Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)

|Κεφάλαιο 19|

{ΠΡΟΣΟΧΗ! Ακατάλληλο περιεχόμενο, μουαχαχαχαχαχα *πνίγεται με το γέλιο της*}

Και εκεί που την φιλούσα παρορμητικά, χωρίς να έχω τον έλεγχο του εαυτού μου, ένιωσα αυτή η γαμημένη λειτουργία της μηχανής που στέκεται στο στήθος και σε κρατάει ζωντανό, να ξυπνάει και να φουσκώνει λαίμαργα από οξυγόνο όπως ένα μωρό που έρχεται για πρώτη φορά στον κόσμο.

Όμως, τη στιγμή διέλυσε το κινητό της και μετά... απλά με παράτησε κι εγώ ξύπνησα από το όνειρο... Ήταν ένα τραγικό, αυθόρμητο, χαζό λάθος κι εύκολα διαγράφεται από την μνήμη μου. Εξάλλου, δεν σημαίνει τίποτα. Ήταν μια ανοησία... μια μαλακία από αυτές που συνηθίζουν να κάνουν οι άνθρωποι.

Πιάνομαι απ' το χείλος του νιπτήρα και μετά βίας σηκώνομαι. Άνοιξα τη βρύση απότομα και το νερό με πιτσιλάει, ποσώς με ενδιαφέρει.

Το αίμα διαρρέει άφθονο στην παλάμη μου. Παρατήρησα την πληγή που βρέχεται κάτω απ' το ματωμένο νερό. Ένα βαθύ και χοντρό άνοιγμα, έχει χωρίσει το δέρμα στη μέση. Πρέπει να αισθανθώ κάτι, ακόμα κι αν αυτό είναι σωματικός πόνος, πρέπει να αισθανθώ. Όταν η ροή διακόπηκε, περπάτησα ασθενικά και ανασαίνοντας άρρυθμα, —βάζοντας τα δυνατά μου να διεκδικήσω λίγο οξυγόνο— προς τη κουζίνα να βρω κάτι να δέσω το χέρι μου.

Απολύμανα την πληγή και το έδεσα με γάζα κι εκείνη αυτομάτως βάφτηκε κόκκινη. Γαμώτο. Μόρφασα χαϊδεύοντας το πονεμένο δέρμα. Καλά, με πόση δύναμη χτύπησα τον καθρέφτη;

Άρπαξα ένα μπουκάλι με μαύρο δυνατό ουίσκι και ρίχνω λίγο από το περιεχόμενο μέσα σε ένα χαμηλό φαρδύ ποτήρι και το κατέβασα μονορούφι με ένα τίναγμα του κεφαλιού μου. Ο λαιμός μου καίγεται, φούσκωσε και πρήστηκε εξαιτίας του οινοπνεύματος, αλλά δεν γαμιέται. Δεν αισθάνομαι τίποτα.

Πέρασα την γλώσσα μου στα χείλη μου, δροσίζοντας τα. Το πρόσφατο φιλί, έχει αφήσει την γεύση της πάνω τους.

Πόσο μαλάκας είσαι που το έκανες αυτό σε ένα κορίτσι, μου λες; Όλα σκατά τα έχεις κάνει στην ηλίθια ζωή σου!

Ήπια και το δεύτερο ποτήρι μονορούφι... Δεν αισθάνομαι. Είμαι μουδιασμένος αρκετά χρόνια και κανένα κάψιμο δεν είναι ικανό να φτάσει το μέγεθος της ζημιάς που έχει υποστεί η ψυχή μου. Κανένας πόνος δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτό.

Οι τύψεις ξανασυγκεντρώθηκαν σαν σφαίρα φωτιάς στη καρδιά μου. Απλά θα μείνω μακριά της, γιατί έτσι πρέπει να γίνει. Γιατί έτσι είναι το σωστό. Δεν χρειάζεται να αναλύσω περισσότερο την κατάσταση από την στιγμή που τα πράγματα είναι τόσο απλά.