Ve ben ne kadar da dışındayım tüm bu unutuşların. Biraz unutmak için neler vermezdim.
Ait değilim. Mutsuz muyum? Emin değilim. Mutluluğa epeydir mesafeliyim. Bu mesafeden karar vermem zor mutsuzluğa. Ortasında bir yerdeyim belki , ya da tamamen dışında. Dışında olma kelimesine daha bir yakınım sanki. İçerisi kalabalık. Her şeyin içerisi biraz kalabalıktır. Kalabalıkların neresi çekici bu kadar? Benim kaçırdığım ne? Kaçırmak , dışında olmak , ait olmak , bağlı hissetmemek. Bu eylemlerden uzak yaşayan insanlar var , halbuki ben hayatımın şu döneminde tam tersi, bu kelimelerin insanı ifade etmede olmazsa olmazlar olduğunu düşünüyorum. Oralarda bir yerde bir uçurum derinleşiyor. Uçurumun kaç tarafı var? Bilmiyorum. Ama bir tarafında mutlaka ben varım, bir tarafında mutlaka hayat var, insanlar var. Çünkü ne bu hayatta ait olduğum bir yeri duyumsuyorum ne de insanlar da beni bağlayacak bir duyguyu.
Hissizleştiğimi de düşündüm ben bir dönem , şimdilerde benden önce beni çevreleyen hiç bir şeyde his kalmadığını fark ettim.
Hisler karşılık bulmayınca kendi izlerini yitiriyorsun kaba saba kalabalıklarda. Dışında. Her şeyin dışındayken kendi içinde olmak da yetmiyor kendin kalmaya.
Dışındayım sandıkça herkesleşiyorsun.
Unutmak.
Uzak.
Unutabilsem keşke bildiğim her şeyi.
O zaman belki daha mutlu olurdum.
