Ο γιος του λυκειάρχη μου.|BOOK1|

Κεφάλαιο 12ο

Αχιλλέα P.O.V  (😈)

Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και κατέβηκα δυο-δυο τα σκαλιά παίρνοντας τον δρόμο για το πάρκο.

Έχω την ανάγκη να ξεσκάσω λίγο..

Ένιωσα κάτι να τρίζει στην τσέπη μου. Έβγαλα το κινητό μου έξω και στο όνομα που εμφανιζόταν πάνω στην οθόνη μου έκανα έναν μορφασμό αγανάκτησης και τελικά το σήκωσα.

-Τι θες το κέρατό μου??
Είπα και στριφογύρισα τα μάτια μου.

-Για να σου πω, εμένα να μου μιλάς καλύτερα. Δεν ξέρεις τι είμαι ικανός να κάνω..

Στραβοκατάπια και απάντησα γρήγορα γρήγορα γιατί δεν τον αντέχω άλλο.

-Λεγε ρε τι θες?

-Εγώ από την μεριά μου είμαι κομπλέ να ξες.. Εσύ φρόντισε να μείνεις όσο το δυνατόν μακρυά της. Και μην ΤΟΛΜΙΣΕΙΣ να την πλησιάσεις. Είναι μόνο δική μου?

Μόνο δική του λέει. Παπάρα!!

-Γιαυτό με πείρες τηλέφωνο?!
Είπα αγανακτησμένος και στάθηκα μπροστά από ένα παγκάκι.

-Για μα σου υπενθυμίζω πως-

Δεν πρόλαβε να πει και του το έκλεισα.

-Εε μας τα έχεις κάνει πλανήτες αγόρι μου! Αι σιχτίρ.

Είπα και συνέχισα τον δρόμο μου.

Καθώς περπατούσα, είδα μπροστά μου μια γνώριμη σιλουέτα. Ωω ναιπ, θα μπορούσα κάλλιστα από χιλιόμετρα να καταλάβω ποια είναι.

Είχε τα χεράκια της τυλιγμένα γύρο της. Λογικά θα κρυώνει.

Αχ ρε Νεφέλη. Ζακέτες στο χωριό σου δεν έχετε?!

Πήγα αθόρυβα και ήσυχα πίσω της τυλίγοντας τα χέρια μου στην μέση της. Η μπλούζα που φορούσε σαφώς και ήταν λεπτή. Παρόλα αυτά έδειχνε υπέροχα πάνω της.

Μια μέρα θα σου την σκίσω εγώ αυτήν την μπλούζα..

Δάγκωσα τα χείλη μου στην σκέψη αυτή και την τράβηξα λίγο πιο κοντά μου.

Το άρωμα της κάθε γαμημένη φορά με μεθάει..

-ΑΑΑΑ ΜΕΙΝΕ ΜΑΚΡΙΑ ΜΟΥ ΜΩΡΗ ΣΟΥΠΙΑ! ΞΕΡΩ ΖΙΟΥ ΖΙΤΣΟΥ!

Είπε ξαφνικά και έκανε μια απόπειρα να πάρει μια στάση tsaki tsan φάση ανοίγωντας διάπλατα χέρια-πόδια της.

Δεν μπόρεσα να κρατηθώ. Έβαλα τα γέλια. Εε τι? Άνθρωπος είμαι κι εγώ!

-Τι γελάς μωρή σουπιά??