Ο γιος του λυκειάρχη μου.|BOOK1|

Κεφάλαιο 9ο

UNEDITED

Δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει. Δεν με νοιάζει. ΔΕΝ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ!

Γκρρρ!

Συνέχιζα να λέω στον εαυτό μουσε όλη την διαδρομή μέχρι το σπίτι μου μπας και τον πείσω πως δεν δίνω δεκάρα τσακιστή για τον Αχιλλέα .

Πφφ ναι καλά..

Ωχου φωνούλα, δεν σκας λέω γω?

Έπιασα το κεφάλι μου με το κρύο χέρι μου και αμέσως ανατρίχιασα. Ρόλαρα τα μάτια μου εκνευρισμένη και αναπήδησα από το κρεβάτι μου και πήρα τον δρόμο για την κουζίνα.

Καθώς κατέβαινα τις σκάλες μια ελκυστική μυροδίτσα έσπασε την μύτη μου από την κουζίνα που είχα σκοπό να κάνω άνω κάτω μέχρι να βρω από που βγαίνει αυτή η θεσπέσια μυροδιά!

Πλησίασα και είδα την μητέρα μου να μαγειρεύει πατάτες τηγανιτές(οοχιι! Όχι έναν από εσάς μωρά μουυ! Θεός φυλάξει.) με αυγά και κάτι λουκάνικα.

-Αγαπητή μου μητέρα, μόλις τελειώσεις θα ήθελα να με σερβίρεις αμέσως με την καταπληκτική σπεσιαλιτέ σου, γιατί πεθαίνω της πείνας.

Είπα κάπως ειρωνικά αρπάζοντας μια πατατούλα από το τηγάνι.

ΜΕΓΑ λάθος.

-Άου άουυ καιειιι καιειιι!

Είπα και πέταξα την πατάτα μου στο πάτωμα έχωντας στο πρόσωπο μου μια έκφραση πόνου.

-Καλά να πάθεις! Πόσες φορές πρέπει να σου υπενθυμίζω πως όταν το μάτι είναι ανοιχτό και πόσο μάλλον έχει πάνω του ένα τηγάνι με λάδι ή οτιδήποτε άλλο ΚΑΙΕΙ αφόρητα?

Και ναιπ. Μόλις άρχισε το κήρυγμα.

Ωωω φακ μαι λαιφ.

Ρόλαρα τα μάτια μου και πήρα μια έκφραση του τύπου :γιατί ρε πούστη μου γιατί? Μια γαμωπατάτα πήγα να φάω. ΜΙΑ

Τελικά έφυγα άρων-άρων από την κουζίνα έχωντας στο χέρι μου ΜΟΝΟ ένα ποτήρι νερό και μέσα σε αυτό είχα βυθισμένο το τσουρουφλισμένο δαχτυλάκι μου!

Πφφφφ!

Έκλεισα την πόρτα του δωματίου μου με δύναμη και σύρθηκα μέχρι το κρεβάτι μου, κάνοντας το απόλυτο ΤΙΠΟΤΑ.

Παίζει να κοιτάω το ταβάνι κανένα τιαντάλεπτο μετρώντας πρόβατα, πόσες φορές έχω φάει κήρυγμα, τους άπαιχτους κοιλιακούς του Αχιλ-ωπα! Μισο.

Κακό αυτό.
Πολυυ κακό.

Κούνησα το κεφάλι μου δεξιά- αριστερά κι γύρισα πλευρό προς το κομοδίνο μου. Εκείνη την στιγμή η οθόνη του κινητού μου "αστραψε"