Ο γιος του λυκειάρχη μου.|BOOK1|

Κεφάλαιο 26ο

UNEDITED

-Νεφέλη... Αρχίζω και ανησυχώ, είσαι καλά;

Με ρώτησε κρατώντας το πιγούνι μου με τα δάκτυλα του, ελαφρά και κοιτώντας με με ένα βλέμμα γεμάτο ανησυχία.

Ωπα, μιλάμε για τον ίδιο Αχιλλέα εδώ αγαπητή μου;

Ωω σκασε επιτέλους ενοχλητική!

-Α-Αχιλλέα...

Πήγα να πω ότι κρατούσα μέσα μου αλυσοδεμένο με τις καλύτερες δικαιολογίες, αλλά το μόνο που κατάφερα ήταν να αναστενάξω.

-Καλύτερα να... Φεύγω.

Είπε και μου έδωσε ένα στοργικό φιλί στο μέτωπο.

-Ότι χρειαστείς, να ξέρεις πως θα είμαι εδώ. Ότι ώρα και ότι στιγμή.

Είπε λίγο πριν κλείσει την πόρτα και φύγει από το σπίτι.

Πραγματικά, δεν ξέρω τι στο καλό συμβαίνει!

Από την μία τα παράξενα και περίεργα όνειρα-οράματα που βλέπω, η αλλαγή συμπεριφοράς του Αχιλλέα απέναντι μου και κυρίως, η εξαφάνιση του Αγγέλου!

Πήρα μια βαθιά ανάσα και κάθισα στο μπράτσο του καναπέ, περνώντας τα δάκτυλα μου μέσα από τα εντελώς βρεγμένα μαλλιά μου.

-Αυτό μου έλειπε, να αρρωστήσω κιόλας!

Σκέφτηκα και τότε έγινε αυτό που όλοι περιμέναμε. ΦΤΑΡΝΙΣΤΗΚΑ.

-Karma is a bitch.

***

Βιαστικά έπιασα τα μαλλιά μου σε μια ψιλή αλογοουρά, πήρα την τσάντα μου από την άκρη του κρεβατιού μου και πήρα τον δρόμο με γρήγορα βήματα για την κουζίνα.

-Καλημέρα μαμά

Είπα γεμάτη βιασύνη αρπάζοντας ένα καταπράσινο μήλο από το τραπέζι που ως συνήθως υπήρχαν την Παναγίας τα μάτια.

-Καλημέρα ψυχή μου.

Είπε καθώς γυρνούσε προς το μέρος μου.

-Δεν θα κάτσεις να φάμε μαζί  πρωινό;

Με ρώτησε παραπονιαρικα αφήνοντας το ποτήρι με το νερό που κρατούσε στο χέρι της.

-Μαμακα μου καιγόμαστε! Άλλη φορά!

Είπα βιαστικά δαγκώνωντας μια μεγάλη μπουκιά από το μήλο μου και τρέχοντας κυριολεκτικά στην εξώπορτα.

-Τα λέμε!

Της είπα και έκλεισα βιαστικά την πόρτα πίσω μου.

Έβαλα τα ακουστικά στα αυτιά μου, τα συνέδεσα στο κινητό μου και προχώρησα προς την σιδερένια αυλόπορτα.

Λίγο πριν ακουστεί το πρώτο τραγούδι, συγκρούστηκα με κάτι σκληρό.

-Γαμώ την παναχ-

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την βρισιά μου και άκουσα την βραχνηασμένη φωνή του.

-Σιγά βρε γατούλα.

Είπε γεμάτος ειρωνεία προσπαθώντας να κρύψει το γέλιο του.

Αα ρε Αχιλλέα γαμω το κεφάλι σουυ

-Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ; έχουμε σχολείο ξέρεις και πάνω από όλα ΕΧΟΥΜΕ ΑΡΓΗΣΕΙ!

-Πω πω πω... Ξεφτέρι είσαι!

Είπε με ένα στραβό γελάκι σχηματισμένο στο υπέροχο με γωνίες πρόσωπο του.

-Αντε ανέβα, θα σε πάω εγώ.

Είπε και μου έδωσε το δεύτερο του κράνος, κοιτώντας με βαθιά μες στα μάτια.

-Εε δεν βαριέσαι

Σκέφτηκα και χωρίς δεύτερη σκέψη, ανέβηκα στην κατάμαυρη του μηχανή.

***

Γειά σας μωράκια μου! Πατατουλινια μου όμορφα!

Τι μου κάνετε;

Ελπίζω να είστε οοοολοι καλά.

Καταρχάς, έχω να σας ζητήσω ένα υπερτεραστιο ΣΥΓΓΝΏΜΗ. Πραγματικά δεν είχα καθόλου έμπνευση, συνέβησαν κάποια ιδιαίτερα πράγματα τώρα τελευταία στην ζωή μου και δεν μπορούσα με τίποτα να γράψω κεφ.

Αυτό δεν σημαίνει πως σας ξέχασα!

Το κάθε άλλο. Από εδώ και πέρα λογικά θα ανεβάζω πιο συχνά!

Αυτά από μένα.

Μέχρι το επόμενο κεφάλαιο, Φιλουμπεςςς 😘😘😘

-Μαμά πατάτα που επέστρεψε δυναμικά!!! 💘💘💘