MY ABSOLUTE BOYFRIEND 2.0

CHAPTER 34 Part 3- Beautiful in my eyes

Julian POV

Parang nangyari na to? Naglalakad ako sa gitna, the feeling almost the same. Ang pinagkaiba lang.... ano nga ba ang naiba? Lahat ng bisita sa'min nakatingin. Tinitignan ko rin sila kaya lang parang may  gustong makita ang aking mga mata sa mga oras na ito.

Hanggang sa magtagpo ang aming mga mata. Nagkatitigan kami, sa kanya lang ako nakatingin parang siya lang nakikita ko sa mga oras na ito. She so pretty but the way i look in her eyes i feel the pain inside here.

Tears….. namamalikmata ba ako? Nakita ko ang pagbagsak ng tubig sa kanyang mga mata. Why she’s crying? I want to hug her, to comfort her, I don’t want her to cry. Why Joyce? Why are you crying? Gustuhin ko man itanong sa kanya ito ngayon hindi ko na magagawa? Is that tears of joy or what? In this moment, I feel like crying too. Para talaga akong namatayan. What should I do? Lord please help me. I’m so inlove to this girl.

Hindi ko namalayan nasa harap na pala ako ng altar. Binuksan na ang pinto sa front door ng simbahan na  syang pagpasok ni Summer kasabay nun ang kantang "Beautiful in my eyes' si Patrick at JP na mga bestfriend ko ang kumakanta.

 ♫ ♫ you’re my piece of mind, in this crazy world

you’re everything I've tried to find♫ ♫

♫ ♫Your love is a pearl

You're my Mona Lisa

You're my rainbow skies♫ ♫

Tinignan ko si Summer, she so pretty as always but the way i look at her now, parang si Joyce ang nakikita ko. Tinignan ko uli si Joyce sa akin din sya nakatingin, i feel the pain in her eyes. Naramdaman ko na ito dati, parang nangyari na ang lahat ng ito. Si Joyce at ako sa harap ng altar. Nagsumpaan kami ng walang hanggang pagmamahalan. Yumuko siya, kinakausap siya ni Belle. Hanggang sa humakbang na siya paalis. Saan siya pupunta? Ito na ba ang huli na makikita ko siya. Bakit sobrang sakit? Gusto ko siyang habulin, yakapin at ilayo  sa lugar na ito. I really love this girl. 

Para akong nawala sa lugar na ito. "Is this, the end?" boses ni Joyce un. Ano ung naririnig ko? Tama nangyari na nga ito. Kaharap ko si Joyce ngayon.

"Goodbye, My Girlfriend...." that's my voice. Ang weird pero nasa harap ko si Joyce ngayon.

"Goodbye... You'll be my boyfriend forever." sabi ni Joyce kasabay nun ang pagdilim ng lahat. Naririnig ko siyang umiiyak. Hanggang sa namalayan ko na lang na lumuluha na rin ako. Biglang liwanag nasa harap ko na si Summer ngayon. Tumingin uli ako sa pintong nilabasan ni Joyce wala na siya. Ano ung naranasan ko kanina bakit sobrang bigat din ang nararamdaman ko. 

Tumulo na ng tuluyan ang luha ko. Alam ko na nakikita ito ngayon ni Summer. Siguro sa dami ng mga tao ngayon iisipin nila kaya ako umiiyak dahil sa tears of joy pero hindi ei. Alam nyo yung pakiramdam ng namatayan. Parang namatayan ako sa mga oras na ito.

"Sorry" sabi ni Summer. Hindi ko masyado narinig tama ba ang intindi ko. She say sorry for what? For making me cry or what? Napakunot ang noo ko.

"Sorry for loving you."  sabi niya kasabay nun ang pagtulo na rin ng kanyang mga luha. Drama ba itong kasalan na ito. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko.

" i have a special gift for you." sabi uli niya.

"What is it?" tanong ko. Hindi na siya kumibo. Nagsisimula na pala si Father Scott magsalita.

 " If anyone here has any reasons as to why these two should not be joined in Holy Matrimony, let  him speak now or forever hold his peace" 

SILENCE...... wala man ni isang nagsalita, how i wish JOYCE is here at sinisigaw ang katagang

" AKO PO FATHER " lumapit si Summer sa akin na parang may gustong sabihin. 

" Thank you for the time that you love me. Here is my special gift for you." hindi na niya tinuloy pa ang kanyang sasabihin bagkus humarap siya sa MIC. 

" Sorry father. I object for my wedding. Julian you are free now. Follow your heart. Thank you for this day, i will never forget you. I honestly love you, i really want to see you happy before i...." hindi na niya tinapos ang huling sasabihin niya dahil niyakap ko na siya ng mahigpit. I really happy sa mga oras na ito. "thank you." sabi ko, pareho na kaming umiiyak. Nabawasan ang sikip ng dibdib ko. Pakiramdam na lumaya. 

Nagsi-ingayan na ang mga tao.Panay flash ng camera sa aming dalawa. Naramdaman ko na lang ang pagbigat ni Summer sa aking mga bisig. Nawalan na siya ng malay. Panay sigawan at shock sa nangyari ang mga bisita. Binuhat ko si Summer para dahil sa Hospital kasabay nun ang paglaglag ng belo kasabay ang wig sa ulo niya. Yes, she wearing wig right now. Na lalong nagpashock sa mga tao dito sa loob ng simbahan. Hindi ko na pinapansin ang mga sinasabi ng iba, kailangan ko ng magmadali at dalhin si Summer sa hospital. Kinakausap ko siya sa isip ko, "Summer please not now. We need to talk pa, kailangan ko pang sabihin na salamat, salamat sa pagmamahal, sorry dahil hindi ko naibigay ang pinangako ko sa'yo ngayon na pagpapakasal sayo, salamat dahil naging matapang ka. Salamat sa pagbabalik. Kahit na ganito na ang itsura mo ngayon 'You'll always be beautiful in my eyes.." 

Mabilis naman kaming nakarating sa Hospital, dumilat siya habang sinasakay namin sa stretcher. Pinilit niyang hinawakan ang kamay ko, lumapit ako sa kanya. Hinawakan ko siya ng mahigpit. Hinaplos niya ang mukha ko, nilapit ko ang tenga ko dahil parang may gusto siyang sabihin.

Hindi ko masyadong maintindihan ang kanyang sinasabi dahil parang hirap na hirap na siyang magsalita. "Jul ___ian, thank you." sabi niya. 

"So...rrryyy, for giving you pain.... I will never for..get you..." hirap na siya sa pagsasalita kasabay na rin ng kanyang pagluha.

"NO Summer, gagaling ka pa." umiiyak na rin ako kahit papaano naging special siya sa buhay ko.

"Julian I love you but i need to say GOODBYE!"  kasabay nun ang pagpikit ng mga mata niya at paghugot ng isang paghinga. Hinawakan ko ang heart niya wala ng tibok.

"Time of death 1:43 " sabi ng doctor nakumpirmasyon na wala na nga si Summer.

----------

A/N:

Hi readers! End of part 34. Sorry Summer kung pinatay kita sa story :(.  Thank you naging part ka ng love story ni Julian at Joyce. Rest in peace.

Ciao,

Zai