Sonra sen geldin ;
Mevsimlerin dörtten fazla olduğunu öğrendim. Günleri saymayı öğrendim. Ellerini tutmak için.
Şarkılara takılı kalmayı , insanlara dikkat etmeyip , ilk önce seni , sonra seni , son olarak yine seni düşünmeyi öğrendim. Bakışlarının fotoğrafını çekmeyi , sonra o fotoğrafı içime asmayı öğrendim.
Sonra sen geldin ,
Gelmenin bir insan için ne demek olduğunu da öğrendim. Bir şehrin bir insan tarafından ne kadar güzelleşebileceğini senin yanında öğrendim.
Dünyanın yarısının yanaklarına sığdığını gördüm sen gülünce.
Senin için dünyanın en hızlı adımlarını attığımda öğrendim , seni ne kadar çok sevdiğimi.
Sonra sen geldin işte ,
geçmişte yaşadığım herşeyi unutmak istediğimi fark ettim. Sırf kalbim gibi aklımda sadece sen ol diye.
Ellerimin ilk defa terleyişini öğrendim , ellerimi sımsıkı tuttuğunda.
Yanındaki insanı özlemenin ne demek olduğunu seninle öğrendim.
Sonra sen geldin işte, yaşanılası en güzel duyguların seninle var olduğunu öğrendim.
Şimdi ise öğrendiğim şeyleri unutmamı istiyorsun benden. Bekleme , yapamam
Çünkü sen benim canıma en çok yaklaşan tek insandın. Kimselere güvenmemiş , izin de vermemiştim. Sadece sana , tek sana.
Ha bu arada ;
O çıkmaz sokak diye kastettiğim yer , kalbimdi. Ama o kadar güçlüydün ki ; yıktın bütün duvarları . Denize çıkar diye umutlarım da vardı. Ama daha da karanlık sokaklara açıldı. Üstelik yanımda diye bakıyordum sana , yok oldun bir anda. Kayboldun. Kaldım öylece. Bir tane bile sokak lambası yoktu. Nereye gideceğimi , kime sığınacağımı..
İnanır mısın ağlasam mı diye düşündüm.
Belki ihtiyacım olan tek şey , sesini duymamdı. Bulurdum seni , o yöne doğru , durmaz , koşardım. Nefes bile almazdım sana yetişmek için.
Ama yoktun işte.
Sessizlikler sağır etti beni , haberin yoktu.
Belki yanında bir yol arkadaşın vardı , yada gülüştüğün biri. Oysa ben hep ; " sen ol gerisi önemli değil " diye başladığım cümleler kurardım.
Çünkü sen benim canıma en çok yaklaşan insandın.
