Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)

|Κεφάλαιο 27|

Σελήνη

«Σας ευχαριστώ, καλή σας μέρα», λέω χαμογελαστή στον ευγενικό κύριο του φαρμακείου, ο οποίος με βοήθησε να κατέβω με ασφάλεια στο πεζοδρόμιο. Είναι ώρες που αναθεματίζω για την τύχη μου, με την κατάσταση μου  τους ταλαιπωρώ όλους, είμαι ένα βάρος όπως και να το πάρεις. Τίποτα δε μπορώ να κάνω μόνη μου, ούτε τα βασικά. Όλο και κάποιος επιβάλλεται να είναι μαζί μου. Καθηλωμένη σε αυτό το καροτσάκι σχεδόν πέντε χρόνια. Συχνά, τρυπώνουν οι ιδέες, πως θα ήταν προτιμότερο να είχα πεθάνει τότε που έπαθα το ατύχημα και να είχα φύγει μαζί με τον Ορέστη μου. Γαμώτο, τι πάω και θυμάμαι; Από πότε είμαι τόσο φανατικά απαισιόδοξη; Πόνος εγκαταστάθηκε στη καρδιά μου και εξαπλώθηκε παντού μέσα στις φλέβες μου. Σκούπισα τα τρεχούμενα μάτια μου και ξεκίνησα το καροτσάκι προχωρώντας χαμένη στις σκέψεις μου.

Όλα είναι μέσα στη ζωή, Σελήνη. Θα μπορούσες να είχες μείνει παράλυτη εντελώς, ή να είχες πεθάνει, σκέψου θετικά! Το θετικό θα ήταν να περπατάω, να τρέχω και να χορεύω, αλλά αυτό πλέον φαντάζει άπιαστο όνειρο.

Σταματάω, παρακολουθώντας ένα αυτοκίνητο να παρκάρει σε ένα σημείο που απαγορεύεται. Σήκωσα τα μάτια στη ταμπέλα που αναγράφει ότι είναι ράμπα αναπήρων. Μα έχει χώρο δίπλα, γιατί στάθμευσε συγκεκριμένα εκεί; Θύμωσα με τον απαράδεκτο τύπο, γιατί—εκτός ότι πάρκαρε παράνομα—δεν σεβάστηκε τους ανθρώπους σαν εμένα!

«Συγγνώμη, αλλά εδώ είναι ράμπα αναπήρων. Το αμάξι σας δεν έχει καμία δουλειά να παρκάρει εδώ» ζητάω ευγενικά να απομακρυνθεί ο γιγαντόσωμος νεαρός άντρας.

«Το ξανά λες αυτό;» μειώνει με δύο δρασκελιές την απόσταση που μας χωρίζει και το αίμα στραγγίζει από το πρόσωπο μου. Ο τύπος εκτός από τρομακτικός, με σώμα παραφουσκωμένο από την πολύωρη γυμναστική, με κοιτάει σαν να του σκότωσα την μάνα. Αμάν βρε Σελήνη τι ήθελες και το άνοιξες το στόμα σου; Είσαι τόσο δίκαιη που καταλήγεις να πληρώνεις γι' αυτό λες και εσύ είσαι η λάθος. Πώς θα το βάλω στα πόδια εφόσον αυτά με έχουν εγκαταλείψει πια; Με το καροτσάκι θα με προλάβει. Οπότε είναι αδύνατον να του ξεφύγω.

«Λ-λέω...» ψυχραιμία, «Α-αν μ-μπορούσατε κ-κι ε-είχατε την κ-καλοσύνη να...να...να...παρκάρετε αλλού για—» τα λόγια μου απρόσμενα κόπηκαν στη μέση από το βίαιο πιάσιμο στα μαλλιά μου. Τσίριξα από έκπληξη κι από τον πόνο, ίσως επειδή σε καμία περίπτωση δεν περίμενα τέτοια αντίδραση. Δεν με ξέρει, πως τολμάει να με αγγίζει; Δεν είπα κάτι κακό, απλώς το σωστό.