«Εγώ... εγώ λέω να-να πηγαίνω...» μπερδεύω τα λόγια μου καθώς κοιτάω αποδιοργανωμένη το παρουσιαστικό του. Θεέ και Κύριε, ακόμα και με την φόρμα δείχνει ακαταμάχητος. Γιατί αναστατώνομαι σε τόσο έντονο επίπεδο; Είναι φυσιολογικό αυτό έτσι; Θέλω να πω, ότι είναι ένας γοητευτικός άντρας που δεν περνάει απαρατήρητος κι είναι λογικό να με επηρεάζει.
Δρόσισε τα χείλη με την γλώσσα του πριν απαντήσει. Η κίνηση με σκλάβωσε. «Και τι κάθεσαι και με κοιτάς; Περιμένεις να σε συνοδεύσω μέχρι την πόρτα;» μίλησε απότομα και παραξενεύτηκα από την αλλαγή της συμπεριφοράς του. Είναι ένας ηλίθιος με ψυχολογικά που αναγκάζομαι να τον ανέχομαι επειδή είναι καθηγητής μου.
Πήρα μία μικρή δόση οξυγόνου για να βρω τα κατάλληλα -ευγενικά- λόγια. «Μην είστε τόσο ευγενικός, θα σας ερωτευτώ στο τέλος και δεν πρέπει» ειρωνεύτηκα κι έκανα ενα βήμα πίσω.
Στα χείλη του κυριαρχεί ένα μειδίαμα και με προσπέρασε με ύφος, ρουθουνίζοντας. Ο ώμος του έσπρωξε επίτηδες τον δικό μου και συγκρατήθηκα να μην γίνει Τέξας εδώ μέσα.
«Περίμενε να σου φέρω το παλτό μου» φωνάζει από το δωμάτιο του και έδεσα τα χέρια κάτω απ' το στήθος, αναγκάζοντας τον εαυτό μου να φτάσει στην αναθεματισμένη πόρτα. «Μην βγεις έτσι έξω, δεν θέλω να δώσω τροφή για σχόλια εξαιτίας σου!» επέστρεψε, κρατώντας στα χέρια του, το παλτό που ήταν προηγουμένως κρεμασμένο στον καλόγερο και τον κοίταξα με σπασμένα νεύρα. Μόνο του δρόμου δεν με έχει πει ακόμα.
Χαμογέλασα ξινά. Απλά απαξίωση, Θέλξη.
Μου έκανε νεύμα να ανοίξω τα χέρια μου και στριφογυρίζοντας τα μάτια μου τον ένιωσα κοντά μου, να μου φοράει αργά το ζεστό παλτό. Τα χέρια του έλεγξαν τα κουμπιά και τα σφήνωσε στην τρύπα τους. Τον παρατηρούσα αμίλητη, με την καρδιά μου να χάνει χτύπους στην υπέροχη θέα. Προεξέχοντα ζυγωματικά, αυστηρό πηγούνι, συμμετρική μύτη, ροζ χείλη που ανατίναξαν το μυαλό μου και μάτια που καίγονται στο καστανό τους χρώμα. Ξεροκατάπια. Κούμπωσε και το τελευταίο κουμπί. Ήρθε πιο κοντά μου, σφίγγοντας τις αρθρώσεις του στο χοντρό ύφασμα, προσπαθώντας να το εφαρμόσει σωστά πάνω μου. Χοντρές φλέβες ζωγραφίστηκαν στα χέρια του, έτσι όπως τα περικύκλωσε στην βάση της λεκάνης μου κι ένα απαλό φιλί αφέθηκε στην κορυφή του κεφαλιού μου. Τι έγινε μόλις τώρα; Κράτησα την ανάσα μου καθώς η στενή επαφή μας, μου επέτρεψε να απορροφήσω το υπνωτικό άρωμα του.
YOU ARE READING
Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)
RomanceΕκείνος: Έμπειρος, απόμακρος, αγέλαστος, καθηγητής της. Κουβαλάει ένα δύσκολο παρελθόν στους ώμους του, με την μοναξιά ερωμένη του, τους εφιάλτες ανεπιθύμητους επισκέπτες, τους εσωτερικούς του δαίμονες βασανιστές του και την αγάπη εχθρό του. Εκείνη:...