O acı seni hiç terk etmeyecek, zaman hiç geçmeyecek , zaman hiçbir şeyi iyileştirmeyecek. Böyle hissedeceksin bir süre.
Sonra " sevme " diyeceksin , "sevmezsen sevme" . Kendimi öldürecek değilim. Her biriniz azar azar, parça parça öldürdünüz zaten. Güzel laf değil mi? Yaz bunu bir kenara, bir gün sana da lazım olur..
Ama gitmiş olacak.
Yüreğinden biraz daha çalmış olacak tıpkı ondan öncekiler gibi.
Ve sen elde kalanlarla yeniden çoğalmaya , yeniden tutunmaya çalışacaksın. Nereye kadar başarıcaksın bilmiyorum. Ama başarmalısın , sadece bunu biliyorum.
Çünkü her şey biter. Artık alışmış olmalısın.
Ama bazen , sürerken göremediklerini biterken anlamaya başlarsın. Güzel şeyler devam ederken körleşir insan. Her gün azalır, her gün biraz daha uzaklaşıp kendinden , başkasına adanır. Duyguları zayıflar, benliği başkalaşır.
İnsan herkesten çok kendine uzaktır.
Sonra bitti işte, ne diyeyim ?
Buna hazırlıklıydım. Bir ayrılığın ardından ne kadar göz yaşı dökülürse döktüm ben de , yalan yok.
Oda dökmüştür elbet.
Yok dökmemiştir , yüreğini bir başka yürekle mi değiştirdi nedir, bir başkası girmiş hayatına hazırda bekler gibi , ya da daha öncesinde mi bilmiyorum.
Gerek yok.
Önce canım yandı.
Sonra uzun zamandır uzaklaştığım kendime yaklaştım. Sarıldım canım kendime. Gerçekten hisseden, iki günde değişmeyen o biricik yüreğime sımsıkı sarıldım. Bir süre sadece kendime sarıldım.
İnandım sonra.
Bir güzel yürek vardı içimde bir yerlerde , gelip bulacaktı beni, yüreğime sarılacak , bırakmayacaktı.
İnandım.
Kazanmak için bazılarını kaybetmem gerektiğini anladım.
