Ο γιος του λυκειάρχη μου.|BOOK1|

Κεφάλαιο 13ο

UNEDITED

Αχιλλέα P.O.V(🌹)

Έτρεχα για τουλάχιστον κανένα δεκάλεπτο τώρα. Αποφάσισα να σταματήσω όταν βρισκόμουν αρκετά μακριά.

-ΓΑΜΩΩΩΩ!!
Έβγαλα μια δυνατή κραυγή και χτύπησα το χέρι μου στον τοίχο που βρισκόταν δίπλα μου.

Έβαλα τον κορμό μου στον τοίχο και κύλισα στο πάτωμα τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τα πόδια μου.

Πως καταφέραμε να τα κάνουμε τόσο σκατά? Πωςς??

Άφησα έναν αναστεναγμό να ξεγλιστρίσει από το στόμα μου ακουμπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο.

Το φως ξαφνικά λιγόστεψε μπροστά μου και αμέσως άνοιξα τα μάτια μου.

Σκατά.

-Επ, Αχιλλέα..
Είπε γεμάτος ειρωνεία.

Σηκώθηκα αμέσως-αμέσως και του έδωσα ένα δολοφονικό βλέμμα καθώς τέριαζα την μπλούζα μου.

Γέλασε κάτω από την αναπνοή του, κοίταξε δεξιά και αριστερά και με ένα του νεύμα με κόλλησε στον τοίχο κρατώντας με σφιχτά από τον λαιμό.

-Κάντο. Κάντο να ξεμπερδεύω μια ώρα αρχήτερα.

Είπα με όση δύναμη βρήκα λάθος ο αέρας στα πνευμονία μου γινόταν όλο καθ πιο λιγοστός.

-Μην μου δίνεις εμένα τέτοια υφάκια άλλη φορά γιατί δεν το έχω σε τίποτα να δώσω τέλος στην μίζερη ζωή σου.
Είπε και με άφησε με δύναμη στον τοίχο.

Πήρα μια βαθειά ανάσα και έβαλα το κρύο χέρι μου στον λαιμό μου.

Πούστη.

-Από ότι είδα, προ λίγου είχες μια κουβεντούλα με το Νεφελάκι. Τι της είπες?
Μου είπε και άναψε ένα τσιγάρο.

Αμα δεν σου το βάλω εκεί που ξέρεις να μην με λένε εμένα Αχιλλέα.

-Σαν τι να λέγαμε δηλαδή? Τίποτα. Τα τυπικά.
Είπα αδιάφορα κοιτώντας το έδαφος.

-Δηλαδή εσύ με το καλησπέρα στριμώχνεις οποία τσουλίτσα βρεις σε δέντρα έτοιμος να τις πηδήξεις?
Είπε με θυμό και με κοίταξε με αηδία.

Αυτό ήταν.

Χύμηξα καταπάνω του δίνοντας του απανωτές μπουνιές όπου έβρισκα. Είχα θολώσει τόσο πολύ από τον θυμό μου που μπορεί να έδινα άστοχες μπουνιές στο πεζοδρόμιο.

Με μια άστοχη μου κίνηση βρήκε την ευκαιρία να πάρει τον έλεγχο. Τώρα αυτός μου δίνει απανωτές μπουνιές παντού.