σκούρο μπλε του ουρανού, που εισβάλλει από το ερμητικά ανοιχτό παράθυρο, αρχίζει να παλιώνει στο ξέβγαλμα της νύχτας.

Το κεφάλι μου υποφέρει από έναν σφοδρό πονοκέφαλο και μια πικρή γεύση γεμίζει το στόμα μου. Σουφρώνω τη μύτη και κλωτσάω τα σεντόνια για να σηκωθώ. Ο χώρος έχει ψεκαστεί με την απαίσια μυρωδιά φαρμάκων και οινοπνεύματος, αυξάνοντας την τάση για εμετό. Την μισώ αυτή την μυρωδιά λες κι είμαι άρρωστη. Κι αυτό το σκατοκρέβατο, τόσο άβολο.

Βάζω τα δυνατά μου, να θυμηθώ τι έχει συμβεί αλλά το μυαλό μου δεν συνεργάζεται, ένα θαμπό σύννεφο έχει σκεπάσει την μνήμη μου. Πφφ.... Παρέμεινα ακίνητη για λίγο στο σκληρό στρώμα, προσπαθώντας να κρατήσω ακόμα την αίσθηση της ανυπαρξίας που προσφέρει στον άνθρωπο, ο ύπνος. Ξεφυσάω, ρίχνοντας το κεφάλι στις παλάμες μου. Αιφνίδια, όλες οι πρόσφατες αναμνήσεις ζωντανεύουν σε κάθε συρτάρι του μυαλού μου, πλημμυρίζοντας με, με απόλυτη αγωνία.

Παραλίγο να πεθάνω.

Παραλίγο οι φίλοι, οι συμφοιτητές κι οι καθηγητές μου να πεθάνουν.

Παραλίγο να χάσω τον Χριστόφορο.

Πανικός κατακλύζει κάθε απόκρυφο κύτταρο του κορμιού μου και χύνεται καυτός στις φλέβες μου. Αν τον έχανα θα πέθαινα την ίδια στιγμή. Το στήθος μου ταρακουνιέται και η κρίση πανικού με αγκαλιάζει. Σπεύδω προς το παράθυρο, ρουφώντας πολύτιμο οξυγόνο, σε σημείο να φουσκώσουν τα πνευμόνια μου από την υπερβολική κατανάλωση. Στήριξα τα δύο χέρια στο ξύλινο κούφωμα και πήρα μια βαθιά ανάσα, περιμένοντας να κοπάσουν τα άτακτα καρδιοχτύπια. Σήκωσα το βλέμμα μου στον ουρανό και χάθηκα στη λάμψη του φεγγαριού. Μοιάζει με ασημένιο νόμισμα, έτσι όπως στέκεται καρφιτσωμένο στο σύμπαν. Στάθηκα στις μαύρες σκιές που λικνίζονταν στο φύσημα του αέρα και τα έχασα προς στιγμήν. Χαλάρωσε Θέλξη, είναι απλά δέντρα. Τα πάντα σώπασαν ξαφνικά. Απόλυτη γαλήνη. Μια σιγανή κραυγή ακούστηκε από πίσω μου. Τα μέλη μου παρέλυσαν και κράτησα την ανάσα μου.