Bazen bi çıkmaza girersin. Bazende bilerek isteyerek görerek çıkmaza kendi ayağınla gidersin. Ne aklın ne kalbin ne de duyguların aynı düşünür. Kafan o kadar çok karışır ki beyninin içince milyon tane ses milyon tane farklı düşünce vardır. Hangisi doğru ses hangisi seni mutlu edicek ses bilemezsin. Bazende duymak istemezsin. Ama hepsini tek tek dinlersin tek tek konuşursun hepsiyle. Genelde sana cevap veren tek ses , duygularının sesidir. İnsanın duyguları hep aynıdır aslında , sadece bazen pas tutar duygular . Ne hissettiğini anlayamazsın , o kadar uzun zaman olmuştur ki duygularına kulak vermeyeli , duyamazsın onları , o kadar pas tutmuşlardır ki , tanıyamazsın. Çünkü kitlemişsindir duygularını kalbine , açamamışsındır kimseye onları . Kendine bile..
Açmak istememişsindir belkide , çünkü canını yakıcaktır bilirsin . Mantığınıda beynine kitlersin , hiç duymak istemezsin onu , ama hep o konuşur ve sen istemeyerek onu dinlersin , ama hiç bir zaman onun dediğini yapmazsın. Ama ne zaman ki çıkmaza girersin.. Sonunda hep bi el seni ordan çıkarır ve sen aynı çıkmaza bir daha asla girmezsin.
Bazen en dibe vurursun. Bütün girdiğin yollar çıkmaza çıkar , olduğun yerde dönüp durursun sadece.
Öyle bir hismiş ki en dibe vurmak , nefes almak bile zor geliyormuş insana. Kendini anlayamamak , daha kötüsü de ağlayamamakmış en zoru.
Gözlerimi kapattığımda boğuluyorum sanki sensizlikte.
Bir uçurumun kenarında bilerek yürüyormuşum gibi.
Gökyüzünden düşermiş gibi.
Bile bile çıkmaz bir sokağa girer gibi.
Bütün çareler çıkmaz sokak sanki.
Aşk dediğimiz de " Çıkmaz" yazdığı halde ısrarla girdiğimiz yol değilmi zaten?
