Beklemeye başlarsın aşık olduğunda.
Bitmek nedir bilmez bekleyişin.
Sonu gelmez beklediklerinin.
Onunla ansızın karşılaşmayı , onu bir kere daha görebilmeyi beklersin.
Bir olmazın olmasını beklersin.
Yaşamak değil de bu ,
Sanki yaşıyor gibi olmaktı , öyle göstermek , öyle sanmaktı.
Bu açıdan bakınca ,
yağmur da hüzün gibi bir şey galiba ;
İlk başta , aman bana ilişmesin diye didinir sakınırsın , kuru kalmak için elinden geleni yaparsın , ama baktın ki olmuyor ,
baktın ki yağıyor üzerine dört bir koldan , gark olursun ta dibine kadar.
Ve bir kez bu kadar battın mı içine , ha bir damla eksik ha bir damla fazla ne fark eder .
Yağmur da hüzün gibi bir şey ,
yakalandın mı bir kez , azı çoğu yok artık.
Olsa olsa " kuru kalabilenler " ve " sağanaktan nasibini alanlar " var.
Hiçbir şey göründüğü , hatta yaşandığı gibi değil.
Her şey hatırlandığı gibi.
Ne zor şey insanın hissettiklerini söyleyememesi.
Ne zor şey severken susmak.
Bu ömür bu susmalar için fazla kısa değil mi ?
Seni özlediğimi düşündükçe sessizleşiyorum , oysa konuşmayı nasıl da sevdiğimi bilirsin. Gece , en güzel uyku şarkılarını söylerken bile , susamazdım.
Bilsen biraz sese nasıl da ihtiyacım var.
Sadece biraz ses.
Taşıyamıyorum bu yalnızlığı , oysa nasıl da çoğul yaşıyordum seninle her şeyi.
Şimdi çıkıp gelsen , işte burdayım desen.
Kendimi iyi hissetmem için sadece gülümsemen bile yeter.
Yalnız ruhların kalıplarına sıkılmış sözler yazmak istemiyorum. Yedi cehennem , sekiz cennet olduğunu biliyorum.
Yoruldum artık , sözlerimi ayıklayıp , onlarla çoğalmak istiyorum.
Gel artık ,
yalnızlığı sevmiyorum.
