Ο γιος του λυκειάρχη μου.|BOOK1|

Κεφάλαιο 29ο

UNEDITED, 1 κεφάλαιο πριν το τέλος του πρώτου βιβλίου...

(WARNING! Μεγάλο κεφάλαιο! 😏)

P.O.V Αχιλλέα ✨

Έτοιμος να τα σπάσω όλα από τα νεύρα μου, άφησα την τσάντα στην καρέκλα μου όπως να ναι και κατευθύνθηκα με γοργά βήματα στο κλειστό γυμναστήριο.

Για καλή μου τύχη, έφτασα πρώτος.
Τα μάτια μου πετούσαν σπίθες.

Τότε ήταν που αντίκρισα μια καρέκλα δίπλα από την πόρτα των αποδυτηρίων, στην οποία επάνω είχε κάποιες πετσέτες.

Με γρήγορα βήματα πήγα προς το μέρος της, σηκώνοντας την και πετώντας την στην άλλη άκρη του δωματίου με δύναμη.

Όχι. Έχω ακόμη νεύρα!!

Πάνω στην τρέλα μου, χτύπησα το χέρι μου στα ντουλάπια των αποδυτηρίων. Με αυτό το μόνο που κατάφερα ήταν να κόψω την παλάμη μου.

Γρήγορα το έδεσα με μια γάζα από το κουτί των πρώτων βοηθειών. Τότε χτύπησε και το κουδούνι

-Άντε γαμήσου κι εσύ

Φώναξα και βγήκα από τα αποδυτήρια χτυπώντας την πόρτα για να κλείσει πίσω μου.

Ένα ένα, άρχιζαν να μπαίνουν όλοι σαν πρόβατα. Όχι σαν, πρόβατα δηλαδή.

Ανάμεσα στο πλήθος ήταν και ο γυμναστής.

-Εε για λίγο ησυχία! Μα καλά, ποιος έκανε αυτό το χάος εδωμέσα;;

Ρώτησε έξαλλος, χτυπώντας το ποδι του στο πάτωμα.

Βρε, Αντε μου στον γεροδιάολο κι εσύ πρωί πρωί.

-Τέλος πάντων ρεμάλια. Έχετε χάρη που τρέχει ο χρόνος.

Είπε και πήρε το απουσιολόγιο από το χέρι του απουσιολόγου σημειώνοντας.

Τότε ήταν που μπήκε και αυτή.

Με την υπέροχη κοτσίδα της που άφηνε το όμορφο προσωπάκι της ακάλυπτο.

Έτσι, μπορώ να το θαυμάζω καλύτερα.

Βέβαια η φόρμα της δεν άφηνε και πολλά στην φαντασία, κάτι το οποίο με έκανε ακόμη πιο έξαλλο!

Αμάν ρε Νεφέλη!

Κοιτούσε γύρω της, σαν να... Έψαχνε κάτι. Μέχρι που τα μάτια της με τα δικά μου συναντήθηκαν.

Ματάρες μου όμορφες.

Λεγε ρε άντρα βαρύ και ασηκωτε...