Her şey gitmek için geliyor aslında.
Mevsimler geçip gidiyor, sizi ısıtan güneş yerini soğuklara bırakıp gidiyor. Gözyaşlarınız bile terk ediyor gözlerinizi, zaman çekip gidiyor bir daha yaşanmayacak anlarla beraber, biz ölüme gidiyoruz her gün adım adım.
Kim kalır ki her şey bu kadar gitmeye meyilliyken ?
Zamanı durduramıyoruz. Durdurmayı da istemezdim açıkçası , ya da geçmişe dönüp bir şey değiştirmek ister misin diye sorsanız, hayır derim. Çünkü hayatımdan memnunum. Yaptığım hatalardan, çocukluğuma , gençliğime , yada hayatıma giren ve çıkan insanlardan, sevinçlerden, hayal kırıklıklarından, gözyaşlarından ve mutlu anılardan... Çünkü beni ben yapan onlar. Bir tanesi bile eksik ya da farklı olsa. Bugün " ben " dediğim şey ben olmaktan çıkacaktı. Düşünsenize, küçücük bir seçim bile bugün sizi siz olmaktan alıkoyuyor. Hayat bu kadar değişken işte. Yarın ne olacağız, kiminle tanışacağız , kime aşık olacağız, daha kaç kalp kırıklığı atlatıp, kaç gece yatağımızda tavana bakarak saatlerce uzanacağız?
Kaç insan daha çıkacak hayatımızdan ve kaç insan girecek? Bu belirsizlik korkutuyor artık beni.
En büyük korkumun ölüm olduğundan bahsetmiştim bundan aylar önce çünkü benden sonra dünyanın devam etmesi ve zamanla bir zamanlar varlığını kanıtlayan şeylerin birer birer silinmesi gözümü korkutuyordu. O koca karanlık, belirsizlik, hiçlik...
Ama son zamanlarda asıl korktuğumun ölüm olmadığını fark ettim. Ben yaşamaktan korkuyorum.
Tıpkı karanlıktan değil de , karanlığın kaybolmasından korkmak gibi. Çünkü karanlıkta iken görmek istediğin , hayal gücünün sana sunduklarıdır ama aydınlık geldiğinde, sana görmek zorunda olduğun şeyler dayatılır , istesem de istemesem de beni asıl korkutan bu. Elimde olmayan bir hayat yaşamaktan korkuyorum. Hayallerimin birer birer benden uzaklaşmaya başlamasından korkuyorum. Gerçekten aşık olamamaktan korkuyorum. Dünyayı görememekten korkuyorum. Belirsizliklerden korkuyorum anlayacağınız.
Ama korkularının üstüne git derler ya hep. Ben de öyle yapıyorum elimden geldiğince. Uyanıyorum. Açıyorum odamın penceresini , güneşin bir sabah daha beni yalnız bırakmadığına seviniyorum. Beni nelerin beklediğini bilmiyorum ama nefes aldığım sürece , Beni nelerin beklediğine dair hayal kurmaya devam ediyorum.
Çünkü özgürce yapabildiğim tek eylem o , hayal kurmak.
Hayallerinizden vazgeçmeyin.
Her ne olursan olsun.
