Εκτεθειμένη Μπροστά Σου |Βιβλίο 1| (Σε Αναμονή)

|Κεφάλαιο 12|

Ρούφηξα και την τελευταία γουλιά καφέ από το πλαστικό που αγόρασα απέναντι και περίμενα υπομονετικά να εμφανιστεί το υποψήφιο θύμα μου, γιατί σίγουρα θα τον σκοτώσω!

Μακρή πες αλεύρι, η οργή μου σε γυρεύει!

Χτυπούσα νευρικά το πόδι στο μεγάλο σκαλοπάτι με την πλάτη στηριγμένη πίσω. Ξεφυσώντας συνεχώς, γράφω σε ένα πρόχειρο τετράδιο σημειώσεων πιθανούς τρόπους δολοφονίας.

1) Μπορώ να εισβάλλω με ένα αλυσοπρίονο στην τάξη και να τον τεμαχίσω σε ατομικές μερίδες για τα αδέσποτα.

2) Μπορώ να τον παραμονεύσω κι όταν επισκεφτεί την τουαλέτα να του ορμήσω, να τον πνίξω στη λεκάνη.

3) Μπορώ με μια πολεμική κίνηση που θα ζήλευε και ο Μπρους Λι να του αποτελείωνα την οικογένεια και να τον άφηνα στείρο για όλη του την ζωή.

4) Κώνειο στον καφέ, να πάει σαν τον Σωκράτη!

5) Γιατί δε παίρνω ένα καλάσνικοφ να ξεμπερδεύω; Θα τον πυροβολίσω τόσες πολλές φορές που θα του κάνω τη κοιλιά σουρωτήρι!

Γαμώτο, όλα είναι τόσο δελεαστικά κι αυτός ακόμα πιο δελεαστικός!

«Τι είναι αυτό;» ρωτάει πάνω από το κεφάλι μου ο πιο σπαστικός των σπαστικών της ιστορίας των σπαστικών!

«Να μην σε νοιάζει!» του απάντησα με την αδιαφορία που κοιτάζεις ένα πιάτο αχνιστές μπάμιες. Γελάει. «Τι γελάς μωρέ;» εξαγριωμένη τον κοιτάω να καθαρίζει με μια σκούπα και έναν συρώμενο κάδο δίπλα του που ξεχειλίζει από σκουπίδια. Δάγκωσα το κάτω χείλος μου για να μην γελάσω. Κοίτα πως φτιάχνεται η διάθεση από την μια στιγμή στην άλλη. «Βλέπω είσαι στο φυσικό σου περιβάλλον παρέα με τα σκουπίδια! Αν ήξερα ότι είσαι τόσο καλή καθαρίστρια θα σε έπαιρνα και για το σπίτι  μου που κολυμπάει στην σκόνη!»

«Όχου και δεν έχω την όρεξη σου!» μουρμουρίζει μέσα από τα δόντια του όσο συνεχίζει το σκούπισμα. «Άσε με εμένα τώρα. Συνέχισε να γράφεις στο ημερολόγιο σου και μετά ονόμασε το, “το ημερολόγιο μιας ξενέρωτης”! Ο τίτλος σου ταιριάζει γάντι!» με κοροϊδεύει κι ο θυμός φουσκώνει μέσα μου σαν γάλα που βράζει.

«Έρικ, άντε πηδήξου!»

«Αν θες πάμε στις τουαλέτες» μου κλείνει το μάτι πονηρά καθώς έχει γυρίσει ολόκληρος προς το μέρος μου, με το ένα χέρι ακουμπισμένο στο ξύλο της σκούπας τονίζοντας το μπράτσο του και το άλλο στηριγμένο χαμηλά στην λεκάνη του. Φοράει ένα σκισμένο λερωμένο από την σκόνη τζιν και από πάνω ένα φαρδύ αμάνικο μπλουζάκι και καπέλο γυρισμένο ανάποδα. Τς, πιστεύει ότι με αυτή την αμφίεση θα πέσουμε όλες ξερές;