Ο γιος του λυκειάρχη μου.|BOOK1|

Κεφάλαιο 8ο

UNEDITED

Έβαλα την τσάντα μου στην καρέκλα μου και παρατήρησα πως η τσάντα του Αχιλλέα δεν είναι εδώ.

-Εε θα άργησε να ξυπνήσει σκέφτηκα.

Άφησα και την ζακέτα μου και πήρα τον δρόμο για το τμήμα του Αγγέλου. Σιγά μην μου μιλήσει αλλά η προσπάθεια μετράει.

Κοιτάω από την ορθάνοιχτη πόρτα πως ούτε η δική του είναι εδώ. Εε λογικό. Με τόσο ξύλο που έφαγε ο καημένος.

Πωω νιώθω απαίσια. Μου έρχονται σκηνές από χτες και θέλω να βάλω τα κλάματα.

Ξεφύσιξα και κατέβηκα κάτω για την προσευχή μιας που μόλις χτύπησε το κουδούνι.

-Γαμώ τα κεφάλια σας γαμωωω.

Μονολόγισα και πήγα στην θέση μου.

***

-Δεν την παλεύω σημερααα!!

Είπα και έριξα το τσιγάρο μου στο πάτωμα πατώντας το με το πόδι μου.

Συνήθως δεν καπνίζω καθόλου. Μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Όταν έχω τα νεύρα μου ή όταν είμαι αγχωμένη για κάτι. 

Και στην προκειμένη περίπτωση έχω και τα δύο.

-Δεν γαμιέται την κάνω.

Είπα και πήρα την τσάντα μου που βρισκόταν στο πάτωμα και έβαλα το πακέτα με τα τσιγάρα στην τσέπη μου.

Έτσι κι αλλιώς 2η ώρα είναι και σιγά μην καταλάβει κανείς πως λείπω. Εμένα θα ψάξουνε?

Κοίταξα δεξιά και αριστερά και αφού σιγουρεύτικα πως δεν είναι κανείς με γοργά βήματα πήρα φόρα και πήδησα  τις πίσω αυλής τα κάγκελα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει μεγάλο ύψος.

(Ελάτε, ξέρω πως είστε πονηρόμυαλες πατατουλεςς. Εμ τι στην μαμά μοιάσετε! 😏💘)

Πέρασα με βιαστικά βήματα στο απέναντι πεζοδρόμιο και πήρα τον δρόμο για "το στέκι" μας.

Δεν είναι και τίποτα σπουδαίο. Ένας βράχος είναι που πάμε εκεί κάθε φορά με τον Άγγελο όταν κάνουμε κοπάνα για να μην μας πάρουν χαμπάρι ή όταν θέλουμε να σκεφτούμε.

Και εγώ θέλω να σκεφτώ και να βάλω σε τάξη το μυαλό μου γιατί θα τρελαθώ.

Αρκετά λεπτά μετά έφτασα στο στέκι μας και κάθισα κάτω σε μια γωνίτσα αφήνοντας τα πόδια μου να τα παρασέρνει το ανοιξιάτικο αεράκι.

Ναι καλά καταλάβατε. Είναι αρκετά ψηλά από το έδαφος. Περίπου 10 μέτρα. Είναι και ενα απομακρυσμένο μέρος. Οπότε είμαστε κομπλέ.