Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)

|Κεφάλαιο 7|

Καθώς με πλησιάζει, έντρομη κάνω κίνηση και τον προσπερνάω δήθεν αδιάφορη, —μεγάλο ψέμα, γιατί η καρδούλα μου το ξέρει πόσο αγχωμένη είμαι αυτή τη στιγμή. Όταν το χέρι του τυλίχτηκε γύρω από το μπράτσο μου όλα μέσα μου σφίχτηκαν επικίνδυνα κι η ανάσα μου πιάστηκε στον λαιμό. Δεν νομίζω να του έχω δώσει το δικαίωμα αυτό, ούτε σε κανέναν άντρα να με αγγίζει όποτε του καπνίσει!

«Τι θέλετε κύριε;» ρωτάω σιγανά απωθώντας με από το γερό κράτημα του.

«Θα ήθελα Ανακτόρου να σου ζητήσω, να κόψεις αυτό το υφάκι που τα γνωρίζει όλα και προπάντων, να πάψεις να μου αντιμιλάς και να με προκαλείς γιατί θα έχουμε άσχημα ξεμπερδέματα!» ο αυταρχισμός της φωνής του ξεπερνάει το κόκκινο. Σταύρωσε τα χέρια στο στήθος κι εγώ παρέμεινα κολλημένη στη πόρτα με τη παλάμη στο πόμολο. «Και επίσης, ήθελα να σου πω να διαβάσεις καλά για αύριο γιατί θα σε εξετάσω ξεχωριστά από τους υπόλοιπους!» η φωνή του βγήκε σαν βραχνός ψίθυρος που πολιορκεί το είναι μου. Δεν καταλαβαίνω τι είδους ψυχοφθόρο παιχνίδι είναι αυτό;

«Μάλιστα...» ψιθύρισα κι έγνεψα κατηφής όσο εξακολουθούσε να με κοιτάει. Γιατί με κοιτάει; Παίζουμε ποιος θα χαμηλώσει πρώτος τα μάτια; Όπως έγινε και προηγουμένως; Αν ισχύει αυτό, εγώ δεν πρόκειται να τα κατεβάσω πρώτη. Ποτέ. «Γιατί με κοιτάτε έτσι, έχω κάτι;» η ερώτηση ακούστηκε ήσυχα και διστακτικά.

«Απολύτως τίποτα!» κούνησε το κεφάλι του ατενίζοντας με, με εξεταστικό βλέμμα. Το σώμα μου ξεπάγωσε αστραπιαία και ανοίγοντας τη πόρτα το έσκασα απο εκεί μέσα. Δε κατάλαβα δηλαδή. Από εδώ και πέρα έτσι θα είμαστε; Επειδή έτυχε να τον βρίσω στο δρόμο θα το πληρώνω μέχρι το τέλος της χρονιάς; Δεν ήξερα ποιος είναι... Και στο κάτω κάτω της γραφής, συμβαίνουν αυτά. Εκείνος γίνεται εμμονικός μαζί μου. Και επίσης, δεν ευθύνομαι εγώ που παραλίγο να με πατήσει με το γαμημένο το αμάξι του! Ας πρόσεχε και μην μπέρδευε το πράσινο με το κόκκινο στο φανάρι. Αν έχει αχρωματοψία καλό θα είναι να το κοιτάξει, γιατί μιλάμε για έναν δημόσιο κίνδυνο. Άσε που επιβάλλεται να του πάρουν το δίπλωμα!

Κάτι πρέπει να κάνω για όλο αυτό που βγαίνει και από την σφαίρα της φαντασίας και σύντομα μάλιστα. Θέλω να τελειώνει αυτή η γελοία παρεξήγηση, να τελειώσω τη σχολή μου και να βρω τον δρόμο μου στο εξωτερικό. Ευελπιστώ δηλαδή να πραγματοποιήσω αυτό το όνειρο, γιατί με βλέπω γριά και φαφούτα να ανεβαίνω τα σκαλιά του πανεπιστημίου με τη βοήθεια της μαγκούρας μου. Κι αυτό εξαιτίας του, που με έχει βάλει στο μάτι να μην με αφήσει στην ησυχία μου!